Headlines

Vorig jaar bracht Sepultura het schitterende Quadra uit. Deze plaat zette de Braziliaanse band terug op de metal-wereldkaart, want wat een knaller van een album was me dat zeg! Zwaar van dit succes kon de band echter niet genieten want kort hierna sloeg Covid-19 ongemeen hard toe. Hierdoor vielen alle optredens en festivals in één slag weg. De mannen bleven echter niet bij de pakken neerzitten en maakten van de nood een deugd. Sepultura startte een podcast die in geen tijd uitgroeide tot een online jam-event waar tal van bevriende metalartiesten op af kwamen. Dit leidde uiteindelijk tot deze Sepulquatra, een soort greatest hits met gastoptredens van allerlei vrienden. Dit allemaal vanuit de veiligheid van hun eigen woningen. Coronastyle 2020.Lees verder ›

Ook zo klaar met die 'zomer' en weer helemaal toe aan de korte, donkere dagen die de herfst en winter voor ons in petto heeft? In dat geval zit je met de EP The Vile Maxim van Hatemonger helemaal goed. Het mag dan nog wel zomer zijn, de zonnestralen verdwijnen acuut bij het horen van dit eerste, officiële materiaal waarmee de band een ode brengt aan death metal van de oude Amerikaanse en Zweedse school. In de bezetting vinden we muzikanten terug die een verleden hebben bij meerdere bands waarvan Novembers Doom en Yakuza de meest bekende namen zijn.Lees verder ›

Wat is er meer Zweeds dan Ikea en Abba? Viking Metal natuurlijk! Terwijl Amon Amarth en Unleashed bij het grote publiek meer bekend zijn, bestaan er natuurlijk wel meer bands die viking metal brengen. En dan bedoel ik echt pure viking metal en niet het ruimere Pan-Germaanse metal waar bands als Varg zich aan bezondigen. Zo bestaat er ook een band die Wulfgar heet. De bandleden komen uit het kleine Bromölla, helemaal in het zuiden van Zweden, en de band bestaat reeds sinds 2005. Deze From The Ashes is ondertussen al de derde plaat en men is overduidelijk en open en bloot fan van Amon Amarth. Dat wordt met dit nieuwe album nogmaals in de verf gezet. Nou, en dan? Er is niets mis met je spiegelen aan goede muziek, toch?Lees verder ›

Kijk in een willekeurige supermarkt bij de tijdschriftenafdeling en je vindt ze: driestuiverromans waarin volgens een vaste formule de lezer wordt getrakteerd op een verhaal vol hartstocht, waarin een man en vrouw verliefd worden maar pas na het overwinnen van allerlei problemen voor altijd samen kunnen zijn. De muziek van Neal Morse laat zich in toenemende mate luisteren als het muzikale equivalent van de driestuiverroman. Alleen al in de afgelopen tien jaar bracht hij onder eigen naam en met The Neal Morse Band, Transatlantic en Flying Colors maar liefst veertien studioalbums uit met eigen werk. Het is dankzij de samenwerking met andere muzikanten dat de muziek doorgaans toch interessant blijft.Lees verder ›

Sinds 2007 bestaat deze Amerikaanse band al. De leden zijn afkomstig uit Brooklyn en dus New York. Ze noemen zich Winter Nights en spelen melodische death metal. Deze EP, Sky Burial, is de opvolger van het derde volledige album, Winter Nights, dat in 2020 verscheen, ook in eigen beheer. De broers Farfan zijn de gitaartandem van dienst en ze krijgen de hulp van de heren Tune en Yarusinsky. Voor deze EP hebben ze er ook nog Marco Sneck (Poisonblack, Kalmah, Sentenced...) bij gesleurd voor de keyboardpartijen.Lees verder ›

Ah, Australië! Dat continent/land geldt als kwaliteitskeurmerk als het over metal, wol en soapseries gaat. We wachten wel nog steeds op officiële excuses voor Jason Donovan, maar we zetten ons erover want de metal die vanuit het verre zuiden onze kanten wordt uitgeblazen compenseert dit ruimschoots. Nu kregen we op de redactie een album binnen van een Australische band die ik niet ken. De meeste groepen van "down under" komen uit de grootsteden Sydney, Melbourne, Perth, Brisbane of die andere dichtbevolkte kuststeden die niemand in Europa bij naam kent. The Maledict komt echter uit Mildura, Victoria. Mil-du-ra? Klinkt als een zalf tegen aambeien, maar Wikipedia weet me te zeggen dat het stadje dertigduizend inwoners heeft en gebouwd werd rond een schapenranch. Vier van die ranchers hebben dus een metalbandje en hun derde plaat ga ik vandaag eens beluisteren en bespreken.Lees verder ›

Deze week kregen we op onze redactie iets interessants binnen. Een band, genaamd Tragedy, stuurde ons zijn album op en omschreef deze als Disco Metal. Wacht wat? Disco metal? Is dit tegenwoordig een ding? Iedere redacteur met meer dan drie hersencellen voelt nu instinctief aan dat dit album best niet wordt beluisterd. Maar nogmaals: disco metal!! Ik overlegde eens met mijn laatst overgebleven hersencel en we vonden beiden dat ik er gewoon voor moest gaan. Dit mag ik toch niet laten liggen? De plaat heet trouwens Disco Balls To The Wall. Cute. Ik kijk al uit naar Accept’s klassieker in een discojasje.Lees verder ›

TesseracT is de laatste jaren een grote band geworden. De Engelse band brengt progressieve metal, maar met een eigen watermerk. Volgens sommige muziekkenners is de sound van deze band het metal van de toekomst. Onzin natuurlijk, maar dat deze band kwaliteit brengt is mij ook wel duidelijk. P O R T A L S is voor alle duidelijkheid geen nieuw album. De band kende net als wij plebs een moeilijk 2020, maar sloot het jaar af door in december een cinematisch sterke show te geven waarbij het beste materiaal van de voorbije tien jaar de revue passeerde. Nu werd deze show dus vertaald naar een live-album en deze ga ik vandaag met jullie bespreken. Ik zag de band nog aan het werk tijdens Alcatraz 2019, maar besloot een hamburger te gaan eten. Deze keer ga ik beter opletten! Beloofd!Lees verder ›

Met de jaren lijkt de naam Hooded Menace zich steeds een beetje meer richting metalen bekendheid te bewegen. Niet dat we al van een huishoudnaam kunnen spreken, maar in menig blad, webzine en nieuwsbrief komt de Finse band voorbij als nog door velen te ontdekken doomdeathrevelatie. Dat is eigenlijk best opzienbarend want bij deze heren horen we geen gebitsverbrijzelende breakdowns die je direct de tandarts doen bellen om murmelend om een spoedafspraak te smeken. Ook zijn er geen nauwelijks nog bewegende riffs die het laatste restje levenslust uit je zuigen om zelf nog even verder te kunnen of technische fratsen die bij het bespelen van je favoriete luchtgitaar al je vingers in de knoop leggen. Eigenlijk is alleen de diepe grunt zonder compromis.Lees verder ›

Het aphelium is het punt in de baan van een object om de zon dat het verst van de zon is gelegen. Voor Einar Solberg is het een metafoor voor de grote uitdagingen waarmee hij te maken heeft en hoe iets moois kan ontstaan uit moeilijke tijden. Op Leprous' vorige album Pitfalls stonden de teksten in het teken van de angststoornis en depressies waarmee Solberg al enige jaren kampte. Aphelion borduurt hierop voort, al gaat het nu meer over hoe zijn depressies niet langer zijn leven domineren. Het licht aan het einde van de tunnel brandt feller.Lees verder ›

Alles heeft zijn tegenpool. Gelukkig zou ik zeggen. Zo heeft happy flowerpower synthpop fortuinlijk genoeg ook zijn meer donkere tegenhanger. Zijn yin tot de yang. Een deelnemer aan de Vlaamse versie van De Mol verwoordde het ooit als volgt: “Het leven is geen ponykamp”. En dit principe volgt de zwartgallige GosT - uitgesproken als Ghost - als geen ander. De man is een Amerikaanse producer die vooral veel fans heeft in het koude, tijdens de winter van zonlicht onttrokken Rusland. Dat dit geen toeval is bewijst de man met dit nieuwe album. Het staat immers bol van de donkere darkwave, al verpakt het platenlabel het naar ons toe als synthwave metal.Lees verder ›

Blackened death metal is eigenlijk het muzikaal equivalent van twee zalig lekkere smaken combineren om iets beter te bekomen. Beetje zoals chocoladesaus over frieten gieten, maar dan met een meer smaakvolle uitkomst. Belphegor, Abominator en vooral Behemoth zijn zowat de vaandeldragers van het genre, maar ook in Mexico giet men tegenwoordig chocoladesaus over patatten. Señores y señoritas, wij presenteren u Ancient Species, een blackened deathmetalband uit Tijuana, Mexico.Lees verder ›

Onlangs schreef ik al over de heruitgave van Fulci’s debuut Opening The Hell Gates, waarbij ik ook het toen naderende derde album al aankondigde. Inmiddels ligt Exhumed Information van het Italiaanse deathmetalgezelschap in de schappen, maar de cultliefhebbers laten de (on)doden dit keer echter rustig in hun kisten stinken.Lees verder ›

The Damned Few had net zo goed een titel van een willekeurige westernfilm kunnen zijn. Toch hebben we het hier over een viertal muzikanten van eigen bodem, afkomstig uit de provincie Overijssel. Black Blooded Woman is EP nummer twee van deze female-fronted (garage)rockband, nadat met The Dirt het eerste materiaal in 2018 verscheen, een release die ook in eigen beheer werd uitgebracht. Whisky op tafel, klapsigaar tussen de lippen en rocken maar.Lees verder ›