Het jaar 2020 wordt nog maar eens opgeluisterd door een opmerkelijk wederoptreden. Terwijl de wispelturige Finnen van …And Oceans elkaar eindelijk weer hebben gevonden om een vijfde album op te nemen (dat wordt dus reikhalzend uitkijken naar die release deze week), mogen we nu ook de Noorse veteranen van Tulus opnieuw tot de levenden rekenen. Officieel is de band nooit echt opgehouden te bestaan (ze waren on hold), maar dit ruikt toch sterk naar een reünie als je het mij vraagt. Maar liefst acht jaar zijn verstreken tussen het uitbrengen van het vorige album Olm Og Bitter en de release van hun nieuwste creatie Old Old Death, maar het zijn nog steeds dezelfde drie heren die verantwoordelijk zijn voor de muziek: Blodstrup zorgt voor zang en gitaren, Crowbel neemt de basgitaar voor zijn rekening en Sarke vinden we terug achter de drums. Dit drietal vormt ook 75% van die andere Noorse blackmetalcultgroep Khold, die in 2001 door Sarke en Blodstrup werd opgericht. Daarnaast richtte Sarke in 2008 ook nog eens de black/thrash/rockformatie Sarke op, waarin hij onder andere samenwerkt met niemand minder dan Nocturno Culto (Darkthrone). Ondertussen is ook Crowbel bij Sarke aangesloten. Om maar even te schetsen hoe nauw Tulus verweven is binnen de Noorse blackmetalscene.
Tulus werd opgericht in 1991. Hetzelfde jaar als Emperor en Satyricon dus, en dat zegt toch wel wat. De band heeft echter nooit het succes gekend van deze grootheden, en dat is mogelijks te wijten aan de nogal eigenzinnige kijk die de heren hebben op het gegeven “black metal”. In een interview dat Zware Metalen in 2007 had met een duidelijk weinig geïnteresseerde Blodstrup liet de brave man optekenen: “Wij zijn toch nooit black metal geweest? Iedereen blijft ons black metal noemen, dus hebben we die term maar overgenomen. Het is nu eenmaal de publieke opinie die bepaalt welke stijl je speelt. We spelen eigenlijk hard rock. Als mensen ons black metal willen noemen, dan doen ze maar. Ik trek mij dat niet aan.” Juist, en dat vat eigenlijk Tulus wel een beetje samen. Het enige dat zeker is bij Tulus is dat er niets absoluut zeker is, al hebben zijn albums toch over het algemeen een gelijkaardige, typische stijl: korte, mid-tempo nummers met eenvoudige riffs, heel wat groovy hardrockinvloeden en een behoorlijk prominente rol voor de basgitaar. De vocalen zijn bijtend en haatdragend, en sinds Biography Obscene (2007) hebben ze dat geforceerde, hese timbre aangenomen dat we ook kennen van Khold en Sarke (hoewel in die laatste band Nocturno Culto voor de zang zorgt). Af en toe worden wat sfeerelementen toegevoegd zoals daar zijn: vrouwelijke cleane zang, Gregoriaans koor (onder andere op het prachtige Salme, een nummer dat zeker het opzoeken eens waard is), mediterraans klinkende akoestische gitaar, piano, strijkers et cetera. Maar zonder dat het echt symfonisch wordt: de elektrische gitaren staan immer centraal bij Tulus.
Album nummer zes, Old Old Death, voegt hier absoluut niets nieuws aan toe maar bevestigt wel dat Tulus nog steeds de juiste snaren weet te raken. Tulus hoeft zich na 29 jaar niet meer te bewijzen en Tulus wil zich dan ook niet meer bewijzen. Tulus hoeft ook niet meer te vernieuwen of zichzelf her uit te vinden en dus spelen Blodstrup en co. gewoon nog steeds dezelfde eigengereide metal als acht jaar geleden. Dat Old Old Death absoluut niet gemaakt is om ons na al die tijd met een heuse knaller te verrassen, maken de heren al snel duidelijk door de wel heel gezapige start van openingsnummer Hel (“Geheel”). Zo gezapig zelfs, dat het nog eerder zou passen op Sarkes Oldarhian dan op een album van Tulus. Na deze lome start komt dan toch die versnelling, waardoor het nummer transformeert in een lekker gemene black ’n roll-track, met een uitmuntende Blodstrup die als een Noorse cobra zijn gif komt uitspuwen. De band slaagt er opnieuw in om met een beperkt aantal perfect geplaatste riffs, een donker basgeluid en die typische rauwe maar verstaanbare (je moet dan wel Noors verstaan natuurlijk) vocalen een lekker smerig sfeertje te creëren.
Tulus is niet de band die het moet hebben van zijn snelheid of verpletterende agressie. Zo is I Havet Hos Rån het best te omschrijven als een mid-tempo rocknummer met enkele duistere accenten. De black metal is bij Tulus soms ver te zoeken en op basis van het hierboven vermelde interview is dat blijkbaar ook wel de bedoeling. De meeste nummers hebben een traag tot gemiddeld tempo, maar op Flukt (“Vlucht”) krijgen we dan toch een eerste opflakkering van bijtend venijn te horen, met enkele Satyricon-achtige gitaaruithalen. Voor wie heimwee heeft naar de furiositeit van Olm Og Bitter kan ik echter vooral het agressieve Villkjeft aanbevelen, het enige echt snelle nummer op dit album.
Wie niet snel is, moet slim zijn, en bij Tulus kennen ze de kneepjes van het vak om hun nummers op subtiele wijze een meerwaarde mee te geven, hoe kort en repetitief ze soms ook zijn. De melodische ondertoon die de basgitaar onder de nummers drapeert is daarvoor alvast een sterk wapen. Ik denk hierbij echter ook bijvoorbeeld aan de prachtige akoestische intro van I Hinmannens Hånd, de plotse versnelling in het verder vooral heel groovy Ild Til Mørkning en de loodzware logheid van het heerlijke In Memoriam, de afsluiter van het album en mijn persoonlijke luistertip.
Het meest evenwichtige en toegankelijke nummer is hoe dan ook het uptempo Grunn Grav, dat je hieronder kan beluisteren.
Op Old Old Death vermengt Tulus op meesterlijke wijze de thrashy verhaalstijl van Sarke en de bijtende gramschap van Khold. Al vind ik niet elk nummer even gedenkwaardig, de technische kwaliteit op dit album is wel heel constant. De riffs kloppen, de vocale inbreng van Blodstrup is uitmuntend zoals we dat van hem gewoon zijn, de bassen zorgen voor heel wat sfeer en de nummers zitten bijzonder sterk in elkaar. We klokken af op amper 31 minuten, en daarmee is het nieuwe album zelfs niet eens het kortste van deze band. Tulus houdt het dus andermaal kort en krachtig. Old Old Death is wat je had kunnen verwachten van deze band, en dat is nu net ook het enige minpunt. Blodstrup, Sarke en Crowbel doen waar ze goed in zijn, maar daar blijft het ook bij. Er wordt amper gewerkt met synths, klassieke instrumenten ontbreken hier en ook andere zangvormen blijven achterwege. Die afwisseling mis ik wel wat, maar één ding is zeker: Tulus is nog steeds even degelijk als altijd. Welkom terug!
Score:
83/100
Label:
Soulseller Records, 2020
Tracklisting:
- Hel
- Jord
- I Havet Hos Rån
- Flukt
- Folkefall
- I Hinmannens Hånd
- Grunn Grav
- Ild Til Mørkning
- Villkjeft
- In Memoriam
Line-up:
- Blodstrup – Stem, gitaar
- Crowbel – Basgitaar
- Sarke – Drums
Links: