Er is er een jarig, hoera, hoera, dat kun je wel zien dat is Zware Metalen. Twintig jaar bestaat uw favoriete e-zine over de betere muziek en hoe kunnen we dat beter vieren dan met… muziek? Door welbekende redenen zat het geplande Zware Metalen Fest er niet in, maar samen met concertzaal P60 in Amstelveen vonden we een fraai alternatief: vier avonden muziek in coronasetting. 25 september werd het spits afgebeten met Mouflon, Disquiet en Graceless. Remco Faasen doet verslag, Rob van Dalen schoot plaatjes.
Mouflon opent het bal gruizig en zompig. Binnen de kortste keren is de met zestig man uitverkochte P60 gevuld met de doeltreffende deathmetal van het gezelschap uit Arnhem, waar zanger RJ de troepen aanvoert. Klein van stuk en een podiumpresentatie die een verleden in hardcorebands verraad, stuitert hij niets en niemand ontziend (ook zichzelf niet) rond. Als een tijger die jarenlang in een te kleine kooi ergens verstopt in een voormalige Sovjetrepubliek heeft gezeten. De heren achter en rond hem geven alle gelegenheid te shinen. Je zou er haast door vergeten dat de drums van Rutger wel erg duidelijk te horen zijn, terwijl het gitaarspel teveel wegvalt.
Het is bijna een onmogelijke taak dit gezelschap zittend te aanschouwen, maar het moet. Braaf zittend bekijkt P60 hoe de band zijn naam eer aandoet. Een mouflon is een wild schaap dat oorspronkelijk niet voorkomt in Nederland, maar er grazen er zo’n tweehonderd in het nabij Arnhem gelegen bekendste Nationaal Park van Nederland: De Hoge Veluwe. De muzikale equivalent is niet het snelste, sterkste of dodelijkste beest op aarde, maar wél een van de meest vastberaden. Het heeft zijn zinnen gezet op beuken en dat doet het. Steeds maar weer, veertig minuten lang voelt het alsof een gewei je borstkas wil breken. Aanhoudend bam, bam, bam, totdat je je overgeeft en Mouflon heeft gewonnen. Het zwaartepunt van de set ligt natuurlijk op het uitstekende debuut Devastations, maar er wordt ook al een tipje van de sluier van de nieuwe plaat opgelicht.
Disquiet pakt de zaken iets melodieuzer en toegankelijker maar niet minder doeltreffend aan. Ook deze band is bezig met nieuw materiaal (blijkt er toch nog iets goed te zijn aan deze corona-ellende), maar we krijgen nu nummers van de twee uitstekende albums Scars of Undying Grief en The Condemnation. James Hetfield kijkt vanaf zijn plek op de Zware Metalen-banner achterin de zaal goedkeurend toe als voorafgaand aan het titelnummer van de tweede plaat het intro van Sad But True klinkt, maar Disquiet klinkt opgefokter en energieker dan Metallica in jaren heeft gedaan. De gitaarpartijen zijn smaakvol en de band heeft als voordeel dat Sean Maia even makkelijk grunt als clean zingt en bassist Frank van Boven voor de nodige vocale ondersteuning kan zorgen. Dat bewees hij eerder al in het helaas ter ziele gegane Bloodgod.
De deahthrash van Disquiet gaat er vanavond in als een fles koud bier op een snikhete zomerdag, als een stuk cake na suikerdieet of gewoon als een fijn bandje op een avond in coronatijd. Zeker met de lekkere afwisseling tussen melodieuze stukken en heerlijke bruutheid vermaakt het Utrechts/Amsterdamse gezelschap het publiek uitstekend en groeit het verlangen naar nieuw materiaal van deze band.
Met de rode loper uitgerold is het voor een band van het kaliber Graceless een koud kunstje de genadeklap toe te dienen en deze avond oprecht memorabel te maken. Niet alleen vanwege alle restricties, maar vooral ook door de muziek. Voordat instant stijve piemelmaker Lugdunum Batavorum losbarst, doet Pim Kastelein, hoofdredacteur van Zware Metalen, nog een kort woordje om de bands, de aanwwezigen, maar vooral ook P60 te bedanken om in deze rare tijden een dergelijke avond mogelijk te maken. De waardering van de zaal komt in twee delen: ter plekke met een luid applaus, de volgende dag met het tellen van de baromzet.
Als Graceless (met de helft van de bezetting van het machtige Soulburn in de gelederen) Ruins of Desolation speelt, zijn dat soort zaken fituliteiten en liggen ze op de achtergrond. Het hier en nu telt en dat is masjestueus. Van alle releases tot nu toe komen nummers langs: beide albums Shadowlands en Where Vultures Know Your Name en de split met Grond: Endless Spiral of Terror. Het is aan niets te merken dat de concertwereld maanden heeft stilgelegen doordat iemand in China zijn tanden zette in een beest dat bij nader inzien toch een beetje vreemd smaakte: Graceless beukt als een muzikaal vernietingswapen door P60 heen alsof de band nooit anders heeft gedaan.
De beide titelnummers komen langs, het verbijsterend mooie Iron Tears en de woeste beuker Warpath. Het zijn kanonskogels… nee: Kanonskogels, verzorgd door een perfect op elkaar ingespeeld team; de solide bassist Jasper Aptroot, de intens meelevende drummer Marc Verhaar – prachtig om die zijn drumvellen te zien geselen – de af en toe heerlijk freewhelende gitarist Björn Brusse en kapitein Remco Kreft, voor wie je dwars door prikkeldraad gaat als je hem zijn teksten in de microfoon hoort en ziet brullen. Heerlijk! Het uur speeltijd vliegt op Blitzkrieg-snelheid voorbij, zoals dat eigenlijk voor de hele avondt geldt. Zware Metalen heeft zichzelf een heerlijk verjaardagscadeau gegeven. Op naar cadeau twee.
Datum en locatie
25 september 2020, P60, Amstelveen
Foto's:
Rob van Dalen (Rob van Dalen Photography)