The Progressive Souls Collective – Sonic Birth

Geschreven door op 29-09-2020 om 18:45.

Zo, is dat lang geleden, zeg! Ik heb weer een progressieve rock/metalplaat te pakken. En nog een debuut ook. Deze band, of eerder gezegd projectgroep, bracht deze maand Sonic Birth op de schabben. Beste lezers, ik presenteer u een band waar u waarschijnlijk nog niet van heeft gehoord, maar waar de meeste van u de artiesten wel zullen kennen: The Progressive Souls Collective.

Als dat geen waardige introductie is, dan eet ik mijn hoed op (ik heb geen hoed, dus dat komt goed uit). Oké, omdat jullie zo aandringen: The Progressive Souls Collective is een fris, nieuw project dat zo’n 15 maanden geleden is opgericht door gitarist Florian Zepf met het doel zijn passie voor ‘prog’ te uiten op een album. Om dit te realiseren heeft Florian een groot aantal bekende artiesten weten te strikken. Zo speelt Aquiles Priester (ex-Angra) op de drums, doet Connor Green (Haken) mee op zijn basgitaar, hangt Kevin Moore (ex-Dream Theater, O.S.I., Chroma Key) graag de computernerd uit en programmeert onder andere loops, doet Luis Conte (onder andere bekend van zijn percussiewerk bij Phil Collins) het betere trommelwerk en zingt Vladimir Lalic (Organized Chaos) alle hoeken van het spectrum bij elkaar. Als kers op de taart, heb je door Derek Sherinian (ex-Dream Theater, Sons of Apollo) op de toetsen.

Dan nu het werk zelf. Zoals je wel had kunnen verwachten heeft ook dit album een iets langere speelduur dan gemiddeld, namelijk een goed uur. Eens kijken of ik de hele rit met volle aandacht kan uitzitten. Het opent in ieder geval tof met een hoop zweverige passages die ergens terug doen denken aan de jaren tachtig van de vorige eeuw. Tot dan na een minuut de drums, gitaren en toetsen er bij komen. Er zit niet echt zang in dit nummer (slechts een paar gesproken woorden), maar de lead gitaar draagt de melodie sterk en houdt het interessant. Comfortable Darkness volgt: een korte track van net geen drie minuten (kan dat bij progbands, zo kort?). Hier hoor je voor het eerst Vladimir aan bod komen met zijn strot. Hij pakt gelijk de hogere frequenties aan, soms clean en soms met een rauw randje op de stem, en laat gelijk horen wat hij in huis heeft.

Killing True Beliefs neemt je in het begin mee naar de rimboe, waar ‘tribes’ een feestje aan het bouwen zijn. Bongo’s en percussie leiden het nummer in, maar Aquilas neemt het stokje na de eerste minuut weer over. Fractional Emotion grijpt terug naar een melodie van het eerste nummer en maakt dit de basis van de track. A Formula For Happiness pakt het anders aan en is meer een ‘easy listener’ met de nodige chants. Inner Circle brengt een eerste onderbreking op de plaat en klinkt haast als de soundtrack van een sci-fi film. You and me Alone daarentegen klinkt zwoel en zoetsappig. Zeer minimalistisch en ingetogen, geleid door de percussie, toetsen en de gitaar. En warempel: een vrouw zingt hier ineens. Dit is zangeres Megan Burtt die samen met Vladimir een intiem duet neerzet. De track is duidelijk de ballad op de plaat en een soort liefdesverklaring.

Dan volgt Hurt, dat een heel ander pad bewandelt. Een sinister klinkend intro op de toetsen en een flink laag gestemde gitaar starten de track en even schieten de anticipatielevels door het plafond heen. Helaas wordt mijn enthousiasme wel wat ingedamd als er tussendoor ineens wat vrolijk getoeter te horen is, maar duidelijk is dat dit de meest ‘heavy’ track is op dit album. Destiny Inc.: het album in een album. Maar liefst een ruime vijftien minuten lang neemt deze track je mee op een nieuwe reis dat zich op plekken weer aandoet als soundtrack, maar ook weet te verrassen als er ineens wat grunts te horen zijn. Toegegeven, ze zijn niet heel krachtig, maar wel een leuke verrassing. Ook is dit duidelijk één van de meest complexe nummers. Mind Treasures biedt weer even een moment om bij te komen van de vorige track en With Others sluit het album af als een soort samenvatting van alles wat we eerder op de plaat hebben gehoord.

Tja, en dan nu… Er zijn een aantal goede elementen aan dit album, maar toch ook wel mindere. Zal ik dan maar beginnen met het positieve, voor de verandering? De productie is uitstekend, de muzikanten zijn overduidelijk zeer getalenteerd en technisch onderlegd en de compositie is kien uitgewerkt. De invloeden van Sons Of Apollo en Dream Theater zijn duidelijk aanwezig. Zelfs Leprous schiet mij somd te binnen bij sommige zangstukken. De zang maakt tevens een mooi bruggetje naar de minpunten. Deze is namelijk ontzettend breed en veelzijdig, maar lang niet overal even goed. Vooral de (zeer) hoge noten en falcetto’s klinken geforceerd en daarmee niet zo prettig. Ondanks dat er duidelijk een eigen sound is, mis ik de kracht van de grotere progbands: samenhang en machinaal strak werk. Het is soms wat druk en chaotisch en helaas niet op de goede manier.

Voor een debuutalbum is Sonic Birth zeer indrukwekkend en het is ook enorm gaaf dat zoveel bekende artiesten hier aan meegewerkt hebben. Het mist echter nog kracht en vernuftigheid om echt een verpletterende indruk te maken, mede dus door de zang. Gezien dat laatste eerder een kwestie van smaak is, mag de luisteraar er gerust wat punten bij optellen, als dit hem of haar wel bevalt. Toch lijkt de basis van The Progressive Souls Collective prima in orde en is het nu de ruwe diamant slijpen tot een 24-karaats pronkstuk.

Score:

74/100

Label:

Metalville Records, 2020

Tracklisting:

  1. Metature
  2. Comfortable Darkness
  3. Killing True Beliefs
  4. Fractional Emotion
  5. A Formula For Happiness
  6. Inner Circle
  7. You And Me Alone
  8. Hurt
  9. Destiny Inc.
  10. Mind Treasures
  11. With Others

Line-up:

  • Vladimir Lalic – zang
  • Florian Zepf – gitaar
  • Conner Green – basgitaar
  • Kevin Moore – loops, programmering
  • Luis Conte – percussie
  • Aquiles Priester – drums

Special guest:

  • Derek Sherinian – keyboard

Links: