Leeft black metal nog in België? Soms lijkt het me alvast uit te sterven, een uitdovend fenomeen uit de jaren 90 en 2000, maar dan grijpen er plots wat bands uit eigen bodem je naar de keel en word je weer even wakker geschud. Vorig jaar deed Alkerdeel dit rond dezelfde periode. Dit jaar is er de nieuwe plaat van het Church of Ra-collectief Wiegedood. Voor het eerst hebben de leden er eens niet voor gekozen om het welbevinden van de doden te verwerken in hun albumtitel, wat samen met het vrijgegeven FN SCAR 16 al deed vermoeden dat de band toch wel een ander pad zou bewandelen.
Niet dat je hier plots een andere band hoort. Er blijven wat goede constanten aanwezig zodat het eerdere smoel- en smulwerk echt wel terug te horen is: gelaagde gitaarpartijen, sterke opbouw in de nummers en een verbluffende mix die ook deze plaat weer als een bom in je gezicht doet ontploffen. Inhoudelijk draagt dit nog steeds een jaren 90-gevoel, gebracht op een wijze die meteen vernieuwend aanvoelt als herkenbaar, zoals Throne of Katarsis ook heer en meester is in het voorschotelen van die combinatie.
Toch zijn de invloeden duidelijk anders op deze nieuwe telg. Waar De doden hebben het goed III nog fel aanknoopt bij een band als 1349 of Dissection, komt er een wervelwind aan bijtende chaos en snijdende melodieën op je af. Denk hierbij gerust aan een chaotische Mayhem-twist, maar het is van meet af aan duidelijk dat de herhalende partijen feller inboren op de psyche en je aan het eind van FN SCAR 16 ook wat duizelend achterlaten. Het is later ook de insteek van Nuages. Nummers als Until It Is Not knopen dan weer eerder aan bij een band als Wolves In The Throne Room, getuige de doordachte opbouw en melodische gelaagdheid van deze toptrack. Die gelaagdheid en herhaling treden ook naar voren op andere nummers zoals Carousel, waarbij de occulte zanglijn je ook mee doet wegdromen.
Het voelt in elk geval anders aan, deze nieuwkomer van Wiegedood. Voorlopig ben ik nog steeds meer te vinden voor de voorganger, maar mogelijk wint deze donkere en chaotische parel aan overtuigingskracht naarmate hij wat toertjes gaat krijgen dit jaar. In elk geval getuigt There’s Always Blood at the End of the Road nog steeds dat deze band in de hogere regionen van het blackmetallandschap verkeert en daar zal ze nog een hele tijd blijven.
Score:
80/100
Label:
Century Media Records, 2022
Tracklisting:
- FN SCAR 16
- And in Old Salamano’s Room, The Dog Whimpered Softly
- Noblesse Oblige Richesse Oblige
- Until It Is Not
- Now Will Always Be
- Wade
- Nuages
- Theft and Begging
- Carousel
Line-up:
- Wim Sreppoc – Drums
- Gilles Demolder – Gitaar
- Levy Seynaeve – Gitaar, zang
Links: