Headlines

Tijd heeft een nieuw album. De titel luidt: Betonkanker. Een gezellig begin. Twee jaar terug viel hier een album van deze Duitsers op de deurmat. Het heette Drangsal, en bleek uiteindelijk een slugdy blackmetalplaat te zijn. 'Welja, een 6,4 daar doen we het niet voor', redeneerde de band. Op dit album heeft de band dan ook het roer omgegooid. Zeit maakt dit keer sludgy grind. U had het kunnen weten. Een tracklist met 24 liedjes is meestal een voorbode voor kortdurend geweld. Hoe kwam de band daartoe? Men pakte simpelweg een oud liedje (Stillstand) en probeerde deze zo snel mogelijk te spelen. Grind in een notendop.Lees verder ›

Daar hebben we weer zo'n parel hoor! Een band waarvan het logo lijkt op het resultaat van een natte scheet die minstens twee uur tussen het leer van een Chesterfield bank en een lap spijkerstof gevangen gebleven is. Sanguisugabogg krijgt daar bovenop nog eens combipunten voor de bandnaam. Maar vervolgens wel twee bladzijden aanleveren als bandbiografie. Wat wil het viertal nu eigenlijk, dat ik bij de McDonalds ga eten in een driedelig pak? Vooruit: Sanguisugabogg neemt het niet zo nauw met alle verplichtingen, maar daar zal niemand met de bovenstaande feiten meer gek van op kijken. Dit debuutalbum verschijnt via het gerenommeerde Century Media en bevat gore, old school death metal met een hoog slamgehalte, maar is vooral wat over-the-top. Voor fans van Mortician, Devourment en Cannibal Corpse, naar het schijnt.Lees verder ›

Gelukkig, Dauthuz is terug! Met album nummer twee en werkje nummer drie (voor de wiskundigen onder ons: dat kan. De eerste release was de titelloze EP). En voor de derde keer zijn zowel de zanger als de drummer vervangen: Manoloxx maakte achter de microfoon plaats voor Emiel Selderbeek, Melle Kramer leverde de drumsticks af bij Bas Polder. Het resultaat van die wijzigingen: Dauthuz is afgedreven van de old school death metal van de vorige plaat Destined for Death.Lees verder ›

Album nummer vijf voor het Maltese Martyrium, een naam die we - helaas voor de Maltamensen - vooral koppelen aan de gelijknamige Nederlandse band. Martyrium uit Malta is een band waarvan enkel de toetsenist Úmarth er van in het begin nog steeds bij is (1999). Je kunt je wel inbeelden dat hij een centrale rol speelt in het geheel. Lamia Satanica is de naam en waarschijnlijk zal die Lamia verwijzen naar het feit dat er tegenwoordig een vrouwelijke screamer aan de microfoon staat. Vrouwe Sandra Misanthrope. Martyrium maakt melodische black metal voor Baalzebub en Asmodeus.Lees verder ›

De Franse school omvat heel wat interessante bands, heel wat interessante figuren ook. Zo kennen we AK voor zijn werk in onder andere Merrimack en The Order Of Appolyon. Met Decline Of The I gooit hij het al veel langer, vier platen om precies te zijn als je ook deze laatste, Johannes, meetelt, over een andere boeg. Decline Of The I is een post-blackmetalband. Johannes komt uit via het Poolse Agonia Records, ook geen kleintje als je het mij vraagt. De plaat gaat deze keer niet over de Franse arts Henri Laborit en zijn experimenten, onder andere op ratten, maar gewoon over het werk van Søren Kierkegaard. Het opent alzo een nieuwe trilogie. Nog even vermelden dat de plaat grotendeels werd opgenomen in de Hybreed Studio's en dat Dehn Sora zorgde voor het bijpassende artwork. En als je dan weet dat elk nummer vlot over de zeven, doch ook soms over de elf dan wel veertien, minuten gaat, ga je er best eens goed voor zitten.Lees verder ›

Gedurfd, deze EP van Ghostbound. Deze vier heren afkomstig uit Brooklyn, Verenigde Staten van Amerika, brengen Extended Play For My Sweet Mary Thyme uit via Red Nebula Records. Het is een boeiende mix van verschillende stijlen. Er kunnen rock, pop, punk en blackmetalinvloeden teruggevonden worden. Werk het geheel vervolgens af met een gepaste post-saus en je bent er. Deze EP is de opvolger van All Is Phantom, de debuutplaat uit 2018. De thematiek waar alles rond draait op deze EP is de zee, hoe kan het ook anders met deze titel en dito artwork.Lees verder ›

Dit is toch een uniek werkje! Dit Levende I Brønshøj Vandtårn, is een live-album en werd geschreven en uitgevoerd door de Denen van Solbrud. Het omvat acht nummers waarvan één, Sjæleskrig, een nieuwe compositie blijkt te zijn. De andere nummers verschenen reeds in een of andere vorm op de vorige platen Solbrud, Jærgten of Vemod. Het geheel werd opgenomen in de ijskoude, verlaten, oude watertoren van Brønshøj in de Deense hoofdstad Kopenhagen. Het geheel wordt niet enkel uitgebracht omwille van de muziek maar het visuele spektakel werd eveneens op film vastgelegd en is meer dan de moeite waard. Ik merk nog even dunnetjes op dat we de heer Ole Pedersen Luk, binnen de band Solbrud verantwoordelijk voor zang en gitaar, ook zouden moeten kennen van Afsky.Lees verder ›

Het recenseren van de nieuwe Melvins voelt als ‘wij van WC-Eend adviseren WC-Eend’. Als u begrijpt wat ik bedoel. Het is een van de weinige bands waar ik een tattoo van heb en dat ook nog aan de binnenkant van mijn pols. Tegelijk met Working with God verscheen er een heruitgave van Gluey Porch Treatments en Hostile Ambient Takeover. Deze verschijnt voor het eerst op vinyl.Lees verder ›

Ergens diep in de beboste heuvels van Brits Columbia is een pact gesloten. Een muzikale verbintenis tussen neofolk/darkfolk artiesten Crooked Mouth en Headstone Brigade. Samenwerken is leuk, maar hoe noem je het album waarop je dit met de wereld deelt? Mouth Brigade? Neen. Crooked Headstone natuurlijk!Lees verder ›

In 1995 was Ole Alexander Myrholt een van de stichtende leden van Enslavement of Beauty. Hij had in 1992 ook de band Tyrant opgericht en die werd na zeven (!) naamswijzigingen Myrholt (in 2016). Ondertussen heeft hij al zeven "langspelers", een pak EP's en heel veel singles uitgebracht onder die naam. Pure black is het geworden, geen theatrale toestanden meer.Lees verder ›

Bartłomiej Krysiuk, de man die aan de verkeerde kant van de Batushka-lijn staat, heeft een nieuwe EP uitgebracht met zijn Batushka. Krzysztof Drabikowski, dat is de goeierik. De saga lees je er nog maar eens op na. Deze Batushka werd uitgekotst door de fans en door Metal Blade, alwaar het de plaat Hospodi uitbracht. Daarna volgde wat beterschap met de EP Raskol, terwijl de andere Batushka met Panihida hoge ogen gooide. Bart brengt nu met zijn Batushka op zijn eigen Witching Hour label een nieuwe EP uit. Makkelijk natuurlijk als je je eigen label hebt.Lees verder ›