Wolfmother – Rock Out

Plotseling is hij er. Een nieuw album van Wolfmother. Frontman Andrew Stockdale heeft zich klaarblijkelijk in stilte beziggehouden tijdens de coronacrisis. Touren was onmogelijk dus maakte de Australiër doodleuk een nieuw album, bijna compleet geschreven en opgenomen in zijn eigen thuisstudio. De nieuwe plaat zou een ode zijn aan Paul Stanley (Kiss), Ozzy Osbourne (Black Sabbath), David Lee Roth (Van Halen) en andere opmerkelijke 70’s rockfiguren. De plaat komt eigenlijk een beetje uit het niets. De verschillende Wikipediapagina’s zijn zelfs nog niet aangepast. Ik kwam er zelf ook toevallig op uit door een zaterdagavond verdwaald te eindigen op Wolfmothers Spotify-pagina. Stond daar ineens een nieuw album te blinken. De plaat stond nauwelijks enkele minuten online.

Op Facebook kwam Stockdale aanzetten met de volgende mededeling inzake het nieuwe album: “No label, no distributor, no manager, local band, no pre order or 8 month setup and a 19 year old engineer who’s now 20 @cameronlockwoodmusic from SAE made in the home studio” Bam! Alles zelf schrijven, opnemen in een eigen studio, een negentienjarige mixingenieur inschakelen en vervolgens alles zelf op het web gooien? In het Stockdale-universum gelden andere natuurwetten. Je kan niet anders dan dit cool vinden. Stockdale speelde trouwens alle instrumenten zelf in, ook de basgitaar dus. Voor de drum schakelde hij Hamish Rosser in. Deze man was in een grijs verleden ooit de drummer van The Vines, nog zo’n op de jaren ’70 gerichte garagerockband.

Nou, een plaat als ode aan jaren ‘70 rockidolen. Kan niet slecht klinken? Toch? Vanaf het eerste nummer – Fellin Love – is reeds duidelijk welke richting het album opgaat. Een leuke, zij het typische gitaarriff start het nummer op, waarna Stockdale het lied in zijn eigen stijl gaat opeisen en domineren. Dit is 100% zuivere en onversneden Wolfmother. Niet vernieuwend, niet uitdagend en niet verrassend. Dat Stockdale vrij hard dweept met rockmuziek uit jaren ‘70 is algemeen geweten en met deze plaat zet de man dit nog eens extra in de verf. Upload katapulteert de luisteraar zo terug naar de zomer van 1977. Deze kon even goed door Ram Jam, The Knack of Status Quo zijn geschreven. Only Way staat dan weer duidelijk onder de invloed van een band als Rush of Boston. Licht proggy zowaar. Oké, beetje vernieuwend en verrassend dan. Zij het dan heel subtiel.

Het zal aan mij liggen, maar ik hoor nergens de invloed van Black Sabbath en Ozzy Osbourne. Ik hoor compleet andere invloeden. Zo hoor ik bij Outside zowaar de Britpop-formatie Oasis. Oordeel gerust zelf. Ik plaatste hieronder een link naar dit nummer. Ik snap de link met de jaren ‘70 niet. En Liam Gallagher zal er vast niet mee kunnen lachen. Tja, met wat kan die gast wel lachen natuurlijk..

De schijf wordt rechtgehouden door tal van leuke gitaarriffjes en poppy refreintjes. Er hadden echter naar mijn aanvoelen best wat meer zwaardere nummers op gemogen. Verder mis ik ook nummers die echt boven de rest uitsteken. Een New Moon Rising, Joker & The Thief of Victorious staan er helaas niet op. Mantle komt nog het meest in de buurt. Indien ik een top vijftien zou mogen indienen met de beste Wolfmother-nummers, dan zou geen enkel nummer van deze plaat de top twintig halen. Hard, maar waar.

Deze Rock Out is een onderhoudende plaat, maar is een vlieggewicht in vergelijking met vorige albums als Victorious (2016) of Cosmic Egg (2009). En deze albums konden de erfenis van debuutplaat Wolfmother (2005) op hun beurt al moeilijk dragen. We zien wel wat de toekomst brengt voor Andrew Stockdale en zijn solo-project dat de naam Wolfmother overnam. Dit nieuwe album ga ik zeker niet afbreken, maar echt wild word ik er ook niet van. Laten we zeggen dat het leuke retro rock betreft.

Score:

78/100

Label:

Eigen Beheer, 2021

Tracklisting:

  1. Fellin Love
  2. Rock Out
  3. Upload
  4. Humble
  5. Only Way
  6. Metal & Fire
  7. Outside
  8. Mantle
  9. Ego
  10. Walking

Line-up:

  • Andrew Stockdale – Zang, gitaar, basgitaar
  • Hamish Rosser – Drum

Links: