Vorig jaar liet Adrian Vandenberg weten dat hij na vijf jaar zijn band Vandenberg’s Moonkings in de ijskast ging zetten. Vervolgens verraste hij begin dit jaar met de aankondiging dat hij onder de vlag van Vandenberg een nieuwe band had geformeerd met zanger Ronnie Romero, de Chileen die de laatste jaren als zanger van Rainbow en diverse andere bands indruk wist te maken. Eind mei verschijnt het album 2020. Hoogste tijd dus om Adrian te bellen en hem hierover wat vragen te stellen.
Goedemiddag Adrian, hoe is het met je?
Met mij is het prima, maar het zijn natuurlijk interessante tijden. Hier lullen we de rest van ons leven nog over.
Eind deze maand breng je met het vernieuwde Vandenberg je album 2020 uit. Heeft het coronavirus je plannen voor dit jaar erg in de war geschopt?
Voor wat betreft het toeren natuurlijk wel. We hadden eind mei een releaseshow gepland in Paradiso. We zouden vervolgens een strooptocht door Europa houden en Japan daar gelijk achteraan meepakken. Dat wordt nu door onze Engelse agency gepland in november en december en ik hoop dat het tegen die tijd kan. Het is wel balen dat we niet gelijk kunnen toeren met het nieuwe album, maar ja, er zijn wel ergere dingen aan de hand op de wereld.
Om in de woorden van Cruijff te spreken: ieder nadeel heeft een voordeel. Mensen zitten uit verveling veel meer op het web en daardoor raakt de promotie van het nieuwe album sneller onze doelgroep. Ik denk dat we nu veel mensen kunnen bereiken om te laten weten dat ons album eraan komt.
Diverse artiesten hebben hun albumrelease naar achteren geschoven om redenen die met het coronavirus hebben te maken. Hebben jij of het platenlabel overwogen dit ook met jullie nieuwe album te doen?
Dat was in een reflex wel mijn eerste gedachte, maar Ed van Zijl (eigenaar van Mascot, red.) dacht daar anders over omdat na de zomer natuurlijk iedereen alsnog zijn plaat gaat uitbrengen en dan ben je een van de velen, terwijl er nu veel minder platen uitkomen. En een andere positieve kant is dat we nu de kans hebben om onze muziek te introduceren aan boekers. De optredens die al geboekt stonden, waren allemaal op basis van de reputatie van mij en Ronnie en de verrassing dat wij samen aan de slag zijn. Daardoor waren heel veel voorstellen niet of nauwelijks kostendekkend. Het verschil is enorm sinds Shadow Of The Night online kwam. De telefoon stond roodgloeiend bij onze agent omdat iedereen ons opeens wil hebben en is het voor onze agent veel makkelijker om rondom een festivalshow een aantal goede clubshows te boeken. Qua kosten wordt het veel eenvoudiger om met je apparatuur en crew bijvoorbeeld richting Engeland te gaan voor een aantal festivals.
Toen je in 2014 na een aantal jaren van muzikale inactiviteit met Vandenberg’s Moonkings startte, gaf je in diverse interviews aan niets te hebben met nostalgie en dat je geen zin had om al die oude nummers van Vandenberg te spelen. Wat is er veranderd sindsdien?
Er zijn twee dingen die daarvoor belangrijk zijn geweest. Ten eerste merkte ik dat ik bij Moonkings zo langzamerhand een wat ‘heavier’ kant aan het opdrijven was, getuige een nummer als Tightrope bijvoorbeeld. Daarnaast begon ik het internationaal toeren heel erg te missen en dat was met Moonkings gewoon niet mogelijk omdat Jan Hoving, onze zanger, ook een groot en succesvol boerenbedrijf heeft waar hij niet meerdere dagen vandaan kan zijn. Voor hem is dat bedrijf ook een passie en hij was er nog niet klaar voor om dat bedrijf te laten vallen. En ik kan de dat ook heel goed voorstellen. Jan heeft me ook in een vroeg stadium al gevraagd of “Je me toch wel laat weten wanneer je het gevoel hebt dat ik een blok aan je been begin te worden voor wat betreft je ambities?”. Dat begon voor mij persoonlijk toch wat meer te spelen en Jan begrijpt heel goed dat ik toch wel eens weer de wereld over wil struinen.
En tegelijkertijd voelde het niet goed om de naam Moonkings te gebruiken voor de zwaardere richting die ik op aan het gaan was. De stijl die we met Moonkings hebben neergezet hoort ook echt bij die band en die bezetting. Daarom vond ik het beter om die band in de koelkast te zetten en wie weet pakken we de band op een bepaald moment weer op, al was het maar voor een paar optredens in Nederland.
Toen moest er een andere band opgezet worden. Het was mijn manager die suggereerde om de naam Vandenberg weer te gebruiken. Aanvankelijk zag ik dat niet zitten omdat ik het, zoals je al zei, te nostalgisch en te makkelijk vond. Na er een paar dagen over nagedacht te hebben, vond ik het eigenlijk ook wel iets moois hebben, maar vond ik het alleen echt het overwegen waard als ik een waanzinnige zanger zou kunnen scoren voor de band. Nu zijn echt goede zangers dun gezaaid en ik vond Jan al een enorme vondst. Toen schoot me ineens Ronnie Romero te binnen. Ik had vijf jaar eerder een mailwisseling met hem gehad om hem te feliciteren en succes te wensen met zijn gig bij Rainbow. Ik kreeg al snel een reactie terug waarin hij me bedankte en liet weten dat hij erg fan was van mijn werk en hoopte dat we elkaar ooit eens zouden tegenkomen.
Als ik nou Ronnie aan boord zou kunnen halen en een te gekke line-up bij elkaar zou kunnen krijgen voor een 2020-versie van Vandenberg die aansluiting heeft op het hardere werk uit de eerste periode, dan zou dat wel heel speciaal zijn. Daarbij kan ik me ook wel voorstellen dat Ronnie prima uit de voeten kan met het oude werk van Vandenberg. Dan is het wat mij betreft geen nostalgie meer maar gewoon een moderne turboversie van wat het toen was.
Bijkomend voordeel is dat ik dan de bittere nasmaak van het gedoe met Bert Heerink en Dick Kemper kan wegspoelen (zij probeerden middels een kort geding en vervolgens een bodemprocedure te voorkomen dat Adrian de bandnaam Vandenberg mocht gebruiken, red.). Ik vond het erg jammer dan de herinnering aan die mooie tijd met Vandenberg door alle gedoe verpest was. Niet de belangrijkste reden, maar wel een mooie bonus.
Hoe is het nieuwe album tot stand gekomen? Je bent in Los Angeles de studio ingegaan met Rudy Sarzo en Brian Tichy als ritmesectie, maar op het album worden zij alleen vermeld als ‘special guest’ en staan Koen Herfst en Randy van der Elsen als drummer en bassist genoemd. Hoe zit dat?
Aanvankelijk had ik de line-up van het nieuwe Vandenberg nog niet bij elkaar, maar was de studio al wel geboekt. Daarom had ik voor de zekerheid mijn goede vrienden Rudy en Brian gevraagd of zij zin hadden om het album in te spelen. Vooral dat Rudy meedeed was voor mij erg speciaal aangezien ik al heel lang goed bevriend ben met hem. We kennen elkaar al sinds Quiet Riot als voorprogramma van Vandenberg in de VS speelde in de jaren ’80 en hebben samen in Whitesnake en Manic Eden gespeeld.
Uiteindelijk had ik dus Koen en Randy bij de band en wilde ik het album met hen opnemen. Ik wilde vermijden dat er op het album een andere line-up speelde dan live, zoals bij Whitesnake zo vaak gebeurde (Adrian speelde tijden zijn periode bij de band op slechts één studioalbum mee) en Rudy en Brian hadden daar alle begrip voor. Uiteindelijk spelen ze op twee nummers mee (Shitstorm en Shout) en spelen Koen en Randy de rest. Je hoort gewoon dat ze van hetzelfde kaliber zijn.
Met name Ronnie Romero is actief op diverse fronten (o.a. als zanger van Rainbow, Lords Of Black en The Ferrymen) maar ook Koen en Randy hebben nog andere bands. Is Vandenberg anno 2020 een volwaardige band of moeten we dit meer zien als een project?
Ik zie Vandenberg echt als een blijvende band. Ik grijp de huidige coronacrisis aan om alvast nieuw materiaal te schrijven voor een volgend album en ik ga er vanuit dat het volgende album in dezelfde bezetting zal zijn. Ronnie is natuurlijk ontzettend druk met allerlei projecten. Daar moet hij van leven en daarom pakt hij zoveel mogelijk klussen aan. Het liefste zou hij echter met Vandenberg, met eigen materiaal, op tour gaan in plaats van andermans nummers te zingen. Voorlopig zal hij wel links en rechts zijn projecten blijven doen, maar als we straks alles op de rit hebben, kan hij steeds meer andere dingen laten vallen natuurlijk.
De muziekwereld ziet er nu natuurlijk een stuk anders uit dan in de vroege succesjaren van Vandenberg. Het is veel lastiger geworden om een goede boterham te verdienen.
Nogal ja. Aan het uitbrengen van een plaat valt tegenwoordig nauwelijks geld te verdienen. Als artiest kan je nog je shows doen om geld te verdienen, maar een platenmaatschappij wordt hierdoor belemmerd in het investeren in een band voor langere termijn. Ik heb zelf het voorrecht dat ik een reputatie heb kunnen opbouwen vanaf de jaren tachtig waardoor er nu voor Vandenberg meer mogelijk is. Maar als je nu een ambitieuze, jonge band bent, moet je ten eerste nog maar eens zien om aan een goede platendeal te komen. Daarnaast is het ook het clubcircuit, met name de kleine podia, behoorlijk de nek omgedraaid waardoor het als talentvolle beginnende band lastig is om aan optredens te komen en te groeien. Aan de andere kant scheidt het wel de mannen van de jongetjes.
Waren de nummers voor het nieuwe album al geschreven voordat je wist dat Ronnie bij de band kwam of zijn ze echt op zijn stem geschreven?
De nummers zijn echt op hem geschreven en zo heb ik eigenlijk altijd geschreven, ook bij Moonkings en Whitesnake. Ik kijk naar de mogelijkheden van iemand en wat daarbij past.
Als ik naar een nummer als Hell Or High Water of Ride Like The Wind luister, dan heb ik het idee dat je daarbij Ronnie Romero’s stem in gedachten had zoals hij bij Rainbow zong.
Zeker! Ik ben altijd een ontzettende Rainbow-fan geweest en met name van de Dio-periode. Daarna werd het een beetje gladjes, al heb ik mee daar met het derde Vandenberg-album ook schuldig aan gemaakt. Dat was ook de tijdsgeest. Maar ‘onze’ Ronnie heeft me enorm geïnspireerd om die invloeden binnen te laten komen en daarmee lekker te componeren. Sinds Moonkings heb ik het gevoel dat ik alle ramen en deuren in mijn geest open kan gooien voor inspiratie en invloeden op een natuurlijke manier op zijn plek kan laten vallen. En als ik Ronnies stem in gedachten heb, dan gaat mijn inspiratie zeker die kant op. Maar ook gitaarriffs in nummers als Ready For You, Waiting For The Night en Out In The Streets van de vroege albums waren zeker door Ritchie Blackmore geïnspireerd.
Even iets anders. Er was sprake dat na 30 jaar jij alsnog Slip Of The Tongue opnieuw zou inspelen. Daar hebben we niets meer over gehoord nadien. Wat is daarvan terechtgekomen?
Het plan was inderdaad dat ik dat album opnieuw zou inspelen. David Coverdale kwam met dat idee om bij de re-release van de jubileumeditie een bonus-CD te doen met daarop een aantal van de nummers door mij ingespeeld zoals ik het destijds bedoeld had. Ik vond dat een te gek idee, maar toen we daarmee aan de slag gingen kregen we daar toch een artistiek meningsverschil over. Ik heb me toen uiteindelijk teruggetrokken, want ik wilde het alleen doen als ik het kon doen zoals ik het in 1989 bedacht had. Dat was een moeilijke beslissing, want het was een heel mooie gelegenheid om na al die jaren een en ander recht te zetten. Maar wie naar het nieuwe Vandenberg-album luistert, kan zich wel voorstellen hoe Slip Of The Tongue met mij geklonken zou hebben.
Ik kan me voorstellen dat David Coverdale dit album graag onder de naam Whitesnake had uitgebracht.
Hij heeft het album nog niet gehoord, dus ik heb nog geen reactie van hem gehad. Maar het is niet voor niets dat David me destijds voor Whitesnake vroeg, aangezien het soort nummers dat ik schrijf naadloos past bij wat hij voor Whitesnake in zijn hoofd heeft.
Hebben jullie niet overwogen om weer eens samen wat nieuws te gaan doen?
Nou, ik sluit nooit iets uit en we hebben wel eens het idee gehad om samen ooit eens een bluesalbum te maken of nog eens een akoestisch album, maar op dit moment is mijn focus natuurlijk honderd procent op Vandenberg gericht.
Je hebt voor het nieuwe album niet zelf het artwork aangeleverd. Waarom niet?
Tegenwoordig wordt zestig procent van de muziek gestreamd via diensten als Spotify. Dan kijk je naar een postzegel op je telefoon. Dat is wel wat anders dan vroeger de LP-hoezen waarop het artwork veel beter uit de verf komt. Voor het eerste album van het vernieuwde Vandenberg vond ik het toch sterker om het logo te herintroduceren, zodat iedereen meteen ziet wie we zijn. Een schilderij op postzegelformaat was denk ik niet zo’n goede stap geweest. Maar voor een volgens album kan ik me goed voorstellen dat ik zelf weer een hoes maak.
Over LP-hoezen gesproken, wordt het niet eens tijd voor een vinyl-release van het album van Manic Eden waarvoor je ook zelf het artwork schilderde?
Dat wordt het zeker en ik heb daar ook al over gesproken met de platenmaatschappij en het album gaat absoluut opnieuw uitgebracht worden. Destijds was het album erg moeilijk te verkrijgen in grote delen van de wereld (het album werd alleen in Japan, Singapore, Duitsland, Frankrijk en Nederland uitgebracht, red.). We zaten middenin de grunge-periode en we dachten er goed aan te doen om per land of streek een platenmaatschappij te zoeken die gemotiveerd was om de plaat uit te brengen in plaats van afhankelijk te zijn van één maatschappij met de vraag of de verschillende vestigingen het wel zien zitten om promotie te maken voor het album. De muziek was op dat moment niet bepaald hip.
Na de release van het album heb ik de moeilijke beslissing genomen om toch weer met Whitesnake op tour te gaan, een keuze die voor een belangrijk gedeelte werd ingegeven door de mogelijkheid om eindelijk eens op een studioalbum van Whitesnake te spelen. Daardoor vielen alle plannen om met Manic Eden te toeren in het water en lieten alle maatschappijen het album ook verder maar zitten. In die tijd had het weinig zin om een plaat te promoten zonder tour.
Ik ben zelf inmiddels aardig door mijn vragen heen, maar wil je zelf nog iets toevoegen aan hetgeen we besproken hebben?
Het wordt vast een mooi artikel zo, en ik vind het altijd te gek om met mensen over muziek te praten. Althans, over muziek de me zelf aanspreekt. Muziek leeft voor mij misschien nu nog wel meer dan in mijn tienerjaren. Toen was de muziek waarvan ik hield veel vanzelfsprekender. Nu kan ik de invloeden van artiesten als Jimi Hendrix, Cream en Free en hun belang voor de muziek in perspectief zien.
Grijp je als je muziek luistert vooral terug naar de jaren zestig en zeventig, of volg je de hedendaagse muziek ook?
Dat laatste zeker! Ik ben geïnteresseerd in alle muziek met harde gitaren. In de auto luister ik graag naar Foo Fighters of Rival Sons, een band die qua stijl ook een beetje in de hoek van een Manic Eden en Moonkings zit. Ik vind het mooi dat zij na jarenlang hard werken eindelijk succes oogsten. Ik vind het belangrijk om een vinger aan de pols te houden qua hedendaagse rock. Harde gitaren moeten blijven!
Dat lijkt me een mooie afsluiting van dit gesprek. Bedankt voor je tijd.
Jij ook bedankt. Laten we de vlag van rockmuziek hoog houden!
Links: