Weinig werkt zo verkwikkend als een zonnestraal die op een kille winterdag je gezicht verwarmt. In één moment tovert ze een glimlach tevoorschijn en laat ze je de hectiek van alledag even vergeten. Het is een kracht die vrijwel alleen het centrum van ons zonnestelsel bezit; geen ander hemellichaam lijkt zoveel gevoel in beweging te kunnen zetten als de zon. Haar licht – van zacht, gedempt zomerlicht tot vurige, brandende intensiteit – kan zowel zacht strelen als fel verblinden. Het roept bij mensen zoveel verschillende gevoelens op: van een behaaglijke warmte, tot tintelende verwachting tot een overweldigende gloed.
Ons zonnestelsel kent maar één zon, maar voor het Italiaanse drietal van de progressieve deathband Sun of the Suns lijkt dat niet genoeg: er moet een schepje bovenop. Is de naam van de formatie een knipoog naar de verblindende hitte en bijtende intensiteit van hun muziek, of refereert het aan een futuristische, sciencefiction-achtige wereld die ze in hun teksten beschrijven? Het antwoord is mij niet bekend… En eerlijk gezegd doet het er ook niet toe. Het is zoals Joe Perry (Aerosmith) ooit kenbaar maakte: “Let the music do the talking.”
Het uit 2021 stammend debuutalbum TIIT schetste een dystopische toekomst van een besmette Aarde, verpakt in een meeslepend sciencefictionconcept. Het kreeg zijn muzikale weerslag in een eigenzinnige mix van technische death (iets dat het midden houdt tussen de metal- en core-variant), progressieve grooves en futuristische soundscapes. Brute breakdowns, zware, ritmische riffs en een algehele focus op extreme zwaarte gaven het album een overwegend deathcoregevoel, waar complex gitaarwerk, dynamische structuren en het hoge tempo naar technische death metal neigden. Af en toe dook een progressief of djent-achtig element op, waardoor het geheel klonk als een veelzijdige, onvoorspelbare samensmelting van stijlen.
Ook op het tweede album, Entanglement, staat progressieve, technische death centraal. Het drietal wordt bijgestaan door Francesco Paoli (Fleshgod Apocalypse), die plaats nam achter de drumkit. Zijn aanwezigheid geeft het album wat extra blos op de wangen. Op dit nieuwe werk kiest de band voor een iets bredere aanpak. Hoewel de zware riffs, extreme zwaarte, de sporadische djent-tonen (If I Could Hold The Sky, The Void Where Sound Ends Its Path) en de breakdowns nog steeds een rol spelen, zijn ze iets minder nadrukkelijk aanwezig. Hierdoor komt de deathcore-stempel wat lichter in het paspoort van de band naar voren. Er is wat meer plaats gemaakt voor een rijker, meer technisch en progressief geluid. Dynamische structuren, klankrijke, ruimtelijke soundscapes (bijvoorbeeld On The Last Day Of Earth, Wanderer Of The Unknown en Please, Blackout My Eyes) en speelse schakeringen creëren een constante schittering van spanning en ontspanning.
Opwindende riffs, inventief soleerwerk (One With The Sun), verwrongen gitaarpartijen en polyritmische percussie geven de nummers de nodige energie. Ondanks dat de band sterke ideeën heeft en complexiteit domineert binnen de composities, blijft de muziek te vaak in dezelfde sfeer hangen en variëren de nummers net even te weinig van toon. Hierdoor valt het onderscheid tussen de onderlinge nummers, en daarmee de verrassing, wat weg. De vocalen dragen ook zeker aan dat gevoel bij. Ze bestaan voornamelijk uit een diepe, donkere brom en houden hardnekkig dezelfde donkere toon aan, waardoor variatie ontbreekt. Tekstueel is Entanglement als een meditatie over de cyclus van leven en dood tijdens het rouwproces, waarbij wordt geworsteld met het besef hoe vluchtig onze tijd op aarde werkelijk is. Deze introspectie leidt tot visioenen van etherische wezens die hun sterfelijke bestaan overstijgen om een eeuwige staat te bereiken. Te transcendent, bijna spiritueel of juist heerlijk zweverig? Dat kan ik niet voor je bepalen en dat is helemaal aan jou om te beslissen.
Het resultaat is een album dat zowel uitdagend als meeslepend klinkt, waarin techniek, brutaliteit en sfeer elkaar voortdurend versterken, maar waar het verschil tussen de nummers te klein is en de broodnodige variatie ontbreekt om de luisterervaring langer houdbaar te maken. Liefhebbers van bands als bijvoorbeeld Abiotic, Fallujah, Rivers Of Nihil en The Zenith Passage zouden hun oor toch zeker even te luister moeten leggen.
De zon hangt al eeuwen boven ons hoofd als de stille dirigent van het dagelijks leven: ze markeert dag en nacht en bepaalt het ritme waarop de wereld vooruit schuift. Op vergelijkbare wijze speelt Sun of the Suns op Entanglement met warmte, licht en schaduw in hun technische deathmetal. Het resultaat is een album dat rijk en gelaagd klinkt, maar wat meer helderheid had kunnen gebruiken, waar het nu net even teveel in de schaduw blijft hangen. Nu ben ik een zonliefhebber en staat schaduw mij wat minder aan. Hoe is dat voor jou?
Score:
78/100
Label:
Scarlet Records, 2025
Tracklisting:
- Wanderer Of The Cosmos
- On The Last Day Of Earth
- Ephemeral, Ethereal, Eternal
- If I Could Hold The Sky
- One With The Sun
- Wanderer Of The Unknown
- Please, Blackout My Eyes
- The Void Where Sound Ends Its Path
- Entanglement
Line-up:
- Luca Scarlatti – Vocalen
- Marco Righetti – Gitaar
- Ludovico Cioffi – Gitaar, basgitaar
- Francesco Paoli – Drums (sessie)
Links: