Ahoy, mateys! Calarook uit Winterthur is hier. Hijs de zeilen, schrob het dek, haal het anker op, kam de veren van uw papegaai netjes. Uw portie piratenmetal is weer binnen! De laatste die ik in dit genre besprak was de Alestorm rip-off Rumahoy. Ik hoorde verdorie laatst een liedje van die band bij de fitness. Het moet niet gekker worden. Met Calarook zal dat minder snel gebeuren. Deze band speelt geen vrolijke powermetaldeuntjes, maar folky death metal.
Dit is een eerste werk en de band heeft maar liefst 71 minuten de tijd genomen om ons aan de muziek te laten wennen. Surrender Or Die heet de plaat. Het album wordt in eigen beheer uitgebracht. De mastering en mixing is gedaan door Cryptopsy gitarist Christian Donaldson. Rafael Salzmann van Eluveitie heeft de opnames gefaciliteerd. Dan moet het wel goed zitten zegt u.
Dat valt wel mee. Het intro begint met een viooltje en een vrolijk orgeltje, zodat u zich op de golven waant. A Cursed Ship’s Tale valt gelijk in huis en u hoort wat u de komende tijd zal horen: oerdegelijke folky death metal. Denk aan bands als Eluveitie, Finntroll en aanverwanten. De nogal eentonig klinkende vocalen staan nogal vooraan in de mix. Het is een soort van constant gehijg in de microfoon, ik word er niet gelukkig van. Ik mis leuke samenzang/schreeuw op de intense momenten, niet alleen als eenmalige outro. Ik mis vooral een flinke portie dynamiek in de vocalen. De viool wordt flink uitgeknepen en het folky element schemert daarin duidelijk door.
Op de titeltrack klinkt het zelfs wat alsof het er niet thuishoort. Alsof een stel zigeuners toevallig de studio even binnenliep, wat random deuntjes speelde en de tent weer verliet. Invisible Pineapples laat in bedoeling grappige teksten horen. De muziek is oncompliceerd en de melodie is duidelijk. Nu klinkt het echter alsof het is gejat van Alestorm. Ja, het is niet makkelijk om dit goed te doen, maar de band slaagt er ook nog niet echt in. Die violist ben ik op dit moment geheel zat en u moet het mij niet kwalijk nemen als de eerste violist die ik tegen kom een muilpeer krijgt. Zijn noten lijken ook hier weer net niet te passen bij de verdere instrumentatie. Kicking Flamingo’s kiest voor a capellazang, na een vrij standaard start. Een leuke afwisseling. Het vervolg is een kwestie van elke muzikant maar zelf wat laten aanmodderen. Ook hier weer wat speelsheid qua teksten, maar de delivery is zo monotoon als het geluid van een scheepsmotor. Op Loyal to None but Rum lijkt er eindelijk wat meer gevoel in de vocalen te komen, wat gelijk een positief effect heeft. De songwriting heeft weer veel teveel plek voor de violist met zijn identiek klinkende gestrijk. De drumfill die na al die herhalingen wordt ingezet mist eveneens zijn doel.
Dit album duurt te lang, is saai, overtuigt te weinig, en mist goed samenspel en een duidelijke muzikale keuze. Gaan we grappige catchy liedjes maken? Gaan we serieuze folk death metal maken? Gaan we de violist op zijn muil timmeren? Het zijn vragen waar ik nog geen antwoord op heb gekregen na het luisteren van dit album. Ik weet wel dat ik het zat ben. En dat is geen positief teken. De muzikanten zijn echt geen sukkels, dat geef ik ze na, maar deze band heeft nog een flinke leercurve voor zich. Of zoals ze in Winterthur zeggen: überslaan.
Score:
50/100
Label:
Eigen Beheer, 2020
Tracklisting:
- 47°30’18”N 8°51’52”
- A Cursed Ship’s Tale
- Quest For Booze
- Into The Storm
- Surrender Or Die
- Invisible Pineapples
- Kraken’s Chest
- Paul The Parrot
- Jack Rackham
- Kicking Flamingos
- Davy Jones’ Locker
- Tentacle Explosion
- Loyal To None But Rum
- The Legend Of Liquor Island
- The Feast Of Emerald Meadows
- The Undying Sailor
Line-up:
- Flavio Pompeo – Basgitaar
- Yves Locher – Drums
- Nico Wiget – Gitaar
- Lukas Mischler – Violist
- Philipp Wyssen – Vocalen
Links: