Kaunis Kuolematon – Kun Valo Minussa Kuoli

Geschreven door op 16-12-2025 om 18:50.

De nachten worden langer. De dagen worden korter en bovenal ook steeds grijzer. De mistroostigheid spat er vanaf als je de afgelopen dagen een blik door het venster naar buiten werpt. Dit is de ultieme periode voor meeslepende en melancholische death-doom van de bovenste Finse plank. Met een naam die zich vrij vertaalt naar ‘Prachtig Onsterfelijk’ geeft Kaunis Kuolematon het startschot voor het grote wegdromen bij gedachten aan vervlogen tijden. Net als de afgelopen twee albums wordt ook dit nieuwe werk Kun Valo Minussa Kuoli dus in het druilerige najaar uitgebracht. Deze warme heelmeesters weten zelf ook wel wanneer hun kunsten het beste tot hun recht komen. Ook nu geeft de vertaling (‘Toen het licht in mij stierf’) precies de juiste voedingsbodem die we kunnen verwachten van dit album.

Kaunis Kuolematon is één van die Finse ijsparels die onder het dichtgevroren oppervlak zijn weten te blijven en vermoedelijk ook nooit tot grote hoogtes zal geraken. Dat zit hem nu eenmaal in de relatieve niche waar zij zich in bevinden. Maar liefhebbers van bands als Marianas Rest, Paradise Lost of Swallow The Sun kunnen hier absoluut hun duistere hart ophalen. Dit Finse vijftal weet dit echter wel op geheel eigen wijze te presenteren, met een kenmerkende afwisseling tussen warme atmosferische passages, ijzige windvlagen en krakende death-doom. Minstens zo kenmerkend is de wisselwerking tussen de krachtige grunts en screams van Olli Saakeli Suvanto en de werkelijk prachtige heldere zang van Mikko Heikkilä, die je wellicht ook zou kunnen kennen van zijn andere project Dawn of Solace (met die andere Fin Tuomas Saukkonen van Wolfheart). Dit alles zorgt voor een sterke afwisseling in de muzikale composities, iets waar Kaunis Kuolematon veelvuldig gebruik van maakt. Soms voelen die overgangen ietwat geforceerd of onaangekondigd, maar de composities zitten doorgaans zeer solide in elkaar en weten met gelaagde opbouw telkens de aandacht goed vast te houden. De kraakheldere productie zorgt er daarbij voor dat alle elementen even krachtig overkomen, waardoor de muzikale impact des te groter is.

Kaiku start het album met een langgerekte instrumentale introductie. Als het nummer halverwege al ten einde lijkt te komen, trekken de diepe grunts van Olli je verder de diepte in. De Finse melancholie druipt meteen met dikke klodders door de speakers. Er wordt nog enigszins met de rem op de instrumentatie gespeeld, maar er zal geen twijfel over bestaan vanuit welke emotie dit album vertrekt. Op het eerder uitgekomen Merta verwelkomen de warme elektronische ondertonen ook de helende vocalen van Mikko Heikkilä. Wat een emotie en sfeer weet deze man in de muziek te brengen. Daarna bevindt de muziek zich wisselend in een blackened stroomversnelling met verbeten screams, grootse atmosferische passages en melancholische doom. Een sterk nummer dat de veelzijdigheid van Kaunis Kuolematon goed naar voren laat komen. Op Kun Kyynelistä Muodostuu Meri komt dit tot een absoluut zwaartepunt. We krijgen een zeer duistere start met zompige doomy gitaren en brute grunts, die de drukkende beklemming verder benadrukken. Hoe kan het ook anders met een titel die zich vertaalt als ‘’Als tranen een oceaan worden’’. Halverwege zorgt een onverwachte versnelling voor een omslag in het nummer. Het water vloeit nu rijkelijk door blackened stroomversnellingen om in een oceaan van rust en sereniteit te eindigen met de zoete klanken van Heikkilä. Als de gitaren wederkeren, ontbrandt het melancholische vuur en vormen de machtige heldere zang, brute grunts en meeslepende orkestratie een verwarmende symbiose van Finse zielenheling. Machtig. Simpelweg machtig. Na al die emotionele diepgang biedt Rauniot een meer rechtlijnige formule. Gesproken fluisterstemmen (dat lijkt toch een Fins handelsmerk te zijn;  Insomnium iemand?) met atmosferische onderlagen worden afgewisseld door pakkende melodische doom-death en diepe grunts. Erg spannend en vernieuwend is het allemaal echter niet.

De Finse postbode had ook Maailman Ainut Ihminen alvast vooruit gestuurd. We krijgen hier lekker slepende doomriffs te horen, waar de diepe grunts tegenaan worden gedrapeerd. Op de ansichtkaart stond ook de bijdrage van Gogo Melone genoteerd. Dat is geen onbekende in de (Finse) melodische death-wereld, met haar eigen band Aeonian Sorrow en gastbijdragen bij diverse genregenoten. Met haar krachtige zang draagt ze een mooi steentje bij aan de treurende atmosfeer van het nummer. Kaipaus is vervolgens weer zo’n typisch nummer dat een lange opbouw kent en telkens in zwaarte toeneemt door een nieuwe muzikale laag toe te voegen. Het nummer start bedrieglijk eenvoudig, maar broeit onderhuids en komt uiteindelijk (na een enigszins onnodig uitgerekte tussenpassage) met een razende stroomversnelling tot een onvermijdelijke uitbarsting.

Kun Valo Minussa Kuoli start met haast opgewekte, licht shoegazy gitaren en dromerige atmosfeer, om vervolgens het doom-deathpedaal weer stevig in te trappen. Het nummer dreunt lekker door en bouwt voort op de zwaardere kant van het spectrum, met zware grunts en dito gitaaraanslagen. Een sterk nummer op het album, waar ditmaal vooral de gitaren de hoofdrol opeisen. In het kader van afwisselingen brengt Kuura weer even een pas op de plaats, met ruimte voor uitgesponnen atmosfeer, elektronische toevoegingen en een rustiger tempo. Geen slecht nummer, maar er gebeurt net te weinig om volledig te overtuigen. Aatos zet sterk in op die ultieme Finse melancholie met slepende gitaarlijnen, overtuigende heldere vocalen en epische orkestratie. Een sterke afsluiter van het album, al biedt de laatste anderhalve minuut een weinigzeggend atmosferisch einde.

Zo komt er een einde aan een krap uur Finse winterdepressietherapie. Over de gehele linie klinkt dit precies zoals we gewend zijn van Kaunis Kuolematon. Op enkele momenten en op sommige nummers vindt er toch ook wat opvulling plaats, waarmee de kwaliteit ditmaal niet over het hele album gehandhaafd blijft. Dat was toch beter in balans op de voorgangers Mielenvalta en het zo nodig nog sterkere Syttyköön Toinen Aurinko. Dit is nochtans een album dat je het beste zal ontvangen wanneer dit op het juiste moment en met de juiste ontvankelijkheid beluisterd wordt. Laat die grijze luchten dus maar komen!

Score:

79/100

Label:

Noble Demon, 2025

Tracklisting:

  1. Kaiku
  2. Merta
  3. Kun Kyynelistä Muodostuu Meri
  4. Rauniot
  5. Maailman Ainut Ihminen
  6. Kaipaus
  7. Kun Valo Minussa Kuoli
  8. Kuura
  9. Aatos

Line-up:

  • Olli Saakeli Suvanto  – Zang
  • Mikko Heikkilä – Gitaar, heldere zang
  • Ville Mussalo – Gitaar
  • Jarno Uski – Basgitaar
  • Miika Hostikka – Drums

Links: