Yaldabaoth – That Witch Whets The Saccharine Palate

Hoe complex is complex, hoe moeilijk is moeilijk? Klinkt misschien een beetje als een verweesde openingszin voor een review, maar vermoedelijk komt deze zin ook uit jullie mond na het beluisteren van de debuutplaat van deze Amerikanen afkomstig uit Anchorage in de staat Alaska. Nu, Aesthetic Death brengt wel vaker dit soort releases aan de man of vrouw, releases van bands die het niet zo nauw nemen met grenzen van genres. Neem bijvoorbeeld het Cypriotisch/Britse Voz De Nenhum of de multipele releases van Esoteric.

In se, is Yaldabaoth een blackmetalband doch door het gebruik aan een korf van getormenteerde vocalen, misselijkmakende gebroken drumritmes en dissonante gitaarthema’s steken ze toch behoorlijk vaak de grens over naar meer experimentele gronden. En dan ben ik er eigenlijk al klaar mee, want echt te doorgronden is deze plaat voor mij toch niet. Aangezien ik echter raakvlakken hoor met IJslandse bands als Svartidaudi en er ook bruggen gebouwd worden met de wat meer experimentele Franse blackmetalscene, luister ik toch geconcentreerd verder.

Ik raak er echter maar pas in vanaf de vijfde track, wat ook de titeltrack blijkt te zijn en tevens het voorlaatste nummer van de plaat. Eindigen doet hij met Mock Divine Fury. Je krijgt een wat hoekig openingsthema te horen waarbinnen de gitaarlijnen dan weer naar dan weer van elkaar wegdrijven. Het fundament, wat bestaat uit een experimentele drumsectie en een eigenzinnige bassist, lijkt zich alweer volledig te laten gaan en niet noodzakelijk naar de rest van de band te kijken of luisteren. De kille screams of de droge grunts blijven ook vrank en vrij hun eigen ding doen. Alzo krijg je een mengelmoes van partijen, thema’s, structuren die op de een of andere manier tot een nummer worden omgevormd. De brug naar de afsluiter is geslaagd en eindelijk krijg je nog eens een riffje te horen dat met behulp van een blastbeat in de eerste tellen wat klassieker aanvoelt, doch het verdere verloop is net als de rest van de plaat, wringen in allerlei bochten en toch maar proberen uit te komen.

Tja, hoe moet je hier in Gods Here naam een conclusie aan breien? Je kan het lang maken, ik houd het liever kort: bij momenten te complex om te doorgronden, bij momenten te moeilijk. Wel een bewonderenswaardig werkje in zijn geheel mede ook door het erg overtuigende artwork.

Score:

60/100

Label:

Aesthetic Death/Lycaean Triune, 2020

Tracklisting:

  1. Fecund Godhead Deconstruction
  2. Megas Archon 365
  3. Gomorrahan Grave of the Sodomite
  4. To Neither Rot Nor Decay
  5. That Which Whets the Saccharine Palate
  6. Mock Divine Fury

Line-up:

  • Onbekend

Links: