Niets is genoeg. Niets volstaat. We kregen de première op Zware Metalen, dat volstond, op dat moment. De vinyl is onderweg, de collectie moet compleet blijven. Niet dat een mens daar gelukkig van wordt, je bespaart er jezelf alleen een aantal gedachten mee, het zorgt er voor dat je niet gek wordt van de gedachte dat je niet naar je berg platen zal kunnen kijken zonder er aan te denken dat er eentje te kort is. Mike C deelde in 2014 een prima review van het album Lowgazers van deze Fransen, een album waarin de progressieve of experimentele of avantgarde (kies maar zelf) mix van hardcore en black metal – beiden in een post-stadium – voor een eerste keer de monden O-vormig maakte. Ik las ergens de beschrijving “blackened powerviolence” en bij het zien van enkele live-video’s is dat ook een terminologie die mijn hoofd doet knikken. Het album False Highs, True Lows uit 2016 landde hoog in mijn jaarlijst, mogelijk omwille van het feit dat de dosis dissonante Franse black metal hier hoger lag dan ooit te voren bij deze band. Met dezelfde line-up is de band nu bij Debemur Morti aangekomen voor de uitgave van het album Rien ne suffit.
Plebeian Grandstand is door diepe dalen gegaan voor de opname van deze plaat. Chaos is immanent aanwezig op Rien ne suffit. Pure mentale pijn in hysterische vocalen, ongelofelijk complex en verknipt slagwerk (adembenemend!), bangelijk overstuurd klinkende gitaren en schrikwekkende noise. We hebben net de intro gehoord. Daarna volgt een eerste “regulier” nummer, waarin de nerveuse posthardcore opnieuw de bovenhand neemt op de grimmige en dissonante black metal. Je wordt heen en weer geslingerd door de wanordelijke riffs en de desoriënterende maalstroom aan keelklanken. Abrupte tempowissels en disharmonie tussen de verschillende instrumenten en schreeuwlijnen knippen telkens het beetje rode draad aan stukken, waardoor je je telkens vastklampt aan een nieuw fragment. Een ganse plaat lang, van de ene paniekaanval in de andere, lucide nachtmerrie. Een maniakale ontlading omwille van de ontlading, zonder hoop op beterschap. Verkracht idealisme als motivatie, nihilisme als medium.
je kan een opsomming maken van genres: screamo, sludge, black metal, noise, drone, freejazz, powerviolence, power electronics, harsh industrial posthardcore, … math. Je kunt het houden bij chaos. Je kan kijken naar de score. Doe het gewoon allemaal samen en luister vooral naar de ganse plaat, meermaals, voor je jezelf wijsmaakt dat je Plebeian Grandstands Rien ne suffit in je jaarlijst moet zetten omdat het zo hoort. Omdat het grensverleggend intens is, omdat het je afgestompte gevoelswereld op de één of andere manier toch weet te raken, omdat het ondanks het geëtaleerde technische talent en de Franse afkomst niet pretentieus of hautain is – in tegenstelling tot deze review, omdat de experts het zeggen. Doe het gewoon. Allez-y!
Luistertip: Part maudite.
Score:
88/100
Label:
Debemur Morti Productions, 2021
Tracklisting:
1. Masse critique
2. À droite du démiurge, à gauche du néant
3. Tropisme
4. Part maudite
5. Angle mort
6. Espoir nuit naufrage
7. Nous en sommes là
8. Rien n’y fait
9. Jouis, camarade
10. Aube
Line-up:
- Adrien Broué – Keel
- Simon Chaubard – Gitaar
- Olivier Lolmède – Bas
- Ivo Kaltchev – Drums
Links: