Headlines

Teloch is een bekende naam in de blackmetalwereld. Voluit heet de beste man Morten Bergeton Iversen. De meeste blackmetalmuzikanten hebben er wel een project naast. Dungeon synth, death metal, ambient, folk, dat soort dingen. Teloch is echter een man van guilty pleasures. Met Miami Murder brengt hij onder de moniker Bergeton dark synth uit die gestoeld is op de jaren '80. David Hasselhoff, Blade Runner, dat soort bliepjes en retro-futurisme.Lees verder ›

Deze liet ik veel te lang liggen. Het album kwam reeds in mei uit, maar in volle coronatijden verloor ik dit wat uit het oog. Ik was te druk bezig met hoestende mensen te ontwijken en mijn handen honderd keer per dag te wassen. Je weet wel, de betere plaagtoestanden. Nu ik dan toch de tijd vond om deze plaat te beluisteren kreeg ik er geen spijt van.Lees verder ›

Wie Mike Patton in augustus 2000 op het Lowlands Festival lekker zag salsa-croonen met zijn Mr. Bungle zal toch even een klein wenkbrauwtje hebben opgetrokken bij de aankondiging dat metalen iconen Scott Ian (S.O.D. en Anthrax) en Dave Lombardo (ex-Slayer) deel uitmaken van de meest recente versie van deze Californische band. Onterechte verbazing volgens het persbericht dat deze release begeleidt. De band is namelijk altijd met een been in de moshpit van zijn jeugd blijven staan en is live altijd wel wat nummers van zijn eerste thrashmetaldemo The Raging Wrath of The Easter Bunny blijven spelen. Niet snel overtuigd hebben we nog even wat setlists van de band erop na geslagen van optredens van rond de eeuwwisseling maar daarop kwamen we er eerlijk gezegd geen tegen. Wat daar ook van zij, het is juist deze eerste, door een matig geluid geteisterde, demo uit 1986 die Mr. Bungle hier onder handen neemt. En daarmee valt de toetreding van de heren Ian en Lombardo natuurlijk precies op de plaats.Lees verder ›

Eenendertig jaar na de kvlt-klassieker Annihilation Of Civilization komt Evildead met een nieuw album. United States Of Anarchy is de titel van dit derde studioalbum van de Amerikaanse thrashers.Lees verder ›

Rip it Up is de tweede EP in een reeks van drie, van de uit Engeland afkomstige The King’s Pistol dat op het Zweedse Majestic Mountain wordt uitgebracht. De eerste, Vice, zag vorig jaar het licht en werd zeer goed ontvangen. Ik moet eerlijkheidshalve bekennen dat dit mij in het geheel is ontgaan en ik de EP ook niet ken. Maar goed, het gaat nu om Rip it up, de tweede uit drie. De EP kent zes nummers die zich het beste laten omschrijven als rechttoe rechtaan, pretentieloze, no-nonsense rock 'n roll. Je weet wel: korte nummers bestaande uit een paar akkoorden met teksten over ‘alledaagse’ beslommeringen.Lees verder ›

Een soloproject van ene James Hammontree, dit Black Magnet. Hallucination Scene is het eerste dat de multi-industrialist van Oklahoma vormgeeft. Wij kenden hem ook niet, maar zijn meest tot de verbeelding sprekende precedent - als het waar is wat Discogs zegt - is zijn betrokkenheid bij een Mammoth Grinder-release. Daar vinden we evenwel geen dubbelcheck van terug. Het was vooral de omschrijving ‘punishing industrial metal’ waarmee de zwarte magneet ons aantrok.Lees verder ›

DIY Rapcore uit Nederland. Ik verzin het niet! Ammo met Cold Sick Life maakt muziek in de trant van Biohazard en Rage Against the Machine. De band ontstond in 2018 en dit is voor zover ik kan zien een debuutalbum. Een vet logo erbij, daar gaan we!Lees verder ›

Ulcerate is geen makkelijke band om te reviewen. Mijn collega Hypnos kwam er niet uit en schoof hem onder de tafel door. Ofwel je houdt van de muzikaliteit, techniek, ingewikkelde drums, en dissonante riffs, ofwel je veracht al dat monotone en pretentieuze gepingel. De (on)orthodoxe technische death metal met een blackmetalsfeer van deze Nieuw Zeelandse band weet al een aantal jaren de metalwereld te boeien. Ik begrijp de tegengestelde meningen. Alleen hebben de haters volgens mij gewoon niet vaak genoeg naar Ulcerate geluisterd. En als deze band je dan grijpt, dan lig je vervolgens als een triestig hondje op je rug met je pootjes naar boven.Lees verder ›

Er wordt wel eens gezegd dat Belgen “down to earth” zijn: geen gedoe, geen tierlantijntjes, maar geconcentreerd op de essentie. Op wat écht telt. Belgen zijn als de knotwilgen langs Vlaamse velden: robuust en onverstoorbaar, met hun wortels diep verankerd in de ondergrond. Die ondergrond, dat is de onderzijde van het bestaan, de kern van alles, het fundament van het leven. Een onderwereld waar we nooit aan kunnen ontsnappen. Die ondergrond is nether.Lees verder ›

Deze vier Noren spelen black metal, verrast ons dat? Nee, natuurlijk niet. Dit Scandinavisch land is de bakermat bij uitstek. Nu, niet alles afkomstig uit Noorwegen is van uitmuntende kwaliteit, toch? Dat is in het dagelijks leven ook vaak niet het geval. Niet alles uit de frituur is even lekker. Niet alles wat uit een tapkraan komt is te drinken. Of vergis ik me? Zou kunnen, je mag me corrigeren.Lees verder ›

Hoera! Blue Öyster Cult heeft een nieuwe plaat uit en noemde deze Mediocrity! Of nee wacht... dat is de titel die ik deze zelf gaf! De oorspronkelijke titel luidde immers The Symbol Remains. Ja, ik ga er geen doekjes om winden: deze plaat kostte me bij momenten moeite om te beluisteren. Bij momenten, want er staan ook aardige songs op. Het is het eerste album van Blue Öyster Cult in ruim negentien jaar. Dit verdient dus zeker de nodige aandacht, ook al is het een band die bij menig millennial geen belletje zal doen rinkelen.Lees verder ›

Het Oostenrijkse Visions of Atlantis bood dit livealbum ter review aan bij uw favoriete e-zine. A Symphonic Journey To Remember, aldus de veelbelovende titel van het werk. De symfonische metalband heeft door de jaren heel wat line-ups versleten. Op deze DVD speelt de band voornamelijk werk van het laatste album, afgewisseld met wat hitjes. Dat is een logische keuze. Het is de natte droom van elke symfonische band: samen met een orkest spelen. Op deze liveregistratie kreeg Visions Of Atlantis die mogelijkheid. A Symphonic Journey To Remember werd in 2019 opgenomen op het BANG YOUR HEAD!!! Festival met het Tjechische Bohemian Symphony Orchestra Prague.Lees verder ›

Album nummer vier van het Zweedse Volturyon, een death metal band die opnieuw via ViciSolum Productions gereleased wordt. In het verleden een beetje kort door de bocht benoemd als Cannibal Corpse-kloon (maar wel een goeie) en sindsdien een half dozijn bezettingswissels doorgemakt. Andreas Olander, gitarist van de band, is inmiddels vertrokken en doet het goed met de blackmetalformatie Ages. Op dit album is hij wel nog te horen.Lees verder ›

Dat Zweden vlotte muziekjes kunnen produceren weet de hele wereld sinds de overwinning van Abba met Waterloo op het Eurosongfestival van 1974. Diamond Dogs mag dan muzikaal uit een heel ander vaatje tappen, toch is Atlantic Juice een plaat die swingt als een tiet. Op die ene ballade, You Captured My Smile, na dan. Moet nu iedere metalliefhebber naar de platenboer hollen? Nee, zeker niet, want Diamond Dogs kun je in de verste verte niet catalogeren als metal. Als wat dan wel? Eerder als eenvoudige, eerlijke rechttoe rechtaan rock ‘n’ roll. Met nummers die refereren naar de The Rolling Stones, The Faces of The Black Crowes, maar evengoed een snuif Sweet bevatten of al eens klinken als Status Quo in de jaren '80.Lees verder ›

Deze supergroep bestaat uit (maar liefst) Donald Trump, Vladimir Poetin en Kim Jong-un, drie leiders die de reputatie hebben nog wel eens een gevaarlijk wedstrijdje “Wie heeft de langste?” te spelen. Als zij niet bezig zijn de wereld op scherp te zetten, houden ze ervan om zich muzikaal te laten gelden. Dat doen ze dan in dit Nuclear Power Trio dat met A Clear And Present Rager de wereld tot volgzaamheid slaat middels vijf volledig instrumentale tracks.Lees verder ›

IJsland: het land van ijs en vuur. Thuis van vulkanen, gletsjers, geisers en adembenemende landschappen. Maar ook een plek waar eenzaamheid, kou en donkere dagen het gemoed bezwaren. De perfecte voedingsbodem dus voor allerlei vormen van black metal, en dat zullen we geweten hebben. De bandnaam betekent letterlijk “desolaat”, en dat is ook precies het gevoel dat hier wordt overgebracht. Auðn is deprimerend, Auðn is ijskoud, Auðn is pikzwart. En ik kan nu al verklappen dat dat op het nieuwe album, Vökudraumsins Fangi (“De droom van de gevangene”), nog veel meer het geval is dan op de vorige twee releases.Lees verder ›