Ein-de-lijk! Na anderhalf jaar reikhalzend uitkijken naar de opstart van de eerste festivals, kon metalminnend Europa de lange haren nog eens laten wapperen op de twaalfde editie van Alcatraz Hard Rock & Metal Festival in het West-Vlaamse Kortrijk. Het is bijna ironisch dat uitgerekend in een metalfestival vernoemd naar en aangekleed als een gevangenis, de universele vrijheden weer triomfeerden. Daar hebben andere media het intussen genoeg over gehad. Laten wij het vooral over dat laatste hebben: wat voor een triomf dit is voor de Belgische metalscene. De bill stond barstensvol Belgisch geweld en dat bewees die plaats meer dan waard te zijn. Liam Van Hamme (LvH) en Kris Hardemann (KH) bekeken het gros van de bands en kregen hulp van Michel Peeters (MP), Black Swan (BS), Maarten Raes (MR), Maud Van Durme (MVD), Bart Alfvoet (BA), Dieter Boens (DB) en Remco Faasen (RF). Tessa Verstraete rende van podia naar podia om foto’s te maken.
Dag drie. De dag waarop bij de 30-plussers de knoken beginnen te kraken, de rug opspeelt en er ook van waardigheid nog weinig overblijft. Aan de ingang van het terrein hebben de lederen politiedames en een verpleegster of twee een geïmproviseerd desinfecteerstation neergezet. Wie het erop waagt dat te ontwijken, krijgt de pestdokter vanop de affiche of een soort wouddemon achter zich aan. Het desinfectiewater doet deugd, want het wordt de heetste dag en ook qua bands staat er ons weer een bont allegaartje te wachten.
The Grave Brothers | La Morgue
Zelden zal een band zijn naam meer eer hebben aangedaan dan dit The Grave Brothers, dat de dag in La Morgue opent. Opgefokte psychobilly bluegrass met een flinke teug punk, compleet met banjo en contrabas, zo weggelopen uit een met stof bezaaid dorpje in een Amerikaanse western, waar de sherrif en de doodgraver de dienst uitmaken. ‘The Grave Brothers’: je ziet het zo voor je op de houten gevel van de uitvaartonderneming in Shittown, Arizona in 1886. Perfecte muziek om mee in de stemming te komen, maar wellicht nóg beter om een volgende keer een festivaldag mee af te sluiten; feestend in polonaise het terrein af: hoe mooi is dat? Toch: ook om 11:00 uur ‘s ochtends maken de broers er een feestje van, met nummers als From the Hills Up North en Black Sunday Shuffle. Maar denk niet dat dit een band louter voor feesten en partijen is: de muziek zit goed in elkaar en zanger Yves Rigaux heeft een prima set stembanden. Dit zou ook zomaar de weide voor de Prison Stage in vuur en vlam kunnen zetten. (RF)
Russkaja | Prison
Als er een band je festivaldag moet openen laat het Russkaja zijn. Dit bonte gezelschap, dat naar eigen zeggen garant staat voor een potje ‘Russische Turbo Polka Metal’, krijgt geheid de sfeer erin zo voor de Prison Stage, ook bij diegenen die in eerste instantie nog wat staan uit te brakken op het veld. De zes heren en een dame komen uit Oostenrijk en genieten daar vooral bekendheid als huisband van het satirische programma ‘Willkommen Österreich’. En man-man, wat zijn dit een gangmakers. De eerste golf aan crowdsurfers is direct een feit. De metalheads blijven maar komen en worden vakkundig opgevangen door de sterke mannen en vrouwen van de security. De favoriete zin van frontman Georgij Alexandrowitsch Makazaria is ‘Everybody make lawaai!’ De sfeer die Russkaja weet neer te zetten is er niet direct één om in woorden te vangen, dit moet je gewoon live meemaken. Na afloop brult Georgij bijvoorbeeld nog snel voor het maken van een foto: ‘Let’s make the panorama voor mama because it look so great.’ Elke frase die uit de mond van deze frontman komt klinkt eigenlijk gewoon enorm geestig. De opener van deze derde dag Alcatraz is in elk geval één groot feest en de toon is gezet. (BS)
Loudblast | Swamp
Van dat desinfecteerpersoneel ken ik er nog enkele van bij Mindview en daardoor mis ik een nummer of drie van Loudblast. De Franse deathmetalpioniers zien er behoorlijk patent uit in hun zwarte hemden en lange zweetarmbanden. Hun atmosferische death metal hint naar Immolation, maar blijft daar toch een heel eind onder. Strak is het zeker, voorspelbaar is het helaas nog meer. De snaartuigen spuien hun omineuze akkoordenopwellingen over dokkerende dubbele basdrumfundering in een sound die net als bij Necrotted gisteren wat knettert. Een grove brul, waarmee het publiek ook aangesproken wordt, gaat er luidkeels boven. Omdat ook de basdrumpavementen weer opvallend hard staan, is er toch sprake van een stramien onder geluidsmensen: bij de eerste bands de drums en zang prio, de rest doen we later wel. (KH)
Tim’s Favourite | La Morgue
We staan op het punt te gaan luisteren naar een band die het zich zo op het eerste gezicht op meerdere fronten niet makkelijk maakt. De bandnaam bijvoorbeeld, die doet al wat vreemd aan en leidt niet direct tot een clou als het gaat om welke muziek we kunnen verwachten. De naam blijkt terug te slaan op het (destijds) driejarige neefje van de zanger, die men op een dag vindt met een grote koptelefoon op zijn hoofd terwijl hij geïntigreerd naar de band van zijn oom zit te luisteren. Et voilà, Tim’s Favourite is geboren. Tel daarbij op dat de muziek die deze heren maken vrij moeilijk te labelen is én de teksten veelal hun oorsprong vinden in wetenschappelijke studies. Een interessant concept, dat bijvoorbeeld een albumtitel oplevert als Geometry for the Selfish Herd uit 2009. En collega Bart schreef in 2018 nog enthousiast over de release We, the Willing. Wat we te horen krijgen is een mix van rock en metal, met hier en daar met wat rauwe grungerandjes en psychedelische invloeden. Of, zoals de band zelf zijn muziek typeert: ‘zen-metal’. Het luisteren naar deze muziek is desalniettemin geen kwestie van hapklare brokken consumeren. Het vergt wel degelijk iets van de luisteraar, met name als het een eerste kennismaking betreft. Een broeierige tent op dit hete uur van de dag, schrikt een enthousiast toegestroomd publiek echter allerminst af. Integendeel, misschien is het juist fijn om in de luwte mee te deinen op de geesteskinderen van Tim’s Favourite. Uit de reacties blijkt zonder meer dat de heren op diverse fronten de nodige kwaliteit in hun mars hebben. (BS)
After All | Prison
Quizvraagje: welke muzikant heeft het hardst gewerkt op Alcatraz 2021? Antwoord: Christophe Depree. Twee Channel Zero-shows, één Rawdriguez-show en vandaag moet hij zijn snaarbijl opnieuw opblinken voor de terugkeer van After All. Samen met hem trekt stichtend lid en voormalig StuBru-presentator Dries Van Damme het riffvlees door de thrashpers. Zoals bij Dyscordia gisteren, voorziet de mix aanvankelijk in één van die gitaren, zodat een groot deel van de melodieuze verfijninkjes die in de pittige snaarverkappingen zitten verloren gaat. Als intro komen de melodieuze verwikkelingen beter door, waarna de thrashmaaier en jachtmakende drumkloppingen er een loopje mee nemen. Het is jammer dat de originele zanger er niet meer bij is, maar het fijne falsettimbre van zijn opvolger Mike Slembrouck toont een breed bereik. Het is wat minder ruw dan vroeger, maar dan weer wel melodierijker. Komt het omdat er voornamelijk zang en drum te horen zijn of toch doordat er iets minder drive en vuur inzit dan vroeger: het bakkende publiek blijft er alleszins futloos bij. Bij ons overheerst het voordeel van de twijfel of dit een succes is. (KH)
Sloper | Swamp
Het moet niet altijd zombieopwekkende herrie zijn op een metalfestival, dus krijgen de meer blues-georiënteerde groepen ook al eens een kans. Als zo een band dan een ritmesectie heeft die gerust legendarisch mag worden genoemd, dan sta ik graag paraat. Sloper dus, het nieuwe gevaarte van Mario Goossens (Triggerfinger) en Cesar Zuiderwijk (Golden Earring). Beide heren hebben hun strepen ruimschoots verdiend. Ze hebben niets meer te bewijzen en dat hoor je heel duidelijk. Eens die drums simultaan aan de gang gaan, staat er een zalige geluidsmuur, die heerlijk ondersteund wordt door Pete Shoulder (The Union). Een uur lang de ene drum-battle na de andere, met glansrollen voor enerzijds Goosens bovenop zijn basdrum en een kopstoot op zijn cymbaal, en anderzijds Zuiderwijk op de grote, centrale basdrum en met een drumroffel die zijns gelijke niet kent. De man is trouwens 73, maar daar merk je niets van. Ergens onderweg wordt een kleine aanzet gegeven tot Radar Love, maar dat duurt maar heel even. Zalige groep, dit Sloper. O ja, ze staan hier zonder een plaat uit, die is pas verschenen als u dit leest. (MP)
Haester | La Morgue
De verwachtingen waren hooggespannen na het lezen van de review van de laatste plaat van Haester. En aan die verwachtingen wordt voldaan. Wát een uitermate prettig gezelschap, dat niet kiest voor de gemakkelijkste weg om extreme muziek te maken, maar flink buiten de lijntjes kleurt. En dat kan makkelijk met met een frontman als Maarten Levecque, die zijn hand niet omdraait voor verschillende zangstijlen. De muziek die hij met zijn band maakt is taaie kost, maar het pakt wonderwel goed uit. Het is allemaal heerlijke post-metal zoals er zoveel bands in dit land rondlopen, maar wel degelijk voorzien van en eigen smoel. Ik ben heel benieuwd welk pad Haester gaat nemen, maar het zou wel eens met goud bezaaid kunnen zijn. (RF)
Evil Invaders | Prison
De live reputatie van deze heren gaat reeds langer mee dan het aantal albums dat op het palmares prijkt. Pas toe aan het derde album met Feed Me Violence, gaat het toch al redelijk hard voor Evil Invaders. De speed/thrash metal van Belgische bodem wist zich een plaatsje te veroveren bij Napalm Records. Het blijkt overigens dat de kerels de vorige twee dagen op het festivalterrein hebben lopen meefeesten, zo weet de anders volledig overbodige aankondiger ons te vertellen. Hiermee heeft deze kerel zowat het meest interessante weetje van heel het weekend van zijn papiertje weten af te lezen. Rasechte fans dus van het genre, ook al tour je ondertussen door heel Europa met zelfs een uitzwaaier tot in Japan. Luid, heet en snel gaat Evil Invaders vandaag van start en het gaspedaal blijft de hele tijd ontzettend diep ingedrukt. Hoe de longen van Johannes “Joe” Van Audenhove, de zanger, het niet spontaan begeven is me nog altijd een raadsel. Als toeschouwer krijg je amper de tijd om adem te halen tussen alle solo’s en vette riffs in, terwijl hij moeiteloos van links naar rechts en van voren naar achteren holt om vervolgens uptempo te komen schreeuwen. Voor ik weet heb ik veertig minuten staan headbangen en genieten of Joe (voor de vrienden) haalt zijn messen alweer tevoorschijn, wat het einde van de set aankondigt. Achteraf komt er wel nog even een waardig Spinal Tap-moment wanneer één van de bandleden afwezig blijft voor de groepsfoto met het publiek. Mogelijks stond hij na alles gegeven te hebben backstage ook nog even zijn maaginhoud naderbij te bekijken, wie zal het zeggen. (LVH)
Artillery | Swamp
Na Evil Invaders onmiddellijk Artillery zien spelen is als een extra bol ijscrème krijgen op een warme dag. Meer van wat lekker is! De oervader van de Deense thrash kwam dit jaar aanzetten met een nieuw album, kortweg X genoemd, en ik had nog niet de kans gehad om deze eens te beluisteren. Leuk dus dat de band na een klassieker als The Challenge nieuwer werk aan zijn publiek kan presenteren. Deze Turn Up The Rage mag er echt wel zijn. Artillery keerde voor deze nieuwe plaat precies terug naar zijn roots en daar is deze redacteur heel blij om. Een knaller als Khomaniac passeert vandaag uiteraard ook de revue en bezorgt me zo mogelijk nog meer nekpijn dan ik al had. Oud worden is erg. Dag drie van het festival en ik kraak meer dan Artillery-frontman Michael Stützer, die enkele dagen eerder zijn 61-jarige verjaardag vierde. Het is het zo waard. Artillery is the original Danish dynamite en dat zullen ze in Kortrijk geweten hebben. (MVD)
Growing Horns | La Morgue
Aan Belgische acts zoals bekend geen gebrek op dit festival. Het lijkt wel alsof iedereen die wel eens een gitaar heeft vastgehouden dit weekend op een van de drie podia staat. Dat is natuurlijk noodgedwongen, maar ook omdat er simpelweg kwaliteit wordt geleverd. Growing Horns is ook al zo’n fijn bandje, getuige het eerste wapenfeit, en ook nog eens in de categorie waarin de zaken zwaarmoedig, slugdgy en doomy worden aangepakt. Er zit behoorlijk wat galm op de microfoon van Dafus Demon, maar dat stoort niet. Integendeel: het voegt wel wat toe aan de logge klanken die de band produceert. Growing Horns verstaat echter ook de kunst om het gaspedaal regelmatig in te drukken, waardoor het in de broeierige La Morgue-tent nóg heter wordt en er langzaamaan naar het Nationaal Hitteplan gezocht mag gaan worden. En dan krijgen we ook nog eens nieuw materiaal voorgeschoteld, zodat de hitte de komende jaren nog eens extra gegrandeerd is. Wat zou Greta Thunberg hier eigenlijk van vinden? (RF)
Raven | Prison
Raven is zo’n groep die er voor metalliefhebbers altijd is geweest. De mannen maakten volop deel uit van de NWOBHM-beweging en het is ook daar dat hun beste werk ontstond. Dat weten de heren zelf ook wel, en daarom bestaat de setlist vandaag uit zeven nummers van voor 1983, aangevuld met eentje van vorig jaar. Dat is een goede keuze, want Hell Patrol en Wiped Out klinken heel erg gretig, Faster Than the Speed of Light zelfs bijtend. De groep is speciaal voor dit festival overgevlogen uit de VS en heeft al tijden niet meer gerepeteerd, maar dat is er niet echt aan te horen. Toegegeven, hier en daar gaat er wel eens een noot of twee de mist in, maar dat is bij Raven nooit anders geweest. Heerlijke nostalgie van een groep die er waanzinnig veel zin in heeft vandaag. (MP)
Asphyx | Swamp
Annulaties kunnen vaak tot frustraties leiden op een festival. Speciaal je ticket aanschaffen om welbepaalde bands en soms zelfs maar één band te gaan zien vormen geen uitzondering. Vaak is de vervanging niet meteen evenwaardig of behorend tot hetzelfde genre. In het geval van Asphyx krijgen we op Alcatraz dit jaar een geluk bij een ongeluk. Hoewel het ongeluk eerder zit in het feit dat ook dit jaar het Dynamo Metal Fest in Eindhoven noodgedwongen moest cancelen. Gelukkig krijgen de mannen de kans om last-minute een slot in te nemen op Alcatraz.
Voor wie de band niet kent, kijk maar eens naar een aantal foto’s van Hypocrisy’s Peter Tägtren, want hij gaat heel vaak uitgedost in een shirt van deze mannen. En terecht! De Nederlandse deathdoomband draait reeds sinds 1987 mee in het circuit en live klinken ze alsof ze rechtstreeks vanuit een tijdmachine het podium opwandelen. Hoewel de lange grijze haarlokken van zanger Martin van Drunen verraden dat er ondertussen drie decennia de revue passeerden. Hij belooft plechtig niet teveel te zullen lullen tussen de nummers in, maar het blijkt moeilijker dan gedacht om deze belofte na te komen.
Het is hem echter vergeven, want Asphyx is in bloedvorm en beukt de ene logge riff na de andere in op het publiek. Om even wat ademruimte in te bouwen wordt er in vele nummers een doomier middenstuk neergepoot, wat de extase alleen maar groter maakt eenmaal de machine terug op gang trekt. Eerder dit jaar produceerde Asphyx het tiende studioalbum Necroceros, waarvan Molten Black Earth, Botox Implosion (geweldige titel trouwens) en The Nameless Elite de setlist opsmukken. Uit het oudere oeuvre wordt echter minder geput, met enkel The Rack als afsluitend epos en tevens het slotnummer van de debuutplaat. Fijn vieruurtje van dit kwartet om even de nekspieren bij los te draaien. (LVH)
Huracán | La Morgue
Elk festival heeft zijn verrassingen. Bands waar je naartoe gaat als een soort van gokje die iets superstraf neerzetten. Nochtans maakt Huracán een ietwat verwaande eerste indruk. Na het eerste – overigens zeer matige – nummer, maakt de zanger/bassist zich druk om de lauwe reacties. Aan zijn gezicht zie je dat hij beledigd is dat de tent nog overeind staat. Uit woede springt hij dan maar in het publiek. Het moet iets losgemaakt hebben, want ineens schiet er stoom in de bruisende turbinesound. Sleepnetten van stonerriffs slaan om in uptempo groovegolven van geluid. De publieksduiker heeft een soort heliumeffect op de schreeuw staan, de drummer in Hawaïhemd kraait als een zeemeeuw en de atmosferische cleans van de gitarist staan soms wat haaks op de muziek, maar connecteren dooorgaans mooi. Ondertussen verscheuren de mensen elkaar in de pit. Crowdsurfers duiken langs alle kanten op en een dame die op het podium belandt, toont daar haar achterwerk. Oké, de rapper was gewoon een slecht idee, maar hoe kan je dat iemand kwalijk nemen die een zoveelste loeier van een stonersong aan z’n moeder opdraagt als Moederdaggeschenk? (KH)
Eclipse | Prison
Echt waar, vrijwillig kies ik er voor om Eclipse te gaan gadeslaan en van woorden te voorzien in een verslag. Eclipse is een Zweedse heavy/power metal band die net zoals vele landgenoten heel wat ABBA in zijn DNA zitten heeft. Toevallig kwam ik een tijdje terug een nummer van hen tegen in een random playlist en sindsdien luister ik er gewillig naar. Eigenaardig, want de band bestaat al sinds 1999 en nu pas krijgt die her en der bijval. Eclipse heeft één grote hit (een lekkere) en daar steken ze meteen mee van wal. Viva La Victoria, meteen het publiek op de hand, starten met een hoogtepunt. Wie het nummer niet kent zingt het al uit volle borst mee na een dikke minuut, Eclipse doet het ook live erg goed. Nog meer lekkers volgt met Bite The Bullet, alweer een meezinger van formaat, Saturday Night (Emperor was memorabel ja), Black Rain (regen ware welkom geweest) en de het afsluitende Never Look Back. Ik mis het lekker rockende Mary Leigh (zoek het op) maar ben al bij al toch dik tevreden met de set van Eclipse, dat duidelijk enorm veel live ervaring heeft.
You better run, get away
We’re gonna take you down
Singing Viva la Victoria
Zelfs Marduk krijgt het nadien niet uit mijn hoofd gespeeld. (BA)
Marduk | Swamp
Marduk kwam in de vroege jaren ’90 als satanisch gespuis bovendrijven om snel naam en faam te verwerven binnen de metalwereld. De intentie was om de meest godslasterlijke band ter wereld te worden, wat meteen duidelijk werd met de titel van de eerste EP: Fuck Me Jesus. Gaandeweg evolueerden de bandleden alsook de thema’s naar meer geschiedkundige (lees: Tweede Wereldoorlog) onderwerpen, fel ondersteund door militaristische drumgeroffel.
Gehuld in corpse-paint – niet geheel verrrassend voor een blackmetalband – betreden de heren het podium om stevig van wal te steken. Gierende gitaren, drumblasts die op je inhameren als een artilleriebarrage en grauwe doodsrochels vallen je oren onophoudelijk aan. Het beest heeft na dertig jaar duidelijk nog niks ingeboet aan brutaliteit en ferociteit. Licht storend zijn wel de lange pauzes tussen verschillende nummers in om dat gitarist Morgan Steinmeyer Håkansson blijkbaar steeds zijn gitaar moet herstemmen. Wel, jammer voor een concert dat teert op korte, krachtige songs, waarvan er elf gespeeld worden op minder dan een uur. Het hadden er gerust vijftien kunnen zijn nochtans. De moshpits krijgen op die manier natuurlijk wel ruim de tijd om zich voor elk lied stevig op te laden alvorens terug alle ledematen in de strijd te gooien. De pantserdivisie vertoont af en toe misschien wat roestplekken, maar blijft de kracht om je weg te blazen vakkundig hanteren. (LVH)
Naschrift: Mardruk was maar ternauwernood op tijd aanwezig op het terrein en had weinig voorbereidingstijd. Bovendien was de samplemachine tijdens de rit naar een eerder optreden defect gegaan waardoor er geen samples en intro’s te gehore konden worden gebracht.
Lalma | La Morgue
En dan. Ik word meegesleurd om te gaan kijken naar Lalma, een band die ik totaal niet ken. Belgisch en (zo leer ik achteraf) blijkbaar de band van John Roan, die al meer dan twintig jaar muziek maakt met Arsenal, een band die behoorlijk succesvol is en met zijn wereldmuziek/hiphop/popmuziek overal op de grootste podia te vinden is. Maar nu is het black metal geblazen. Zonder de voorgeschiedenis te kennen sta ik met open mond te staren naar de grote klasse die gebracht wordt. De stem van John is loepzuiver, de gitaren brengen een onwezenlijk mooi trillende atmosfeer voort en de drummer van dienst is niet normaal strak, snel (!) en viriel. Het eerste wat me invalt is dat het een avontuurlijke bitterzoete mix betreft van Germ (Tim Yatras), Placebo, Katatonia en Violet Cold. Blackgaze, postrock, atmosblack… met cleane vocalen en een rijkelijke portie pathos. Gisteren was er Emperor, vandaag is er Lalma. Onmogelijk om je van de indruk te ontdoen dat het nieuwe muzikanten zouden zijn, maar tegelijkertijd sowieso dé ontdekking van Alcatraz 2021. Wauw! WAUW! Bedankt aan diegenen die me hier mee naartoe hebben gesleurd. (BA)
Jinjer | Prison
De bandleden van Jinjer komen apart het podium opgestrompeld op zowat de vreemdste intro-muziek ooit. Een ietwat jazzy deuntje laat in het niets vermoeden dat er een zwaar metalfeestje staat los te barsten. Want een metalfeest zou het uiteindelijk worden. Het publiek wordt enthousiaster met ieder lid dat het podium betreedt en dan weet je dat men volledig los zal gaan wanneer Tatiana Shmailyuk haar opwachting zal maken. En zo geschiedt, het publiek heeft er net als ik veel zin in. Met On The Top en Pit of Consciousness wordt de trend direct gezet. Keihard knallen en zoveel mogelijk zieltjes winnen, want veel mensen zien deze Oekraïense band vandaag voor de eerste maal live aan het werk. Helaas begint de avond te vallen en zit de zon tergend vervelend in de ogen van de bandleden te schijnen. Vooral frontvrouw Tatiana had moeite om het publiek goed te zien, terwijl drummer Vladislav Ulasevich het simpelweg oplost door cool een zonnebril op te zetten. De sfeer zit gelukkig goed met als hoogtepunten het krachtige Ape en het schitterende Teacher Teacher. De band laat wel vaak een stilte vallen tussen de nummers, waarbij frontvrouw Shmailyuk snel backstage verdwijnt. Heel optimaal lijkt ze zich toch niet te voelen. Na ieder nummer snel iets drinken en ostentatief op haar keel duwen wanneer ze het publiek adresseert of heel diep moet gaan bij sommige zanglijnen. Nee, ze is een indrukwekkend sterke frontvrouw, maar is niet helemaal in haar element vandaag. En toch zien we een sterke band optreden!
Eindigen doet Jinjer met de nieuwe singles Mediator en Vortex. Binnen enkele dagen komt de nieuwe plaat uit, dus mag er wel wat reclame worden gemaakt natuurlijk. Jammer genoeg betekent dit dat we vandaag geen Pisces te horen zullen krijgen. Reden temeer om deze band eens in een zaal te gaan bekijken want ik denk dat Jinjer nog een stuk indrukwekkender moet zijn wanneer de zon de bandleden niet probeert om te smelten tot een plas water. Het blijven Oekraïners natuurlijk. (MVD)
Freedom Call | Swamp
“Give me an M!” “Give me an E!” “Give me a T!” Give me an A!” “Give me an L!” And what does that say?” Serieus? Oké, van een bierdrinkend publiek dat al drie dagen in zijn eigen vuil leeft, hoef je geen literaire genialiteit meer te verwachten, maar dit… we dachten even dat we naar Sesamstraat aan het kijken waren. Give me an M… de Village People hadden dan ten minste nog een aanstekelijk dansje bij hun spellingles. Ze hadden letterlijk honderden anderen bands kunnen optrommelen om Vio-Lence te vervangen, maar de organisatie kwam met Freedom Call. In knellende lederen pantalons en doorweekte mouwloze shirts spelen ze alle clichés die ons geliefde genre zo stigmatiseren op een hoop. Ontelbare wooohoowoho’s, pathetische teksten over metal en broederschap, riffs en solo’s die op eender welk album uit de jaren ’80 staan en pseudoglorieuze zanglijnen die al lang uitgefalsettoot zijn. Waarschijnlijk hebben de Duitsers ook nog een nummer over een draak en een zwaard gespeeld. Daar zijn we dan aan ontsnapt, want moesten we collega Bart niet tegengekomen zijn onderweg, we zouden al sneller uit dat moeras der schaamte zijn gevlucht. (KH)
Thurisaz | La Morgue
Noem het een voorgevoel, maar we wisten dat we Thurisaz nog eens moesten meepikken. De West-Vlamingen releasen geregeld albums en hun naam prijkt almaar hoger op de Belgische affiches. Deze thuismatch kon weleens een triomf worden. Voor het eerst zit de geluidsbalans vanaf de eerste seconde uitgekiend ineen. Machtige gitaargeledingen rijzen uit majestueuze keyboardsymfonieën. Wanhoopsschreeuwen gaan gedrenkt in harde akkoordendramatiek om dan weer ruimte te maken voor akoestische spinsels met subtiele maar hartverscheurende solo’s. Golvend op de tragische keyboards omgorden bezwerende heldere zanglijnen je in een zacht donsdeken van troost. Regelmatig kropt onze keel dicht en aan het betoverde publiek te zien, zijn we niet alleen. Crowdsurfers zijn een constante en de applausen zijn oorverdovend en vooral welverdiend. We zagen de heren al vaak aan het werk, maar nog nooit zo indrukwekkend. Thurisaz Triomfeert met grote T. (KH)
Doro | Prison
Doro, altijd wel paraat op dit soort feestjes, heeft al enige tijd begrepen dat haar beste materiaal uit de Warlock-periode komt en put daar tegenwoordig gretig uit. Dat is een goede beslissing, want dat zijn gewoon haar beste nummers. Met het enthousiasme van een ADHD-konijn stormt de frontvrouw het podium op en ze zal dat het hele concert volhouden. Wat je er wel moet bijnemen is dat ze elke song in het Engels aan elkaar praat met een Duits accent waar Klaus Meine van Scorpions nog een ferm punt aan kan zuigen. Maar ze is zo ontwapenend eerlijk dat je het haar steeds weer vergeeft. Zeker als de uitvoering van haar songs zo ijzersterk gebracht worden. Wat een groep was dat toch, dat Warlock. Een eerste hoogtepunt is zeker Burning The Witches, een tweede toch ook wel Hellbound. Helaas staat ook weer het tandenverbrijzelend slechte Für Immer op het programma, vandaag uitgesponnen tot zo’n zeven minuten. Dat zijn er zéker vier teveel. Uiteraard komt ook All We Are voorbij, het ultieme meezingmoment van de set. Met Metal Racer wordt deze nostalgische trip naar de jaren tachtig afgesloten. (MP)
Stake | Swamp
Prille twintigers, die reeds het voorprogramma van bands als Deftones en Mastodon mochten verzorgen. Toen de bandleden op amper twaalfjarige leeftijd wat gezamenlijk begonnen tokkelen op gitaren, konden ze het in hun stoutste dromen nog niet voorstellen. Live geven Brent Vanneste en de zijnen steevast alles wat ze in huis hebben en soms zelfs nog ietsje meer. In meerdere interviews kan je nagaan dat deze kerel regelmatig zo diep gaat dat hij kotsend het podium verlaat. Aan intensiteit dus nooit gebrek als Stake op het programma staat. De tent is dan ook aardig gevuld om na al die tijd de pittig gekruide en hardgebakken Stake live te kunnen aanschouwen.
Vooraf wordt de spanning opgebouwd door een ietwat nerveuze en licht zoemende elektronische bas. Louis Provost bestijgt zijn plek achter het drumstel en geeft de aanzet tot Return of the Kolomon: de perfecte start vanwege het uptempo ritme om meteen iedereen die dreigt in te dommelen wakker te schudden. Na Gravity Giants is het de beurt aan de eerste nummers van de jongste plaat Critical Method. Er komt even wat meer sfeerzetting met Devolution, maar voor je het goed en wel weet komt het geweldige Catatonic Dreams voorbij denderen. Brent begint stilaan zijn demonen te ontbinden op het podium en bedwingt zich nog heel even tijdens Black Fall voor hij de fans van dichterbij wil gaan begroeten. Tijdens Critical Method staat hij bijna letterlijk gedragen op handen in het publiek en slikt op het einde van deze song nog net niet zijn hele microfoon in. Eindigen doet het drietal met het fantastische Everybody Knows, dat enkel op de eerder uitgebrachte EP Catatonic Dreams te vinden was. En ja Stake, everybody knows, jullie waren wederom fantastisch! (LVH)
Bark | La Morgue
Nog voordat de eerste tonen van setopener Voice of Dog de achterste rijen van de tent hebben bereikt, meldt zich al de eerste crowdsurfer. Het meerendeel van de Belgische bands die op de derde dag van Alcatraz acte de presence geven tapt uit hetzelfde muzikale vaatje, maar Bark doet daar niet aan mee. Hier geen loodzware, ingewikkelde songstructuren en emotionele zangers, maar headbangen tot je erbij neervalt onder aanvoering van opperhond Ron Bruynseels. Bark heeft 55 minuten om de macht te grijpen en Bruynseels is vast van plan die kans te grijpen. Als het kon zou hij zijn teksten bij iedere toeschouwer in La Moruge door de strot rammen: zo agressief gaat de man tekeer. Heerlijk! Een slecht verstaander zou zeggen dat de nummers van dit Antwerps orkestje wel wat veel op elkaar lijken, maar die trappen we gelijk de hondenren uit, terwijl we doorbeuken op Written in Stone. Dit is gewoon een uitstekende band, opgebouwd uit een stuk Slayer, een flinke teug Motörhead en een handvol Entombed. Metal for metalheads. Niets meer, maar vooral niets minder. (RF)
Eluveitie | Prison
Merkbaar kouder is het buiten en de keuze tussen Bark en onze favoriete viking/folkmetalband is verschrikkelijk. Bark kunnen we nog zien op Pyrefest, dus wordt het toch Eluveitie. Wat volgt is een audiologische fuck-up waarvoor iemand in Keltische tijden gestenigd zou geworden zijn. Laten we beginnen met wat we wél horen. De engelenzang van Fabi zeilt op de opstekende wind en vult de frisse lucht met kippenvel. Vrolijk vioolgestrijk fladdert als een vlinder uit de disco-outfit van de bespeelster en danst met het florissante fluitspel van Matteo en zijn kilt, waarvan enkele vriendinnen mij verzekeren dat het een “lekker stuk” is. Ik denk dat ze Matteo bedoelen, niet de kilt of zijn fl… we wijken af. Tot slot batteren de drums alles wat een metalinstrument is genadeloos uit de mix.
Horen we ook niet of nauwelijks: de draailier, alles wat frontman Chrigel doet (luit, fluit, screams), de harp en alle gitaren. Da’s vrij pijnlijk als je weet dat de hoogmelodische folkharmonieën normaalgezien uit een laag of vier virtuoze notenkettingen bestaan die elkaar opzoeken, verlaten en dan weer vinden. We zien de intensieve vingerzettingen, maar het gaat allemaal letterlijk (dikke mistgordijnen) en figuurlijk de mist in. Waar is trouwens die spectaculaire vuur- en pyroshow die we op Summer Breeze nog wel kregen? Die paar keer dat de vuurtorens boven het podium oplaaien en de podiumaankleding van drie verdiepingen, dat is het qua show. Dan doet het publiek het met een spontaan roeimoment en massale vuistheffing beter. De Zwitsers zelf kunnen daar voor alle duidelijkheid niks aan doen. Zij staan te genieten en spelen hun harten eruit. Moesten er stenen liggen en moest dit de Keltische tijd geweest zijn, we hadden ze naar de geluidstoren gegooid. (KH)
Amenra | Swamp
Bijna staan we aan het slot van één van de eerste festivals sinds een gek zin had in een vleermuis (nee, niet jij Ozzy). Ledematen voelen broos aan, nekken en ruggen lijken genoeg gepijnigd om door Elon Musk’s robotica vervangen te worden. Mentaal uitgeput strompelen velen als half verwrongen zombies zich doorheen de laatste uren van dit grootse feest. Het wordt tijd dat het West-Vlaamse beest Amenra zijn tentakels spreidt en een greep doet naar de broodnodige catharsis. Gelukkig deze avond geen poëtische insteek, wat kan verwacht worden na de release van De doorn eerder dit jaar. De keuze voor een rechttoe-rechtaan aanpak werkt verkwikkend. Achtereenvolgens passeren The Pain Is Shapeless en Razoreater met bijhorende hypnotiserende ritmes en ondersteund door de gebruikelijke projecties van verlaten kerken. De zombies deinen mee op het ritme en raken bezweerd door het schouwspel dat zich ontplooit. Als een perfect ingestudeerde Chinese choreografie bewegen lichamen synchroon mee op de cadans. Slechts één nummer uit De doorn bereikt onze oren in de vorm van De Evenmens. Daar waar Colin H. Van Eeckhout voordien klauwend en krassend over de eigen armen met de rug naar het publiek stond, kiest hij nu resoluut om ons aan te kijken terwijl hij in het Nederlands zijn heerschappij over dit erf claimt. Zielepijn opzoeken deed de zanger trouwens al op de meest uiteenlopende manieren, maar deze avond bewijst de band om zijn middel dat een navelbreuk hem reeds van deze nodige dosis pijn voorziet.
Publieksfavoriet A Solitary Reign ontbreekt in het midden van de set niet. Luid applaus weerklinkt wanneer de eerste tonen van dit nummer weergalmen. Toegegeven, helemaal stil werd het nooit, vanwege de talrijke dronkemansgesprekken op de achtergrond en zelfs de soundcheck van Kreator. Verscheidene fans trachten de cultuurbarbaren aan te manen tot stilte, maar tevergeefs. Boeren zullen altijd en overal wel aanwezig blijven, we bevinden ons tenslotte ook nog steeds in West-Vlaanderen. Afsluiten doet het monster deze avond met het loodzware Diaken, waarbij alle bandleden gelijktijdig headbangend de tent een laatste eerbetoon geven. Wat hierna achterblijft is de duisternis en het gevoel dat alles gerust nog een uur had mogen doorgaan. (LVH)
Wiegedood | La Morgue
Terwijl het volledige deel van de Zware Metalenredactie dat present is in Kortrijk bij het optreden van thrashgigant Kreator vertoeft, toog uw redacteur van dienst voor de allerlaatste keer tijdens dit geslaagde festival naar La Morgue om een ander zwaargewicht te aanschouwen. Ik heb niet lang hoeven twijfelen: na het intense Amenra kan ik mij geen betere afsluiter van Alcatraz 2021 voorstellen. Ik verwacht dan ook stiekem dat we zo direct de tent uitgeblazen zullen worden door het driekoppige monster dat Wiegedood heet. Maar soms lopen dingen even anders. Het is niet de eerste keer dat de soundcheck uitloopt (wie vaker present is bij een opreden van deze band weet dat de heren minutieuze eisen stellen aan instellingen rond techniek en geluid) waardoor er wat meer geduld van het publiek wordt gevraagd dan het programmaboekje aangeeft. Vooruit, kan gebeuren. Maar eenmaal echt uit de startblokken wil het ook niet direct vlotten met die techniek en dat geluid. We worden zodoende niet La Morgue uitgeblazen door de voor Wiegedood kenmerkende onbarmhartige geluidsmuur, maar moeten het vanavond klaarblijkelijk met een een tandje minder doen. Gaandeweg de set wordt het geheel wel beter en intenser, maar het evenwicht blijft ergens toch ook rammelen en fragiel zijn. En dat is jammer voor de aanwezigen, maar moet vooral de muzikanten een doorn in het oog zijn. En dan te bedenken dat juist de uitstekende geluidskwaliteit, optreden na optreden, opviel tijdens Alcatraz 2021. Aan de heren Seynaeve, Demolder en Sreppoc zal het niet liggen, zij spelen onverstoorbaar door en doen er alles aan de set te redden. En dat lukt uiteindelijk heel aardig. Maar memorabel wordt Wiegedood dit keer niet. (BS)
Kreator | Prison
Tijd om af te sluiten met nog één der groten onder de Teutoonse, na de passage van Destruction op zaterdag. Hoeft het nog gezegd dat Duitsland garant staat voor kwaliteit? Kwatongen van de geruchtenmolen hadden reeds het verhaal verspreid dat de heren van Kreator zouden vastzitten in het verkeer. Het verkeer in België heeft zeker en vast de capaciteiten om de ruchtbaarheid van dergelijk geroddel bij te staan, maar niks blijkt minder waar en gelukkig maar. Voor wie aanwezig was bij Amenra was het al langer duidelijk dat Kreator present tekende, dankzij de veel te luide soundcheck tijdens één van hun meer ingetogen nummers.
Het venijn zit in de staart en dat neemt Kreator wel heel letterlijk wanneer ze giftig van start gaan met Violent Revolution, gevolgd door de vlijmscherpe klassieker Extreme Aggression. De agenda van alle chiropractors en kinesisten moet en zal overvol komen te zitten na dit weekend. Het podium spuwt de vlammen richting hemel, terwijl Mille Petrozza’s strot zich pas tot het publiek richt na het recentere Satan is Real. Eventjes de boel wat ophitsen door ons allen de Hordes of Chaos te noemen en er dan meteen weer vol tegenaan beuken. Deze avond geen afdruipers, tenzij de ongelukkigen die morgen terug aan de bak moeten natuurlijk. Keihard de laatste scheurende gitaren en donderende drums als een pletwals over je heen laten komen. Bijna gaat de hele boel nog letterlijk in de fik als een bende afgeschoten slingers boemerangsgewijs, dankzij de felle wind, op het podium en niet in het publiek belanden. De roadies weten gelukkig wat hen te doen staat en voorkomen dat de band in vlammen opgaat. Eindigen doen de Duitsers met een duo aan gouwe ouwen, namelijk Flag of Hate en Pleasure to Kill. Het is echter met een gevoel van liefde en samenhorigheid dat we na drie intense, uitgelaten en explosieve dagen noodgedwongen afdruipen richting die andere dimensie genaamd de realiteit. (LVH)
Lees ook het verslag van Dag 1: Suske & Wiske en de Oude Oervaders.
Lees ook het verslag van Dag 2: Stoned van keizerlijke chaos.
Datum en locatie
15 augustus 2021, Sportcampus Lange Munte, Kortrijk
Foto's:
Tessa Verstraete
Link: