Headlines

Een éénmansproject uit een donkere Zweedse regio met als inspiratiebron de natuur en duistere lokale vertellingen. Muzikaal komt de inspiratie dan weer uit het oudere werk van Bathory, Windir en Isengard. Deze EP, die de titel Stormlander meekreeg, is de opvolger van de Cirkeln-demo die goed één jaar geleden het levenslicht zag.Lees verder ›

Het internationale gezelschap Sojourner komt via Napalm Records met een opvolger voor de in 2018 verschenen plaat, The Shadowed Road. Als je hoort dat de plaat via Napalm Records uitkomt, kan je er prat op gaan dat er altijd wel één of andere folky insteek terug te vinden is in de muziek. Ook hier. Sojourner combineert eerder atmosferische black metal met snuifjes folk. Lange piano-passages, door fluit gedragen thema's en eenvoudige blackmetalriffs worden opgesmukt met frêle vrouwenzang (die me toch doet denken aan Amy Lee (Evanescence)), afgewisseld met brute screams en grunts uit de rasperige, geschuurde keel van Emilio Crespo. Alles blijkt dan ook nog eens mooi verpakt in nummers die frequent rond de zeven minuten afklokken. Doch is dit afdoende om er je koppie bij te houden? Ik verklap het alvast: voor mij niet. Hoe kom ik hiertoe?Lees verder ›

In 2014 meldde Adrian Vandenberg zich, na zich jarenlang op het schilderen te hebben toegelegd, weer aan het muzikale front met zijn nieuwe band Vandenberg's Moonkings. Met deze band maakte hij twee zeer verdienstelijke albums vol bluesy hardrock. De beperkte mogelijkheid om met deze band te toeren - zanger Jan Hoving kan vanwege zijn eigen bedrijf niet lang van huis zijn - deed Adje besluiten om zijn Moonkings in de ijskast te zetten en onder zijn achternaam verder te gaan met een nieuwe band.Lees verder ›

Kunnen we kinderen? Ai ai kapitein! Oké, daar gaan we dan. De nieuwe Alestorm is er, getiteld Curse of the Crystal Coconut. Het is de zesde langspeler van de Schotse feestband die eigenhandig het genre pirate metal op de kaart heeft gezet. De band doet het vooral goed met nummers die een hoog meezinggehalte lijken te hebben, zoals Fucked With An Anchor, Mexico en Drink. Hoogste tijd dus om de kroezen bier en rum erbij te halen, want dat maakt deze muziek sowieso een stuk toegankelijker.Lees verder ›

Is Enevelde, het project van B. Kråbøl, het nieuwe diamantje uit de sieradendoos van de Noorse black metal? Blijkbaar speelt deze brave man ook in Misotheist, een band die ook op Terratur Possessions, een sub label van het almachtige Ván Records, een plaat uitbracht. Maar voordat ik de muziek fileer, toch eerst even tijd maken voor het prachtige artwork. Dit alles werd geconcipieerd door niemand minder dan O.A.A. van Kontamination Design, voor mij een nobele onbekende, maar toch erg sterk.Lees verder ›

Elder staat te boek als een stonerband. In deze hoedanigheid stonden ze in 2013 dan ook op Roadburn Festival. Daar bestaat een fantastische liveplaat van, moet je zeker eens checken! Ik zou deze band echter eerder laten samenhokken met de progressieve metalbands. Geheel naar zijn eigen stijl bevat een Elder-album vaak slechts enkele songs. Dit is dus niet anders op deze nieuwe plaat. Niet panikeren, de nummers duren vaak meer dan tien minuten dus je vult al snel een volledig album.Lees verder ›

Het Amerikaanse Xibalba had altijd een erg kenmerkend geluid. De mannen maakten rauwe death metal/hardcore met dikke breakdowns en sludgy doom. Vandaag de dag is Xibalba verder afgedaald in de plek van duisternis die deze Mayaanse hel voorstelt. Op Años En Infierno vinden we de muzikale weergave van 'jaren in de hel'. De band exploreert zijn meest duistere en zware geluid tot nu toe. Bereid u voor op een soort mix tussen Dead Congregation en hate5six, met de zwaarte van From All Purity van Indian. Bereid u voor om door de band te worden rondgeleid in de duisternis.Lees verder ›

Utopian Deception was het eerste nummer op de Holodomor EP uitgebracht in 2013, een plaatje  waarop ik toen de hand heb kunnen leggen. Intussen is Utopian Deception ook de titel van de derde full length van dit internationaal gezelschap wat zich The Committee laat noemen. Een kwintet onbekenden die zich hullen achter maskers en afkomstig zijn uit verschillende landen verspreid over de aardbol, ah ja anders was het geen internationaal gezelschap. Met Power Through Unity en Memorandum Occultus hebben deze kerels al een paar dijken van platen afgeleverd. De band verscheen al op menig podium van groot naar klein en volledig terecht! Ook nu weer wordt er  een meer dan puik werkje volgestopt en volgepropt met eerder eenvoudige, lekker in het gehoor liggende melodische black metal afgeleverd. Dit alles wordt uitgesmeerd over zes nummers met een totale speelduur van meer dan vijfenveertig minuten. Ook nu wordt er weer rond een thema gewerkt: ditmaal is het een reis naar de verschillende dieptes van de menselijke geest.Lees verder ›

Mother Island doet aan psychedelische 60's rock op een surfboard. Uitgave nummer drie heet Motel Rooms, maar 'Strandtentjes en sigaretten' was ook een prima titel geweest. De band is verder beïnvloed door Italiaanse filmhuisfilms uit de jaren '60. Mother Island is een daadwerkelijk bestaand eiland in de staat Hawaii. De band bestaat echter uit Italianen. Italianen met relaxte, psychedelische surfmuziek dus, met een zachte, bluesy vibe.Lees verder ›

Hoe complex is complex, hoe moeilijk is moeilijk? Klinkt misschien een beetje als een verweesde openingszin voor een review, maar vermoedelijk komt deze zin ook uit jullie mond na het beluisteren van de debuutplaat van deze Amerikanen afkomstig uit Anchorage in de staat Alaska. Nu, Aesthetic Death brengt wel vaker dit soort releases aan de man of vrouw, releases van bands die het niet zo nauw nemen met grenzen van genres.Lees verder ›

Velnias komt uit Nederland. Echt? Ja, echt maar dan niet uit Nederland Nederland, maar uit dat stadje gelegen in de staat Colorado. En dan zijn we in de Verenigde Staten van Amerika natuurlijk. Velnias bestaat al sinds 2006 en heeft reeds twee full length albums uitgebracht. Scion Of Aether is zijn derde langspeler.Lees verder ›

Zoiets kan alleen maar uit de VS komen. Met een groepsnaam als Engutturalment Cephaloslamectomy geef je al een lichte indicatie wat de luisteraar mag verwachten.  De Amerikanen, waarvan vooral de drummer enkele vage belletjesrinkelaars op het palmares heeft, geven zelf aan dat ze de slamclichés parodiëren. Met parodiebands is er weliswaar één probleem: je wordt zelf hetgeen je parodieert.Lees verder ›

Mekong Delta, een naam die ik al jaren voorbij hoor komen van een kameraad die zeer groot fan is. Lovende woorden over deze ondergewaardeerde band uit Duitsland. Keer op keer werd mijn interesse gewekt door zijn enthousiasme, dus nu grijp ik mijn kans om het nieuwe album, Tales Of A Future Past, te recenseren en deze progressieve thrash metal eens goed onder de loep te nemen.Lees verder ›

Toen ik in maart vorig jaar het debuutalbum van Downcross recenseerde, had ik nooit gedacht dat ik iets meer dan een jaar later al release nummer drie zou mogen bespreken. Na de studioalbums Mysteries Of Left Path en What Light Covers Not, beiden uitgebracht in 2019, hebben de heren LDZMR en DZMTR nu alweer een nieuwe EP klaar: Current Towards End. De eerlijkheid gebiedt mij hieraan toe te voegen dat beide full-length albums de kaap van de 40 minuten telkens niet wisten te overschrijden, maar toch: dit Wit-Russische blackmetalduo is opmerkelijk productief. Downcross is nog geen grote naam binnen het genre, maar ik geloof sterk dat daar op korte termijn verandering in kan komen. En daarmee doel ik niet alleen op de kwantiteit van het afgeleverde materiaal, maar meer nog op de kwaliteit daarvan. Downcross koppelt de emotionele lading en krachtige, herkenbare riffs van atmosferische black metal aan een gezonde portie agressiviteit, en construeert daarmee nummers die tegelijk spannend en transparant van structuur zijn. Het gemak waarmee deze twee Wit-Russen boeiende muziek weet te schrijven is toch behoorlijk uitzonderlijk vind ik.Lees verder ›