Toen ik in maart vorig jaar het debuutalbum van Downcross recenseerde, had ik nooit gedacht dat ik iets meer dan een jaar later al release nummer drie zou mogen bespreken. Na de studioalbums Mysteries Of Left Path en What Light Covers Not, beide uitgebracht in 2019, hebben de heren LDZMR en DZMTR nu alweer een nieuwe EP klaar: Current Towards End. De eerlijkheid gebiedt mij hieraan toe te voegen dat beide full-length albums de kaap van de veertig minuten telkens niet wisten te overschrijden, maar toch: dit Wit-Russische blackmetalduo is opmerkelijk productief. Downcross is nog geen grote naam binnen het genre, maar ik geloof sterk dat daar op korte termijn verandering in kan komen. En daarmee doel ik niet alleen op de kwantiteit van het afgeleverde materiaal, maar meer nog op de kwaliteit daarvan. Downcross koppelt de emotionele lading en krachtige, herkenbare riffs van atmosferische black metal aan een gezonde portie agressiviteit en construeert daarmee nummers die tegelijk spannend en transparant van structuur zijn. Het gemak waarmee deze twee Wit-Russen boeiende muziek weten te schrijven is toch behoorlijk uitzonderlijk vind ik.
Krachtig is niet hetzelfde als bruut overigens. Downcross is zeker geen brute band. Daarvoor legt hij te veel subtiele accenten en creatieve wendingen in zijn nummers. Het is echter wel op verschillende vlakken een krachtige band: zowel het gitaarwerk van DZMTR als de stem van LDZMR klinken potig en stevig, maar nooit lomp. Dit is black metal met de nodige ballen aan het zwarte lijf, zonder te vervallen in boerse platitudes weliswaar. Zelfs het vlijmscherpe bandlogo en de albumcovers van de eerste twee albums hebben een dreigende en obscure uitstraling. Downcross brengt ons duisternis en woede, maar evenwichtig gedoseerd en af en toe met een onverwachte twist.
Current Towards End is daarop geen uitzondering. Dit is op en top Downcross, en toch is de band geëvolueerd. Zo werd bijvoorbeeld het bandlogo onder handen genomen. De scherpe kantjes zijn wat bijgevijld en ook de duivelshoorns en macabere vleugeltjes zijn verdwenen. Aan de andere kant zijn de letters nu veel gedetailleerder uitgewerkt en oogt het nieuwe logo organischer, grauwer en smeriger. De cover van deze EP is daarnaast sprekend in zijn eenvoud: een groot pentagram tegen een zwarte achtergrond. Minder gedetailleerd dan de vorige twee covers, maar wel een heel krachtig symbool.
Tot nog toe was de muziek van Downcross geenszins ordinair, maar ook zelden verrassend te noemen. Het is dan ook even opschrikken wanneer de band je bij aanvang van Where Veil Of Flesh Will Tear met een onmiskenbare thrashriff om de oren slaat. En de tweede verrassing volgt al snel: LDZMR is in tussentijd veranderd in een soort demonische griezel wiens verwrongen stem recht uit het graf lijkt te komen. Nu heeft LDZMR altijd al een ijzingwekkend stemgeluid gehad, maar dit had ik toch niet verwacht. Deze extreme benadering van het blackmetalgenre neemt ons even terug naar de beginjaren van de tweede golf. Maar zoals we al gewoon zijn van Downcross blijft het uiteraard niet bij die ene riff, want er wordt vloeiend een lekker scherpe melodische riff tegenaan gegooid. En zo evolueert het nummer verder, waarbij het opzwepende van dat thrashaspect, het extreme van de vocalen en het auditief aangename van de melodische elementen een bijzonder smakelijke cocktail opleveren. Where Veil Of Flesh Will Tear is alles behalve een typisch Downcross-nummer, maar hoe vet is dit eigenlijk: een onverwacht maar ijzersterk begin!
Met War Maiden Of The Worlds kiest Downcross resoluut voor contrast. Het nummer start namelijk traag en zelfs wat loom, met een dromerige leadgitaar en gezapig drumwerk. Maar dan beginnen LDZMR en DZMTR de snelheid en suspense weer op te bouwen en ontploft het zaakje alsnog. Wilde furie en mid-tempo atmosferische meloblack wisselen elkaar mooi af in dit vurig en aanstekelijk nummer dat dan wél weer typisch kan genoemd worden voor deze band.
Met Lord Of The Dark Sun Force is het Downcross-geluid van deze EP eindelijk compleet. Er was namelijk nog één element van de muziek van deze band dat tot nu toe nog niet aan bod kwam: de catchy melodische riffs vol emotie, die ondertussen wel het handelsmerk zijn geworden. Met dat typisch Oost-Europese geluid dat me onwillekeurig aan Drudkh doet denken, hoewel Downcross toch een stuk sneller en agressiever uit de hoek weet te komen.
De Wit-Russen eindigen met titelnummer Current Towards End, dat opnieuw in het melodische mid-tempogebied ligt. Het heeft een rustig, repetitief thema dat doorheen de verschillende elementen van het nummer blijft terugkomen maar naar het einde toe zijn betoverende karakter verliest wanneer het in dissonanten uiteenvalt, tot er één enkele toon overblijft.
Deze EP is eigenlijk een logische opvolger voor What Light Covers Not, bevat alle ingrediënten die we van Downcross mochten verwachten, maar verrast toch ook met die opmerkelijke opener. De nummers liggen weer stuk voor stuk goed in het gehoor en zullen zowel de druk als de adrenalineconcentratie van uw bloed naar een hoogtepunt tillen. Tegen het najaar nog eens een volledig album, heren? Ik zeg geen nee.
Label:
Cavum Atrum Rex, 2020
Tracklisting:
- Where Veil Of Flesh Will Tear
- War Maiden Of The Worlds
- Lord Of The Dark Sun Force
- Current Towards End
Line-up:
- LDZMR – Zang, drums
- DZMTR – Gitaar
Links: