The Ocean – Phanerozoic Live

Geschreven door op 27-11-2021 om 23:55.

In een tijdsbestek van nog geen twee jaar bracht The Ocean misschien wel zijn meest indrukwekkende werk uit zijn twintigjarig bestaan uit. Phanerozoic I: Palaeozoic (2018) was een donkere, drukkende plaat eindigend – aan het einde van het Paleozoïcum (zo’n tweehonderdvijftig miljoen jaar geleden) – met het grootste uitsterven dat de aarde heeft gezien. Er zijn kleinere thema’s om je vingers aan te branden! Ook op Phanerozoic II: Mesozoic | Cenozoic (2020) werden geologische perioden gekoppeld aan de grote (soms filosofische) vraagstukken. Muzikaal klinkt het album echter veel progressiever en daarmee soms ook wat rustiger.

Die verschillen heeft de band op deze in coronatijden opgenomen liverelease (h)erkend en zelfs nog wat uitvergroot. Phanerozoic I: Palaeozoic werd op 25 maart 2021 live gespeeld voor een succesvolle livestream. Daar stonden de bandleden met volledige uitrusting en fraaie lichtshow op een podium, alsof ze fysiek toespeelden naar de meer dan 1.500 fans die een kaartje hadden gekocht voor het online-evenement. Phanerozoic II: Mesozoic | Cenozoic werd enige dagen later live gebracht om op 16 april 2021 gestreamd te worden voor en door Roadburn Redux. Voor deze uitvoering stonden de bandleden in een kleine schuur in een cirkel rond industriële gloeilampen. Het is deze aandacht voor details die The Ocean boven menig andere band doet uitstijgen, want zelfs als je de beelden niet hebt, hoor je het. De eerste set is woest en groots waar de tweede veel intiemer klinkt. Wat niet verandert, is dat de band in beide settings diepe aardlagen aan emoties opgraaft. Van verschillende kleuren, dat dan weer wel.

In de eerste zeven tracks wordt een donkere, broeierige, bijna defaitistische sfeer golf na golf over je heen geduwd. Dat begint al bij het weemoedige elektro intro van The Cambrian Explosion. Sowieso vult Peter Voigtmann (keyboards, samples) de ruimte die deze livesituatie hem biedt om net wat andere accenten te leggen prima in. Zeker in de passages die hij samen met drums en bas invult hoor je een glimp van de oneindige diepte der tijden. Wanneer de tweede track losbarst vragen we ons af dat zanger Loïc de over elkaar lopende screams en cleane vocalen brengt, want het is toch zeker zijn zuivere stem die we horen? De inmiddels op YouTube verschenen beelden bieden uitkomst. Het zijn drummer Seidel – met zijn smaakvolle drumpartijen sowieso een van de sterren van deze uitgave – en bandleiders Staps die hier de zuivere zang verzorgen (of zo lijkt het toch …). Wat daar ook van zij, het desperate “Every hope and every goddamn error” gaat drie jaar nadat de song in zijn oorspronkelijke vorm uitkwam nog steeds door merg en been.

“This is not our habitat, this is not our place to be” zo begint het eveneens indrukwekkende Silurian. Het past want de muziek neemt de luisteraar mee naar vreemde onherbergzame werelden waar de mens het niet lang vol zou houden. Anders dan op het studioalbum ontbreekt Jonas Renske op Devonian. De omstandigheden lieten het vermoedelijk niet toe om de Katatonia-zanger erbij te betrekken. Op het eerste gezicht is dat een groot gemis, want in de studio hij zette een werkelijk gloedvolle prestatie neer. In de praktijk blijkt ook Loïc flink wat gevoel in zijn stem te kunnen leggen. Het gitaarwerk staat hier overigens wat harder in de mix waardoor de lange opbouwende passage aan het begin flink wordt opengetrokken. Hoogtepunt van deze eerste set is echter toch weer Permian. Misschien dat Loïc hier soms net wat teveel knijpt met zijn stem, maar het bas- en drumwerk is fenomenaal net als de diepgang: “Let’s stop and wait until we freeze together, and rest like this forever”. Je zou er bijna voor tekenen… Fraai is dan ook het laten vallen van de microfoon aan het eind van de song.

Als gezegd klinkt Phanerozoic II na al dit geweld lichter en intiemer. Schijn bedriegt echter, want ook hier – of misschien wel juist hier – graaft de band behoorlijk diep. In een setting als deze, ietwat te vergelijken met de opstelling van Amenra bij hun akoestische optredens – kan natuurlijk niemand verzaken en dat gebeurt dan ook niet. Het zijn echter vooral drummer Seidel en bassist Mattias Hagerstrand die hier stralen. Met hun gevarieerde, bijna jazzy spel houden zij The Ocean ook in de rustiger passages gemakkelijk interessant en daarmee op de been. Hoogtepunten zijn er opnieuw te over. De dikke baslijnen en het oosterse gitaarthema in Triassic die lekker hoog in het geluid zitten en fraai door mijmeren bijvoorbeeld. Net zoals op het studioalbum is het echter het refrein dat me volledig op de knieën krijgt “We are just like reptiles, giant rulers of the world, within the blink of an eye, wiped off the face of the earth” (nee, niet omdat ik nu zo van dinosaurussen houd). De melodie en urgentie waarmee de tekst gebracht wordt zijn gewoonweg onweerstaanbaar.

Er zijn maar weinig acts die er zo goed in slagen om techniek en emotionele lading in een perfecte harmonie te brengen. Vooruit, de namen Devin Townsend en Tool komen boven. Met die laatste heeft The Ocean de diepere, bijna filosofische teksten gemeen. Om daarbij de tijdperken op de geologische tijdschaal als uitgangspunt te nemen en deze naar de vraagstukken en emoties van deze tijd te trekken is toch wel heel straf. Perfectie bestaat niet, maar wat kunnen sommigen er verdomd dichtbij komen. En dat dan live!

Label:

Pelagic Records, 2021

Tracklisting:

  1. The Cambrian Explosion
  2. Cambrian
  3. Ordovicium
  4. Silurian
  5. Devonian
  6. Carboniferous
  7. Permian
  8. Triassic
  9. Jurassic | Cretaceous
  10. Paleocene
  11. Eocene
  12. Oligocene
  13. Miocene | Pliocene
  14. Pleistocene
  15. Holoscene

Line-up:

  • Robin Staps – Gitaar, vocalen
  • Loïc Rossetti – Vocalen
  • Paul Seidel – Drums, vocalen
  • Mattias Hagerstrand – Basgitaar
  • David Ramis Åhfeldt – Gitaar
  • Peter Voigtmann – Keyboards, samples

Links: