Desertfest in Gent: Zomerse temperaturen rond Halloween

Desertfest is een ronkende festivalnaam in het stonerrockuniversum. Na de eerste edities in Londen en Berlijn waaide het concept over naar België: Antwerpen verkreeg in 2014 als derde stad een eigen Desertfest. Athene en New York zouden later nog volgen en er zou al een coronavirus nodig zijn om de groei af te stoppen. Alle edities in 2020 werden afgevoerd, maar voor 2021 had de organisatie van Desertfest Belgium een verrassing in petto. Er kwam naast het driedaagse festival in Trix Antwerpen namelijk ook een eerste editie in Gent! Het kunstencentrum De Vooruit werd verkozen tot woestijn van dienst en het programma was er eentje om duimen en vingers af te likken. Zware Metalen stuurde de geboren en getogen Gentenaren Liam Van Hamme (LVH) en Maud Van Durme (MVD) naar de Vooruit om verslag uit te brengen. Foto’s werden ons aangebracht door Stein Desmet.

Drie podia in de Vooruit. We vroegen ons af hoe dit er in de praktijk zou uitzien. Ter plaatse zien we dat de grote concertzaal uiteraard als hoofdpodium fungeert en deze de naam “desert stage” meekreeg. Hier staan dan ook de grootste bands geprogrammeerd. Via de trappen wordt het publiek dan geleid naar de overige twee zalen. De theaterzaal en zijn zitplaatsen lijkt op het eerste zicht misschien onbruikbaar, maar de organisatie zette een podium op het podium en creëerde aldus een kleine zaal die men tot de “Vulture stage” bombardeerde. De balzaal bevindt zich vlak naast deze theaterzaal en werd voor de gelegenheid omgedoopt tot “Canyon stage”. Leuk en inventief gedaan allemaal. Door de coronadreiging wordt het publiek wel zoveel mogelijk in één richting gestuurd, wat maakt dat je serieus moet omlopen om van de Vulture naar de Canyon te geraken. Dit, terwijl deze podia echt vlak naast elkaar liggen. Het zal de pret alleszins niet drukken. Nee, zelfs de verstopte leidingen bij de Vulture stage kunnen geen roet in het eten gooien. Geen bier van de tap aldaar, dus laat de organisatie tientallen bakken bier aanleveren. Weg probleem. Er lijkt ons een leuke dag voor de boeg te staan. Het programma werkt dan ook uitnodigend.

Helaas hadden Wolves In The Throne Room, Blood Incantation en Stygian Bough op voorhand geannuleerd wegens die verdomde corona. Verder is er op de affiche ook geen spoor van bands als Somali Yacht Club, Villages of Ionanina City, Dopelord, Black Rainbows, Atomic Vulture, Regarde Les Hommes Tomber, Acid Mommoth en het machtige Kadavar. Deze bands stonden twee weken eerder wel geprogrammeerd op het driedaagse Desertfest in Antwerpen. Niet getreurd natuurlijk want de organisatie lokte een paar lekkere bands naar Gent die niet in Antwerpen te zien waren. Onder andere Frayle, Stoned Jesus en niemand minder dan King Buffalo staan namelijk te blinken op de Gentse affiche. Laat maar komen die desertsfeer!

Modder (Vulture Stage) 15:00 – 15:40

Modder is niet meteen de grondstof die je snel zal associëren met desolate en heetgeblakerde woestijnen. Toch is Modder de band die de eerste Gentse editie van Desertfest mag aanzwengelen. Niet meteen de meeste gekende naam in het genre, aangezien ze bijna dag op dag een jaar geleden de allereerste EP Mudslinger uitbrachten. In de gelederen bij de vijfkoppige band wel een gekend duo met Mathieu Mathlovsky en Gregory Simons (Barst, Vonnis). Vandaag krijgen we niet integraal het nummer Mudslinger te horen dat overigens de helft van de set zou kunnen vullen met zijn eenentwintig minuten. We moeten ons vandaag tevreden stellen met een ingekorte versie van drie minuten. Een onheilspellende intro wordt wel gevolgd door lange beukende en grommende riffs die af en toe ondersteund worden door synths op de juiste momenten. Geen ellenlang aanhoudende riff, maar sludge-gewijze variaties die zorgen dat de duur nooit gaat vervelen. Het zand is snel vrij stevig uit de oren geblazen en het is alsof ik veertig minuten gewillig heb staan wegzakken in drijfzand. Noteer alvast in uw agenda dat Modder nog voor 2022 ingaat het debuutalbum op de wereld zal loslaten en dat het de moeite zal zijn wetende dat Lay Bare Recordings samen met Consouling Sounds de release ervan ondersteunen. (LVH)

 

Hemelbestormer (Canyon Stage) 15:35 – 16:15

Hemelbestormer krijgt de eer om de Canyon Stage te openen en ons mee te nemen op een trip door de ruimte. Op het podium prijken twee lichtbakens met mystieke en astrologische symbolen om meteen al de juiste sfeer te zetten. Terwijl ik de modder nog van me afpel start het viertal aan de kosmische reis. Opnieuw gaat het hier om een band die bewust kiest voor het instrumentale en de muziek voor zich laat spreken. Het geheel klinkt als post-metal met invloeden als Pelican, hoewel de start eerder langgerekte etherische riedels laat horen. Toegegeven dat het geheel ondersteund door zwart-witte visuals van sterren en planeten volledig aansluit bij  het overduidelijke thema en wat je te horen krijgt. Toch mis ik links en rechts een stevigere uithaal, die pas komt aankloppen halverwege de set. Eenmaal op dreef weet Hemelbestormer zeker te boeien en de aandacht vast te houden. Toch blijf ik regelmatig nawiegen op puike riffs die steeds te vroegtijdig het zwarte gat worden ingezogen. Lees gerust de recensie van het in 2018 uitgebrachte Aether erop na om te zien dat ik niet de enige ben die deze mening erop nahoudt. (LVH)

 

Dool (Desert Stage) 16:15 – 17:00

Het Nederlandse Dool is de eerste band op de Desert Stage, zeg maar het hoofdpodium. De bands laatste plaat Summerland werd vorig jaar goed ontvangen door pers en publiek. Ja, ook ik schreef een enthousiaste recensie over die plaat. Om maar te zeggen dat dit is één van de bands is waar ik het meest naar uitkeek. Zoveel anticipatie kan altijd voor een kater zorgen, maar dit is vandaag gelukkig niet het geval. Dool staat (te) vroeg geprogrammeerd en de zaal is dus nog maar half gevuld, maar dat weerhoudt de band er niet van om de keet in brand te steken. Raven van Dorst is in België minder bekend dan in Nederland, maar die kan daar wel eens verandering in brengen de komende maanden en jaren. Wat een krachtige frontpersoon is me dit zeg! Met het rauwe Wolf Moon steekt de band al snel de vlam in de pan. Dit zijn echt stuk voor stuk goede muzikanten hoor. De band vloert zijn publiek met een goede, ouderwetse “Three Guitar Attack” en krachtige ritmesectie. Jammer dat de micro van Raven van Dorst niet goed lijkt afgesteld. Desondanks blijft dit een zalig optreden, met als hoogtepunt waarschijnlijk de bloedstollende cover van Killing Jokes Love Like Blood. (MVD)

 

Ignatz (Vulture Stage) 16:45 – 17:30

Ignatz – of gewoon Bram Devens voor zijn vrienden en ouders – is de wat vreemde eend in de bijt op dit festival. Geen stoner, geen zwaar gitaargeweld, nee zelfs geen band. Gewapend met enkel zijn gitaar betreedt de man de Vulture Stage om daar voor zo’n honderd luisteraars zijn ziel bloot te smijten. De singer-songwriter uit Landen lijkt soundscape en akoestische gitaarmuziek te combineren om een gevoel op zijn publiek over te brengen. Het heeft iets “lonely cowboy-achtigs” en even lijkt het of er tumbleweed voorbij zal komen waaien. Ignatz trekt er zich niets van aan en tokkelt gezapig verder op zijn gitaar. Ik vraag me af voor welke HBO-serie men dit nummer gaat gebruiken want zijn muziek leent zich daar perfect voor. (MVD)

Delving (Canyon Stage) 17:00 – 17:40

Het coronavirus bracht heel wat stagnatie teweeg bij bands die anders de hele wereld afschuimen van concert naar concert. Gelukkig is er af en toe ook een keerzijde aan de medaille in het feit dat sommige artiesten met quasi onuitputtelijke stromen aan creativiteit de tijd vonden om solowerk in een album te gieten. Delving is zo’n project van Elder‘s frontman Nick Disalvo. Wie denkt dat stonerrock beperkt blijft tot laag gestemde gitaren terend op twee a drie riffs per nummer kan vandaag zijn horizon zeker verruimen. Zeer strakke progressieve rock met psychedelische invloeden uit de jaren ’70 vullen mijn oren bij het aanschouwen van dit viertal muzikanten. Elke gitarist met de eigen synthesizer aan zijn zijde creëren om beurten sci-fi achtige geluiden en emotioneel geladen uitspattingen die perfect verweven worden met het gitaarwerk. Het is de eerste keer dat Delving live de debuutplaat Hirschbrunnen kan en mag brengen en toch klinken de heren alsof ze al jaren niks anders doen. Wie op zondag heerlijk wil ontwaken en nog even wil nadromen, leg zeker eens deze plaat op! (LVH)

 

Stoned Jesus (Desert Stage) 17:40 – 18:30

Deze Oekraïense band wilde ik al een tijdje zien. Weet je, om bij Zware Metalen aan de slag te kunnen gaan werd bij wijze van toelatingsproef gevraagd om een proefrecensie in te sturen. Ik schreef vervolgens een recensie van een Stoned Jesus-album. Een niet zo bijster goed album trouwens, maar toch, om maar even te schetsen dat dit een band is die ik wel al even volg. De band rond frontman Igor Sydorenko serveert het liefst diepe, doomachtige stoner metal en past dus op dit festival als stoofvleessaus op een pak frieten. Sydorenko lijkt dit zelf ook te beseffen. Met een glimlach van oor tot oor en getooid in een T-shirtje van Dream Theater springt de man dartel en energiek over het podium. “Koop merchandise” vraagt hij het publiek “zodat we terug thuis geraken!” Hij lijkt oprecht blij om hier vandaag op het podium te staan en de liefde blijkt wederzijds. Stoned Jesus zet de eerste tonen van Apathy in en heeft op slag de hele zaal mee. Tijdens de drum- en bassolo neemt Sydorenko dan ook even de tijd om het publiek te filmen. Dat doe je niet als je je niet amuseert. Het feest is uiteraard compleet wanneer de klassieker I Am The Mountain plots de revue passeert. Deze stonersympfonie duurt vaak langer dan een kwartier en ook deze keer laat het Oekraïense powertrio zich volledig gaan. Het publiek brult de tekst moeiteloos mee en dat doet Sydorenko merkbaar veel plezier. Tijdens dit optreden zien we ook voor het eerst een poging tot moshpit. Het is nog wat braafjes allemaal, maar de zaal is nu echt volgelopen en de sfeer stijgt met de minuut. (MVD)

 

Frayle (Vulture Stage) 18:15 – 19:00

Het is even doorstappen om van de desert stage naar de kleinere vulture stage te geraken en dus is Frayle al even bezig wanneer we toekomen. Ook dit is een band waar ik naar uitkeek. Vorig jaar stuurde dit Amerikaanse duo een promo van zijn debuutalbum naar onze redactie en deze kwam vrij toevallig in mijn handen terecht. Ik had nog nooit van deze band gehoord, maar zijn diep duistere doom beviel me enorm. Frayle definieert zijn muziek als heksenmetal en je moet frontvrouw Gwyn Strang aan het werk zien om te begrijpen waarom. Bijzonder statisch en excentriek uitgedost bezweert ze het publiek met haar gezang, terwijl echtgenoot Sean Bilovecky al gitaarspelend staat de headbangen alsof zijn leven ervan af hangt. Dit valt namelijk ook op. De band presenteert zich in Gent met één gitarist, terwijl veel nummers met twee gitaristen werden opgenomen. Het maakt dat nummers als Gods Of No Faith niet worden gespeeld. Gelukkig krijgen we wel Darker Then Black en de Johnny Cash-cover Ring Of Fire te horen. “Can I play one more?” vraagt Strang aan haar man op het einde van het optreden. “Well ask them!” hoor je hem antwoorden. We krijgen dus een bisnummer en deze zit qua choreagrafie zo goed in elkaar dat het allemaal mooi gepland lijkt. Leuk optreden, maar ik had het allemaal iets zwaarder verwacht. (MVD)

 

Golden Hours (Canyon Stage) 18:30 – 19:20

Het is geen cadeau om tussen Frayle en King Buffalo geprogrammeerd te worden. We hadden het indieproject van Sean Johnson, Ben Nemeyer en Paulina Drucker uit Virginia graag live aan het werk gezien, maar dit blijkt alleen mogelijk als we het optreden van Frayle overslaan. Nja.. dat gaat niet gebeuren.

King Buffalo (Desert Stage) 19:15 – 20:15

Het werd goed ontvangen dat Desertfest King Buffalo kon strikken. De psychedelische stonerrock van dit trio uit Rochester, New York spreekt aan en hypnotiseert. Afgelopen zomer bracht de band het schitterende album The Burden Of Restlessness uit en dit werd tot mijn verrassing nog niet gerecenseerd door Zware Metalen. Ik zet dit alvast op mijn werkagenda voor de komende weken. Ja, deze band verdient alle aandacht die hij kan krijgen hoor. Het is het eerste Europese optreden van de band in bijna twee jaar. Je kan COVID-19 daar verantwoordelijk voor houden. Zolang niet kunnen touren laat zich voelen, want de goesting om op te treden is groot. De jongens van King Buffalo vliegen er dan ook direct in vanavond. Je merkt aan de overvolle zaal dat het enthousiasme langs de twee kanten leeft. Het speelse Silverfish wordt gespeeld, en met ook Hebetation en The Knocks is het laatste album uiteraard goed vertegenwoordigd. Helaas wordt Burning deze avond niet gespeeld. Dit is één van mijn favoriete nummers van de band. Je kan het niet allemaal hebben natuurlijk. King Buffalo presenteert zich in Gent als een goed op elkaar ingespeeld trio. Zanger/gitarist Sean McVay klinkt helder en fel. De man zingt de spoken uit zijn verleden van zich af, zoveel is duidelijk. De teksten hebben echt wel een persoonlijke betekenis. Mijn collega en ik zien een stevig en onderhoudend optreden. De band wiegt bij momenten zijn publiek in slaap met zijn psychedelische muziek, maar slaat deze vervolgens weer klaarwakker door lekker hard te gaan. Voor bassist Dan Reynolds is het blijkbaar een speciale dag want plots wordt hij door McVay gefeliciteerd met zijn verjaardag. De ideale moment om de klassieker Centurion in te zetten moet de band gedacht hebben. Deze kon niet ontbreken natuurlijk. Lekker optreden van King Buffalo in de Vooruit. Blij dat we deze band eens live aan het werk konden zien. De afwezigen krijgen volgend jaar in augustus een herkansing, wanneer King Buffalo afzakt naar Kortrijk want de band staat geprogrammeerd op Alcatraz Festival. (MVD)

 

Beaten By Hippies (Vulture Stage) 19:55 – 20:45

Beaten By Hippies is puur Belgisch. Beetje grungy en dus rauw bij momenten, maar dat is net leuk. Het is een coole band om naar te kijken. Het optreden is wel al even bezig wanneer ik binnenkom, maar de Vulture Stage is goed gevuld. Dat is altijd een goed teken. Ik kende deze groep niet, maar geniet echt van dit optreden. Een nummer dat Torpedo Bay heet, heeft me trouwens volledig mee. Ik hoor een lekkere baslijn, ja ik hoor plots zelfs een iets wat funky vibe. “We were Beaten By Hippies” zegt zanger Stéphane Legat na afloop “and maybe you were too“. Ha! Ja misschien wel ja. Beetje jammer dat ik niet het volledige optreden heb gezien. Da’s het nadeel van festivals natuurlijk. Er zijn altijd wel ergens overlappingen. Ik sluit me hierop terug aan bij collega Liam en kijk met hem nog naar de Italiaanse band Nero di Marte. (MVD)

Nero Di Marte (Canyon Stage) 20:15 – 21:05

Italië stelt het op muzikaal vlak in 2020 lang niet slecht. De winnaar van het Eurovisiesongfestival afleveren met een rockband is op zich al een prestatie, laat staan het grote succes dat Maneskin hierna kende. Maar goed laten we verder kijken naar het complexere muzikaal talent Nero Di Marte dat de post-metalwereld sinds 2013 op zijn grondvesten liet daveren met het debuutalbum onder dezelfde naam. Begin 2020 kwam Immomoto uit met opnieuw lovende recensies tot gevolg. Het is een heel eclectische band die moeilijk te categoriseren valt en gebruik maakt van avant-gardistische zang en klank om nu en dan uit te breken met gitaarpartijen die Meshuggah had kunnen aanleveren. Experimenteel is in feite nog het beste woord om de lading van dit viertal te dekken. Verwachtingen zijn dus hoog om te horen of het live allemaal even goed ten gehore kan gebracht worden. Wat voornamelijk opvalt is dat het publiek niet in grote getale is komen opdagen voor deze band. Zoals te verwachten kabbelt de set ook de hele tijd op en af tussen ritualistische drumpartijen ondersteund door drone-achtige soundscapes en af en toe een hevigere uithaal. Jammer genoeg verdwijnen veel nuances in de mix, die op plaat veel beter tot hun recht komen. Zanger Sean Worrell heeft mogelijk net als zovelen te kampen met een stevige verkoudheid maar klinkt niet altijd even overtuigend. Gelukkig is er nog het ijzersterke duo Sisyphos en L’Arca om even duidelijk te maken dat de heren live hun meesterschap vanop plaat wel degelijk kunnen overbrengen. (LVH)

 

1000mods (Desert Stage) 21:00 – 22:00

Omstreeks 21 uur is het dan zover! 1000mods betreedt het hoofdpodium. Voor mij de hoofdact van de avond. Ik ben al lang fan van deze band. Vorig jaar brachten deze Grieken Youth Of Dissent uit en dit was wat mij betreft eigenlijk een ‘slow burner’. Ik was toen niet zo wild van die plaat, maar legde deze sindsdien nog verbazingwekkend veel op. Het is tekenend voor de kracht van deze band. Links van mij staat de bassist van Frayle. Ik ben duidelijk niet de enige die niet kan wachten tot deze band aan zijn set begint. Wanneer deze met Above 179 uit de startblokken schiet, lijkt het aanvankelijk een beetje mis te lopen. Dani’s stem is nauwelijks hoorbaar en ook gitarist Giorgos geeft al snel aan dat er een probleem is. Er wordt plots door meerdere mensen duchtig aan de gitaarversterker gesleuteld. Die typische Orange gitaarversterkers die je bij iedere stonerband terugziet, je kent deze wel. Na een korte soundcheck hervat 1000mods in volle furie het optreden. De sound zou het hele optreden lang niet perfect zitten, maar hey.. laten we niet klagen en ons gewoon op de muziek concentreren. Dani’s micro wordt bijgesteld en de man is eindelijk beter verstaanbaar. So Many Days wordt ingezet en het publiek komt in beweging. Voor onze neus ontstaat spontaan een moshpit en de bandleden lijken dit te appreciëren. De jongen met de bril op misschien iets minder. Bebloed verlaat hij de mosh, maar wel met een glimlach. Het optreden dendert ondertussen genadeloos verder. Warped, Lucid en Claws worden gespeeld. Lekkere nummers waar je spontaan je hoofd op laat schudden. De grote kanonnen houdt de band uiteraard tot op het einde van de show. Dear Herculine – nog maar een jaar oud en nu reeds een publieksfavoriet – zet de zaal terug op scherp, waarna de band Road To Burn inzet. Stonerrock op zijn best. Iedereen weet wat er vervolgens zit aan te komen. Drummer Labros trekt zich op gang en zanger/bassist Dani pikt direct in door die oh zo herkenbare en heerlijke baslijn van Vidage te starten. Vuurwerk in muzikale vorm! Dit is de reden waarom deze band zo populair is. Na het optreden verdelen Liam en ik ons weer en gaan we elk een andere band gaan bekijken. Voor de zoveelste keer die trappen omhoog, richting de Vulture Stage waar Lili Refrain al even aan het spelen is. (MVD)

 

Lili Refrain (Vulture Stage) 21:40 – 22:30

De Italiaanse Lili Refrain is een buitenbeentje. Deze enorm getalenteerde dame treedt het publiek in de theaterzaal helemaal alleen tegemoet. Het gelaat compleet beschilderd, de kleren wat losjes om het lichaam als ware het gordijnen. Speciaal figuur dus, maar ontegensprekelijk talentvol. Lili Refrain is zo’n muzikante die werkt met loops. Stap voor stap speelt ze een gitaarriff of drumritme in, waarna ze deze opneemt en op repeat laat spelen. Ze gebruikt geen computers of vooraf opgenomen materiaal, nee alles wordt live ingespeeld. Het resultaat is niet altijd even hoogstaand of spectaculair maar wel sterk gedaan. Voor je ogen creëert ze een compleet nummer, dat steeds voller en voller gaat klinken, om vervolgens weer stap voor stap afgebouwd te worden. Haar stem doet het geheel vrij psychedelisch of spacey aanvoelen. (MVD)

Fake Indians (Canyon Stage) 22:00 – 23:00

Antwerpen is deze avond ook vertegenwoordigd een stuurde een bende Fake Indians naar Gent om boel wat op te kleuren. Hoewel aan kleur deze avond geen gebrek dankzij allerlei psychedelische visuals die achter menig band te bespeuren zijn. Het is wel eens een leuke afwisseling tussen al het zwarte geweld dat ondergeschrevene al mocht aanschouwen de afgelopen maanden. Lofi hard rock uit de Kempen, het kan zeker bekoren en de heren weten hoe het te brengen: luid, weergaloos en terend op simpele, doch efficiënte riffs. Fake Indians is een jonge telg in het muzikale landschap en bracht vorig jaar nog maar net zijn debuut The Pest uit. In het jaar waarin een ander virus kwam overwaaien uit Azië getuigt het wel van ballen om te verwijzen naar een nog vuilere ziekte. En vuil klinkt het geheel zeker en vast, maar in de best mogelijke zin van het woord. Zanger Stof Janssens schreeuwt ons graag nog eens goed wakker door middel van een goeie reverb die lekker nagalmt tijdens Terror Squad. De gehele debuutplaat wordt verder retestrak gebracht en dat brengt op dit uur een welgekomen roes met zich mee. Naast gitaren wordt bovendien de theremin nog eens bovengehaald om het geheel te ondersteunen. Voor diegenen die zich bij het lezen van die naam fronsend google raadplegen: denk aan eender welke science fictionfilm uit de jaren vijftig en het bijpassend geluid. Persoonlijk zat ik al de hele avond op dit instrument te wachten en ben ik blij dat toch één band de psychedelische waarde ervan nog steeds weet te waarderen. (LVH)

Motorpsycho (Desert Stage) 22:45 – 00:45

Tijd voor de hoofdschotel van deze avond en je kan maar beter wat ruimte gelaten hebben voor een band als Motorpsycho. De band weet ondertussen reeds dertig jaar geheel eigenzinnig sterke albums voor te schotelen. Je krijgt niet telkens dezelfde maaltijd voorgeschoteld, maar het spreekwoord zegt niet voor niks dat verandering van spijs doet eten. Eerlijk gezegd kan je bij deze Noren niet anders dan spreken van een geheel menu dat je voorgeschoteld zal worden en dat je achteraf nog lang duimen en vingers zal staan aflikken. Voor mezelf is het de vuurdoop, dus ik behoor nog tot de categorie aan mensen die Motorpsycho nog nooit live zag en dus nog niet gebeten ben door de microbe om ze zoveel mogelijk live aan het werk te zien. Doorheen de jaren speelden ze met genres als psychedelische rock, jazz, country en noise rock om er slechts een aantal op te noemen. Deze avond krijgen we geen zwaar bebaarde Hans Magnus Ryan te zien zoals velen wellicht gewend zijn hem te aanschouwen. Gelukkig zit de muzikale kracht niet zoals bij Samson (niet de hond, grijp eens een Bijbel ter hand) in zijn baardhaar verscholen. Meteen worden we getrakteerd op zowaar het album binnenin het album All Is One met de integraal gespeelde N.O.X. I : Circles Around The Sun Part 1 tot en met het afsluitende N.O.X. V: Circles Around The Sun Part 2. Psychedelischer en zweveriger dan dit kan het écht niet meer worden deze avond. Wie nog niet in trance is gewiegd door alle wietdampen doorheen de hele dag heen zal nu het muzikaal orgasme wel hebben voelen ontspruiten.

Je kan haast niet geloven dat deze band slechts uit drie leden bestaat, hoewel de Mellotron uiteraard een heel arsenaal aan instrumenten verbergt onder de toetsen. Dat de heren hun instrumenten beheersen, bewijst Bent Saether eveneens door bijna de volledige twee uur durende set op een dubbele gitaar, bestaande uit een basgitaar en een elektrische gitaar, te spelen. Zorgvuldig kijkt het duo Bent en Hans elkaar ook regelmatig aan om geen enkele noot op het foute moment aan te slaan. Uit de laatste plaat Kingdom Of Oblivion passeren onder andere The Transmutation Of Cosmoctopus Lurker en The Waning part 1 en The Waning part 2 de revue en stilaan besef ik dat twee uur eigenlijk veel te kort is om Motorpsycho te aanschouwen. Volgende editie stel ik voor dat Desertfest enkel deze kerels boekt en hen de hele dag laat vol spelen. Wie zal er immers over klagen?(LVH)

 

Fire Down Below (Vulture Stage) 23:25 – 00:15

Ze spelen een thuismatch, de jongens van Fire Down Below. De bandleden komen namelijk uit Gent en konden dus bij manier van spreken te voet naar de Vooruit komen. De sound van deze band is zeer fuzzy, maar bij momenten splijtend hard. Ideaal voor Desertfest dus. Ik ken deze groep en diens muziek niet zo goed. Daarom laat ik het over mij heen glijden zoals een album dat ik voor de eerste keer beluister. Ik vind het fantastisch klinken allemaal. Dat dubbelloopse gitaargeweld. Er steekt zelfs af en toe een gitaarsolo de kop op. De kleine Vulture Stage staat afgeladen vol en dat lijkt frontman Jeroen Van Troyen te verbazen. “Leuk dat jullie komen kijken” werpt hij het publiek toe “Jullie weten toch dat Motorpsycho momenteel aan het spelen is he?“. Ja, Motorpsycho is goed. Daar heeft mijn collega Liam jullie genoeg over kunnen vertellen, maar deze Fire Down Below bevalt me ook uitstekend hoor. Zozeer zelfs dat ik de dag erop de bands laatste album terug oplegde via Spotify. Ik leerde dus een leuke band kennen. Luistertip: The Cosmic Pilgrim. Wat een knaller! (MVD)

 

Electric Moon (Canyon Stage) 00:15 – 01:15

Electric Moon omschrijft zichzelf als de ultieme psychedelische acid trip in muzikale vorm. Eind 2009 werd deze band opgericht door schilder/artieste Komet Lulu die het hoofdinstrument de basgitaar ter hand nam samen met Sula Bassana (gemiste kans met zo’n naam om de bas te spelen wel) en Pablo Carneval op drums. Kleurrijke namen en dit weerspiegelt zich eveneens in de visuals, die toch wel de hoofdprijs wegkapen vandaag en samen met de bezwerende muziek meteen duidelijk maken wat hun omschrijving beweert. Je hoeft geen drugs te nemen, Electric Moon is nagenoeg LSD op zichzelf. Amalgamen van de helderste kleuren vermengen zich op het drietal, terwijl lang nagalmende gitaren je af en toe meenemen op reis naar het Midden-Oosten. Fuzzier kan een basgitaar niet klinken en je ziet quasi de versterker zelf haast wegsmelten op het podium. Om van het publiek nog maar te zwijgen dat duidelijk op dit nachtelijk uur de extatische, hogere sferen heeft bereikt om nog een laatste maal te trachten een plaatsje naast Boeddha te verzilveren. Zelf krijg ik stilaan zin om de ogen te sluiten en verder mee te wiegen, maar de visuals die Komet Lulu overigens zelf maakt, zijn te intens om te kiezen voor de achterkant van je oogleden. Vergeef uw recensent het feit dat hier geen nummers bij naam genoemd worden, deze band brengt een totaalervaring en ik kan alleen maar aanraden om pakweg het album Stardust Rituals eens op je oorschelpen en mentale gesteldheid te laten inwerken. Beklagen zal je het je allerminst, maar wees gewaarschuwd voor de eventuele bijwerkingen!

Deze eerste editie van Desertfest Ghent was een groot succes en is dus vast en zeker voor herhaling vatbaar. Volgend jaar landt het stonerevenement opnieuw in Gent en deze keer zal het festival meerdere dagen duren. We kunnen dit alleen maar toejuichen en warm aanraden aan iedere stonerrockfan.

Datum en locatie

30 oktober 2021, Kunstencentrum Vooruit

Links:

• Desertfest Belgium
• Desertfest Facebook
• Kunstencentrum Vooruit Gent
• Stein Desmet Photography