Headlines

Niet de eerste keer dat we Hulder reviewen, collega Dypfrys deed het me al voor in 2019 met de beschouwing van De Oproeping van Middeleeuwse Duisternis. Nu is het mijn beurt, met de demo genaamd Promo 2020. Er staan twee nummers op, een Engelstalig en een Nederlandstalig. De dame die deze band bevolkt is blijkbaar afkomstig van Mechelen, maar zou in Amerika wonen. Ze laat zich The Inquisitor noemen, vaak ook gewoon Hulder. Ik vroeg me af of de naam van het Vlaamse dialect afkomstig is, waar hulder zoveel betekent (in sommige streken) als "jullie". Waarschijnlijk is dat niet het geval en verwijst het naar een mythisch wezen dat voorkomt in de folklore in Scandinavië. De naam betekent daar "bedekt" of "geheim".Lees verder ›

We zijn inmiddels alweer één jaar verder sinds Walk The Sky verscheen, het meest recente album van Alter Bridge. Diehard bezoekers van deze site zullen mijn naam vooral associëren met reviews in de corige hoek. De reden dat ik de nieuwste EP van dit rockende gezelschap bespreek is vrij simpel: ik ken weinig bands die met zoveel aanstekelijke energie en spelvreugde spelen. De ongewijzigde bezetting vanaf de start is daar eveneens een uitstekend bewijs van. Niet alleen live leidt dat tot geweldige optredens, ook de vijf voorgaande albums hebben ervoor gezorgd dat de naam Alter Bridge in beton gegoten staat. Walk The Sky 2.0 bevat naast één nieuw nummer nog zes live-uitvoeringen van nummers die op Walk The Sky staan.Lees verder ›

Event Horizon is de titel van het debuut van The Myopia Condition. Deze Canadese band heeft zijn thuisbasis in Red Deer, Alberta. Het label dat ze zichzelf opplakken is progressive djentcore. Persoonlijk heb ik met dit label nogal wat moeite, want ik ben nog steeds van mening dat djent geen genre is, maar een bepaalde manier van stemmen en bespelen van de elektrische gitaar. Je speelt per slot van rekening ook geen shred metal. De invloed van bands als Meshuggah is wel duidelijk te horen. Ook raakvlakken met Gojira, Obscura en landgenoten Beyond Creation zijn aanwezig en zelf hoor ik ook nog iets van Biomechanical terug. Een betonmixer vol met progressieve bands, dus ik hou het op progressive deathcore/death metal.Lees verder ›

Black metal, avant-garde, post-hardcore of zoals ze op hun eigen Facebook-pagina zeggen: “Untrve French black metal”. Verwarrend, n'est-ce pas? Maakt niet uit. We hebben het hier over de Fransmannen  van Déluge, dat na vijf jaar radiostilte terugkeert met het nieuwe album, Ægo Templo. Verwacht een muzikaal spectrum dat niet per definitie binnen de lijntjes kleurt. Een plaat om echt even voor te gaan zitten en dat is exact wat ik heb gedaan.Lees verder ›

Achter deze band met de ietwat curieuze naam schuilt het duo Johan Lindstedt (Astral Doors) en Chrille Wahlgren die vooral in zijn eigen land (Zweden) bekend is. Ergens in 2017 zaten beide heren in hetzelfde studiocomplex en werd het plan opgevat samen een band te beginnen. Gesar en Lagerström (beiden Astral Doors) werden eveneens ingelijfd. Elite is het tweede album. Het zelf getitelde debuut ging blijkbaar aan Zware Metalen voorbij.Lees verder ›

Hoewel Omega Diatribe met Metanoia zijn derde volle plaat en best wat adelbrieven voorlegt, berouwen we het te moeten toegeven dat de Hongaren vooralsnog onder onze radar gebleven zijn. Misschien omdat ze met Ektomorf en bekendere land- en genregenoot hebben. In ieder geval, het berouw is op zijn plaats, want het is zo dat de liefhebbers van Griekse woorden dit stuk extreme groove metal genoemd hebben.Lees verder ›

Zelden was het schrijven van een review zo makkelijk. Hanging Fortress brengt met Darkness Devours zijn debuut op de markt en de blauwdruk die het vijftal gebruikt is zo eenvoudig als het maar kan zijn. Ook niet heel gek als we bedenken dat de formatie pas twee jaar actief is. Liefhebbers van lompe hardcore en trage death metal gaan hier beslist gading in vinden. Op de een of andere manier heb ik altijd wel een zwak voor een debuut van bands, zo ook bij Hanging Fortress. Van de twee EP's die eerder verschenen, is het materiaal van het meest recente Blood Mountain ook meegenomen naar dit album.Lees verder ›

Het regent of toch niet? In ieder geval start zo de nieuwe en ook meteen de debuutplaat van het Italiaanse Invernoir. Deze heren komen uit Rome. De Italiaans hoofdstad kent ook wel zijn diepdroevige en druilerige plekken, als ik me goed kan herinneren. De vier heren spelen immers geen al te vrolijke noten op deze plaat, The Void And The Unbearable Loss. Hun stijl wordt omschreven als melodische death/doom metal. De eerste thema's voelen meer doom dan death aan, dat kan ik je alvast verklappen.Lees verder ›

Nog eentje die ik niet in de vergetelheid wil doen belanden. Enoid. Band van Bornyhake (Borgne, Pure, ...). Sinds 2005 verantwoordelijk voor zeven albums - nu acht - vol misanthrope black. Franstalig, vol psychische kwesties, voorzien van het prachtige artwork van Maxime Taccardi (wat ben ik gek op die mens zijn kunsten), die speelt met zwart, wit en bloed (letterlijk). Négation du corps, depersonalisatie, disociatie, projectieve identificatie en veel meer van dat.Lees verder ›

Het is weer zo ver: we hebben wederom een nieuwe toevoeging aan de eindeloze lijst van funky bandnamen. Gekke namen als deze zijn meestal weggelegd voor jolige powerpunkers of blowende stonerdoomers. Je zou dan ook verwachten dat we ook vandaag dit soort muziek voorgeschoteld krijgen. Maar neen. We worden namelijk meegenomen naar de hogere sferen van de moderne psychedelica.Lees verder ›

Voor altijd een grote naam in de underground der extreme metal: Master. Eerst uit New York, later uit het dorpje met de onuitspreekbare naam Uherské Hradiště in Tsjechië. De eerste twee albums, Master uit 1990 en On the Seventh Day God Created… Master van een jaar later, mogen gerust onder het kopje ‘Klassiekers’ worden weggeschreven. De grote doorbraak bleef uit, maar bandleider Paul Speckmann trok zich er weinig van aan. Hij is de kar niet alleen altijd blijven trekken, de band blijft er met de regelmaat van de klok albums uitgooien.Lees verder ›

Als je op The Metal Archives kijkt bij Starless Domain dan krijg je info over een drietal waarbij één naam opvalt. Bassist Jon Rosenthal, die live ook dienst gedaan heeft bij Immortal Bird en Ævangelist. De andere namen en bands zeggen me vrij weinig. Starless Domain maakt atmosferische black metal, gevoed met een hele grote dosis ambient. Dit ALMA verscheen al in 2018 en 2019 in eigen beheer. Het Amerikaanse label Aesthetic Death brengt hem nog eens uit. Het album telt één enkel nummer, meteen goed voor de volledige lengte van de plaat, zijnde drie kwartier.Lees verder ›

De Franse groep Furies begon in 2013 als band met alleen maar vrouwen. In 2016 wordt besloten om toch van dat concept af te wijken en worden twee mannelijke gitaristen, één linkshandig en één rechtshandig, gerekruteerd. In 2017 brengt de band een demo uit onder de naam Unleash The Furies, welke de band vooral in eigen land de nodige aandacht oplevert. Nu is er dus een volwaardig debuut album.Lees verder ›

Whitewater is een cross-over/progband uit Groot-Brittannië. Dark Planet is het zesde werkstuk van de twee heren, EP's meegeteld. Bad Elephant Music brengt de plaat uit. Dit is geen zware shit, verre van zelfs, maar als het atmosferisch en progressief is, zijn wij van Zware Metalen er natuurlijk als de kippen bij. Blijkbaar.Lees verder ›