Headlines

Toen ik in maart vorig jaar het debuutalbum van Downcross recenseerde, had ik nooit gedacht dat ik iets meer dan een jaar later al release nummer drie zou mogen bespreken. Na de studioalbums Mysteries Of Left Path en What Light Covers Not, beiden uitgebracht in 2019, hebben de heren LDZMR en DZMTR nu alweer een nieuwe EP klaar: Current Towards End. De eerlijkheid gebiedt mij hieraan toe te voegen dat beide full-length albums de kaap van de 40 minuten telkens niet wisten te overschrijden, maar toch: dit Wit-Russische blackmetalduo is opmerkelijk productief. Downcross is nog geen grote naam binnen het genre, maar ik geloof sterk dat daar op korte termijn verandering in kan komen. En daarmee doel ik niet alleen op de kwantiteit van het afgeleverde materiaal, maar meer nog op de kwaliteit daarvan. Downcross koppelt de emotionele lading en krachtige, herkenbare riffs van atmosferische black metal aan een gezonde portie agressiviteit, en construeert daarmee nummers die tegelijk spannend en transparant van structuur zijn. Het gemak waarmee deze twee Wit-Russen boeiende muziek weet te schrijven is toch behoorlijk uitzonderlijk vind ik.Lees verder ›

Esoterische black metal met een focus op occult herbalisme en seksuele mystiek. Qua bizarre insteek kan dat wel tellen! Ik kan me geen enkele blackmetalband voor de geest halen die kruiden als centraal thema heeft (voel u vrij om dat gat in mijn kennis op te vullen via het antwoordenhokje hieronder), maar vooral de combinatie met paganistische seksrituelen zag ik eerst even niet. Gaat het dan specifiek over geestverruimende of afrodiserende planten? Afgaand op de bandnaam lijkt dat niet het geval te zijn. Helleborus (ook wel gekend als nieskruid of kerstroos) is een bijzonder giftige plant die allerlei fijne symptomen kan veroorzaken, zoals tinnitus, duizeligheid, shock, huidirritatie, een gevoel van verstikking, gezwollen tong en keel, braken en uiteindelijk zelfs een hartaanval. In het antieke Griekenland werd Helleborus geassocieerd met de maenaden, de bezeten priesteressen van Dionysos, de god van wijn en plezier. Ze stonden bekend voor hun wilde dansen en hun voorliefde voor geweld, seks en drank. En zo zie je maar dat die paganistische seksrituelen toch niet meer zo veraf zijn. In de middeleeuwen werd de plant vooral gelinkt aan necromantie en Hecate, de Donkere Godin. Misschien toch geen verkeerde naamkeuze voor een blackmetalband lijkt me dan.Lees verder ›

Atavistia is een jonge Canadese band die nu met het tweede album komt aanfietsen. The Winter Way is de titel van dit werkstuk en doet me in een eerste reflectie, gewoon zonder verpinken, aan Borknagar denken. Ik weet niet waarom, het gebeurt gewoon. Deze Canadezen spelen melodieuze death metal en komen alzo niet direct in het vaarwater van de Noren of vergis ik me? Het valt wel onmiddellijk op dat, naast de obligate intro, er gekozen wordt voor lange nummers. Opnieuw iets wat niet direct logisch lijkt, kan hij het allemaal wel spannend genoeg houden? Fietsen we niet al te vlug de verveling tegemoet?Lees verder ›

Dit is het debuut van het Britse Ante-Inferno, waarvan de leden me allen onbekend zijn. Ik nam deze ter hand omdat het label, UKEM Records, best wel interessante dingen uitbrengt. 'Fane', dat is Engels voor soort van tempel of religieus gebouw, meen ik begrepen te hebben. Vandaar de hoes. Ante-Inferno brengt - dat kon u al afleiden uit het logo - black metal.Lees verder ›

Velen vragen zich af hoe Björn “Speed” Strid en David Andersson in 2007 op het idee kwamen om naast Soilwork, The Night Flight Orchestra te starten. Wel, er is een reden waarom ons lichaam, letterlijk op zenuwniveau, is bedraad om plezier te voelen. En om plezier draait het bij The Night Flight Orchestra!Lees verder ›

De leerschool van het leven zit vol met netelige vraagstukken en brandende dilemma’s. Als armetierig studentje aan deze oneindige opleiding, wordt je continu aangespoord om allerlei vervelende keuzes te maken. Smeer ik vandaag pindakaas of chocopasta op mijn cracker? Is de mens inherent goed of inherent slecht? Misschien is het juist wél mogelijk om een appel met een peer te vergelijken? Vandaag zitten dit soort vragen echter niet in het curriculum. De prangende kwestie die vandaag op het bord staat gekalkt, luidt namelijk: wil ik luisteren naar vuige electro of black metal? Ergens achter in de klas steekt een van de cool kids zijn hand op. Het is Biesy. ‘Waarom niet naar beiden’? antwoordt hij.Lees verder ›

Singor is de vocalist/gitarist van de Nederlandse progressieve rockgoden van Kayak. Op zijn project Singor werkt hij samen met niemand minder dan Bas Bron aka De Neger Des Heils. In dit geval is het zijn alias Fatima Yamaha die aan het werk is. Singor is bekend van zijn rockende gitaren, en Bas Bron van zijn futuristische bliepjes en beats. Travel Light is het tweede album van de band en de opvolger van Futureproof uit 2015. Ik wist niet dat deze samenwerking bestond toen ik deze voor review aangeboden kreeg. Een gemiste kans, want het werk van beide artiesten ligt mij na aan het hart.Lees verder ›

Mijn collega Michel Peeters was slechts matig geïmponeerd door het debuutalbum Dangerous Days van deze Italianen. Hyperion is een band die doet alsof de wereld zit te wachten op een stel Italianen die doen alsof het 1980 is. Sinds 2015 ploetert deze band voort en Into The Maelstrom is album nummer twee. Is er iets veranderd sinds het debuut? Dat is niet het geval. Hyperion is nog steeds een aardige band met goede gitaristen en een redelijke zanger. De muziek is volgens de band zelf gestoeld op muziek van bands als Judas Priest en Iron Maiden. Dat zal zo zijn, maar het heeft bij Hyperion een modern jasje aangekregen.Lees verder ›

Doooooooooom! Ik heb er weer een te pakken. Dit maal van het uit Colorado afkomstige Khemmis. Geen volledig album, maar een EP. Een plaat waar twee covers, drie live nummers en een heruitgave op staan. Met de catchy naam Doomed Heavy Metal presenteren de heren aan het publiek hoe zij anno 2020 klinken. Is het wat? En is het een voorbode voor een aankomend album? Laten we eens gaan luisteren.Lees verder ›

Je kent het wel: de protagonist in een jaren ’00 film is één of andere mysterieuze zaak aan het onderzoeken. Op zijn tocht komt hij terecht in een vreemde industriële ondergrondse dansclub. Hitsige cyber-alto’s schuren als spastische bananen langs elkaar en de stroboscoop brandt alsof zijn leven er van af hangt. Één van de altodames kijkt de protagonist met verleidelijke ogen aan, maar hij gaat niet in op haar avances. Er is tenslotte werk aan de winkel. Uit de speakers van dit soort met clichés overgoten tenten klinkt altijd een bepaald soort geilige, hoekige, duistere, pompende muziek. Die Kreatur valt precies in dit straatje.Lees verder ›

Als bijna veertiger en stilaan tot de jaren van wijsheid komende persoon kom ik stilaan in een situatie waarin ik zelfs tijdens crisissen buiten mijn wil om in een vrij stabiele omgeving terecht kom. Toch blijkt het moeilijk om innerlijke rust te kunnen vinden. Issues uit het verleden die gaan liggen zijn maar toch ongedurig maken, vluchtgedrag dat uitgedoofd wordt en zit te duwen om op een gekanaliseerde manier de kop op te steken, vraagstukken over het recht op rust tout court. Om die spanningen weg te werken nam ik vroeger vaak de furieuze black tot mij, of überbrute death metal. Ja, zelfs emobol power metal. De laatste vijf jaar is dat echter steeds meer opgeschoven richting industrial black metal. Daar zijn soorten van. Enerzijds de overweldigende soort, zoals een (tegenwoordig zeker) Borgne en Omega Infinity, die beiden in de jaarlijst te vinden zullen zijn, anderzijds het soort van industrial black dat veeleer atmosferisch en hypnotiserend is. Dit Iraanse Eracnoir zit tussen de twee in. Berglicht is het vierde album van Erancnoir.Lees verder ›

In This Moment is groot. Vijftien jaar al doet de band in Amerika vlotjes zijn ding en het sprokkelt met zijn nu metal en mainstream rock met vrouwelijke ballen miljoenen views per video. Er werd gesproken over de Lady Gaga van de metal, er werd gesproken van Marilyn Manson in vrouwelijke vorm (en ik maar denken dat die dat al was). De hits zijn vaak catchy, ze liggen makkelijk in het gehoor, telkens een beetje opwindend en donker, met in het achterhoofd een horde mannen en vrouwen die wel van een gitaar houden. Ik nam Black Widow al eens ter hand, waarvan enkel de hits blijven hangen zijn. Hits genoeg bij In This Moment trouwens. Whore, Sick Like Me, Blood, Big Bad Wolf... zijn volgens mij de betere. Op Mother staan er ook een paar.Lees verder ›

Uit Athene, Griekenland, komen deze drie heren van Impenetrable Darkness. Cosmic Termination is een korte EP: er staan maar 2 nummers op verzameld. Je kan je dan al snel de vraag stellen of dit de moeite is om te bespreken. Ik denk het wel. De heren hebben niet voor niets iets meer dan elf minuten hun best gedaan. En voor een eerste kennismaking kan dit best tellen.Lees verder ›

Féleth bewijst dat er in het noorden van Noorwegen, Alta om precies te zijn, meer te doen is dan alleen mooie sleeritten maken met husky's, het bezichtigen van het noorderlicht of genieten van de adembenemende landschappen. Het vijftal brengt met Depravity een indrukwekkend debuut uit via het onbekende, lokale DeadPop Records. Hoewel het vijftal jong en onervaren oogt, komt Féleth bijzonder verrassend uit de hoek tijdens deze kennismaking.Lees verder ›

Dit is geen geinige biermuziek zoals Alestorm, geen pretentieuze, serieuze meuk als Ye Banished Privateers, maar gewoon groovende stoner sludgecore, of zoiets. Dat is waarmee de Italianen van Old Roger's Revenge hier komen aanzeilen. Het ligt ergens in het verlengde van een band als Crowbar. Zing je over piraten, dan krijg je bonuspunten bij deze redacteur.Lees verder ›

Eerder kreeg ik de debuutplaat van de Schot Tom Perrett, of beter nog de band Ruadh, Sovereign, al te horen. Deze uit Glasgow afkomstige, bonkige man zit blijkbaar niet stil en amper één jaar na het debuut, ligt de volgende langspeler, The Rock Of The Clyde, alweer in de rekken. Ook nu weer belooft het Duitse Northern Silence Productions een schijf volgestoken met atmosferische black metal.Lees verder ›

Saga á tveim tungum II: Eigi fjǫll né firðir is het logische vervolg op Saga á tveim tungum I: Vápn ok viðr. En zoals elk vervolgverhaal wordt er stevig verder geborduurd op de reeds gekende thematiek, met name de levensloop van de Noorse koning en held Olaf II Haraldsson, die ook wel Olaf de Dikke werd genoemd. Ook nu weer wordt alles in een eeuwenoude taal, oud IJslands, gezongen of gescreamd.Lees verder ›