Headlines

De vier Britten van Wode zijn na vier jaar stilte terug met hun derde album. De band brengt ons sinds 2010 hoogst interessante death/black metal, al houdt het daar niet bij op. Wode is van verschillende markten thuis. Deze heren blenden namelijk black (en zelfs wat black ’n roll), death, doom én thrash op energieke en grimmige wijze en dat doen ze dusdanig geraffineerd.Lees verder ›

Celestial Blues…  het laat zich vertalen als hemelse blues. Luisterend naar de songs op deze tweede van King Woman zouden we het hemelse toch al gauw vervangen door een donkerder woord als hels, manisch of borderline. De enige verklaring die wij kunnen verzinnen is dat neerslachtige muziek voor zangeres Kris Esfandiari het enige is wat staat tussen normaal functioneren en gevangen zijn in waanzin. Ook het 'Blues'-deel van de titel moeten we overigens relativeren. Wat we horen is vooral loodzwaar drukkende, hevig vervormde doom afgewisseld met wat rustiger passages die (soms) een heel klein streepje licht doorlaten.Lees verder ›

Eclipsus, een debuterende Amerikaanse éénmansband, verblijdt ons met het album Yūrei, volledig gewijd aan het zogenaamde zelfmoordbos Aokigahara. We hebben het al vaker gehad over dit bos, dat echt bestaat en vaak gebruikt wordt als thematiek bij (suicidal) black metal bands. Harakiri For The Sky heeft er een album aan gewijd, Cailleach ook, en dan hebben we ook nog Suicide Forest zelf natuurlijk. Eclipsus is Amerikaans en wordt bezet door CoughinWraught, die onder de naam Conqueror CoughinWraught meehielp met het creëren van behoorlijk matige black bij de band Serpentshrine. Nu probeert hij het alleen, met depressieve black, via Talheim Records. Talheim Records is een label waarvan je meestal zonder twijfelen een promo mag aannemen, ook qua depressieve black.Lees verder ›

Ongelofelijk wat sommige bands als debuutalbum weten uit te brengen. Tvær, met het album Uvær, is daar een goed voorbeeld van. Ze hadden als doel om een atmosferisch blackmetalalbum te maken, maar het is vooral pagan black metal wat eruit is gekomen. Langgerekte passages, waarbij de zang vaak niet meer is dan uithalen alsof het een extra instrument is. Qua productie is het behoorlijk professioneel uitgevoerd, dus verwacht zeker geen koekblikproductie.Lees verder ›

Ik volg het label Dolorem Records de laatste jaren vrij goed op en kom regelmatig wat lekkers tegen. Je leest er alles over in de Hategod Triumph review van de band Creeping Fear. Nephren-Ka is Frans en brengt met deze plaat zijn derde langspeler uit. Nephren-Ka doet aan Nile denken - qua naam - en dat is niet geheel onterecht. Brutale death metal is namelijk wat volgt.Lees verder ›

Eind augustus en begin januari zijn de twee periodes waarin de meeste mensen zich inschrijven in de fitness met heel veel goede moed en even veel fragiele motivatie. Dit jaar kwam er een derde periode bij, net nadat het Nederlandse Distant (met Slovaakse input) zijn nieuwe album Aeons Of Oblivion uitbracht. Niet dat de heren dusdanig lekker gecutte lijven hebben (heb ik niet gecheckt trouwens), het heeft met de muziek te maken die de heren maken.Lees verder ›

Het Overijsselse labeltje Swarte Yssel is er zo een die gaat voor kwaliteit in plaats van kwantiteit. Er worden geen tientallen releases per maand uitgebracht maar wat er uitkomt, is steevast van goede kwaliteit. Weerzin is de nieuwste boreling en daarin vinden we als belangrijkste bandlid P. (Ossaert). Hij wordt bijgestaan door J. (Shagor). Daarmee is het bijkans meer onderhavig aan incest dan een dominee uit Staphorst.Lees verder ›

Je bent gek op power violence. Je hebt uiteraard West Side Horizons in de kast liggen. Zo niet moet je je eerst gaan schamen. Het 62 liedjes tellende compilatiealbum van deze Amerikanen liegt er niet om. West Side Horizons is een regelrecht monument van kortstondige agressie en boosheid die de bandnaam eer aan doet.Lees verder ›

CroworD uit Oostenrijk, het land van Anna Kiesenhofer, het land van Beinhaus Hallstatt, het land van Almdudler (en ook een beetje van Red Bull). CroworD is afkomstig van Judenburg (ik vind het niet uit) en maakt sinds 2016 melodeath en bracht in 2017 het album The Great Beyond uit…Lees verder ›

Fárbauti is een voor mij onbekend soloproject uit Noorwegen. Dit Hulderdans is een EP geworden met vier nummers en dus een ideale manier om de kunsten van de heer Skuggimaðr te leren kennen. Nochtans speelt deze brave man ook in bands als Gorr en … Under A Fullmoon samen…Lees verder ›

Omwille van het verleden van de band Mayhem, krijg ik toch altijd een kleine opstoot van adrenaline bij het verschijnen van nieuw materiaal. Niet dat ik de laatste tien jaar nog in lichterlaaie gestaan heb nadat de Noren er iets nieuws uitduwden, maar oude liefde roest heel traag. Daarbij…Lees verder ›

Heerlijk toch, een portie ongure black metal van eigen bodem! En als je dan weet dat Floris, alleskunner en bandlid in Meslamtea, Asgrauw en Sagenland deze band, Schavot, boven het doopvont heeft gehouden, dan kan je van dit werkstuk, Galgenbrok, niks meer of minder verwachten dan dat het een meesterwerk, een stuk kwaliteitsvlees zou moeten zijn. Of leg ik de lat nu persoonlijk veel te hoog?Lees verder ›

Zo, deze heb ik wel echt uit de grond moeten halen, want zo ondergronds als Jalang kom je ze niet vaak tegen. Jalang is een Indonesisch woord. Wanneer het een vrouwelijk woord is betekent het 'hoer', wanneer het een mannelijk woord is betekent het 'ongetemd'. Volgens Jalang is dit te wijten aan cultureel seksisme en daar staat de band maar wat graag tegen op. Niet dat de standplaats van de band Indonesië is, want Melbourne staat aangegeven als de thuishaven van de band. De zangeres spreekt in elk geval zowel Engels als Bahasa Indonesia en zal dat ook op dit album laten horen. Vroeger heette de band overigens Lái.Lees verder ›

Double Eclipse, het debuut van Hardline, kwam meer dan 25 jaar geleden uit maar behoort nog steeds tot een van de betere albums in het AOR genre. Het duurde tien jaar alvorens er een opvolger kwam. Tegen die tijd was de muzikale wereld op zijn kop gezet door een aantal bands uit Seatle waardoor er weinig aandacht was voor de band in die tijd. Voorgaande albums zijn een beetje langs mij heen gegaan dus dit een hernieuwde kennismaking voor mij. Heart, Mind & Soul is ondertussen al weer het achtste studio album van de band. Van de originele line up is alleen zanger Johnny Gioeli nog over.Lees verder ›

Iemand zin in vrolijke glamrock? Velvet Insane maakt vrolijke catchy glamrock. Uit Zweden komen de mannen, maar ze schijnen in Japan en Amerika ook "hoge" ogen te gooien. De nadruk ligt bij Velvet Insane niet op glam, en eigenlijk ook niet specifiek op rock. De band kiest niet voor een typisch glamimago en levensstijl. Het is wat braaf wat dat betreft, en dat hoor je ook in de muziek. De poppy structuren, met uitgemolken refreinen zijn vooral gericht op easy listening. Sulo Karlsson van Diamond Dogs heeft meegeholpen met het album maken.Lees verder ›

Dit Cultum Interitum, afkomstig uit het Poolse Warschau, kennen we van eerder werk met de titel Poison Of Being. Die plaat werd ook nog niet eens zo lang geleden, in 2020, via Godz ov War Productions uitgebracht. Veneration Of The New Dawn is de snelle opvolger van deze plaat en herbergt zes gortige, groezelige songs die het midden houden tussen vunzige black metal en midtempo, beukende death metal. De productie is even smerig als een al jaren niet gepoetst fornuis en die smerigheid is net wat dit product nodig heeft. De eerder gruntende vocalen van E leggen er alzo nog een speklaagje bovenop.Lees verder ›