Headlines

Volgens de bij deze EP bijgeleverde biografie maakt Darkness Ablaze een mix van brute vocalen, melodische gitaren en keyboards. Het geheel zou een uniek geluid op moeten leveren. Nou, met deze woorden wordt de cynicus in mij direct wakker. Hoe vaak hebben we dat niet gehoord en hoeveel van dergelijke bands heeft de wereld nog nodig?Lees verder ›

Duister Maanlicht, een Nederlandse band afkomstig uit de Veluwe, is een anti-heidense en voorheen christelijke blackmetalband, die al, sinds het gezegende jaar 2000, grafherrie en kabaal uitbrengt. Waarom schrijf ik dit? Gewoon. Het valt zo te lezen in de meegestuurde biografie. Dit Influisteringen Van De Duivel, een album dat uitkomt via Christian Metal Underground, is het meest recente weerwerk van de heer Heidendoder. Deze heer kreeg het lumineuze idee om en ik citeer: een album te maken dat de titel puur muzikaal afval ontsteeg en onder andere als een slap aftreksel van Darkthrone's Transilvanian Hunger kon doorgaan. Tja, wat moet ik hiermee. In ieder geval toch even de muziek aanhoren. Evenwel interesseert het me geen bruine boterham wat meneer Heidendoder in zijn vrije tijd doet of welk geloof of niet-geloof hij aanhangig is.Lees verder ›

Neemt u uw hardcore ook het liefst zoals uw koffie; zwartgeblakerd en zonder suiker? Dan zit u bij de Amerikanen van Burning Tongue (voeger bekend als Blackest) aan het goede adres. Op hun debuutplaat Prisoner’s Cinema rammen ze namelijk elf rauwe ‘blackened hardcore’ nummers door onze tere trommelvliesjes.Lees verder ›

Het Oostenrijkse Hexenbrett vond het tijd voor een EP. Het is het eerste teken van leven na het debuut Zweite Beschwörung: Ein Kind zu Töten. Zware Metalen liet de band tot nu toe links liggen. Eens zien of dat terecht is. De band maakt een door black metal geïnspireerde speed metal die in een of andere garage is opgenomen. Het geheel is daarbij behoorlijk experimenteel.Lees verder ›

“Bring back the fucking danger in the music!” wordt ons toegeroepen in de sample die de slottrack van Bleed The Future aftrapt. Een nobel streven natuurlijk, maar daarin ligt niet de kracht van deze plaat. Bij gevaar in de muziek denken we eerder aan de naargeestige sfeer van Under The Sign Of The Black Mark (Bathory) of, als je het moderner wilt, aan het zware ontsporen van Full Of Hell. Archspire klinkt juist kraakhelder en steeds in controle. Nee, Bleed The Future is om een andere reden belangrijk.Lees verder ›

Wie in de zomer weleens naar één van de vele Griekse eilanden op vakantie is geweest, kent het beeld wel: azuurblauwe zee en vaak een dor landschap dat wordt gedomineerd door olijfbomen als meest prominente begroeiing. In dat kale landschap zijn echter vaak opvallende bakens te vinden die de boel een beetje kleur geven. Of eigenlijk juist niet, aangezien ze meestal wit zijn geschilderd. Hierdoor steken ze mooi af tegen de dikwijls bruine ondergrond en zorgen voor de nodige afwisseling in het landschap. Ik heb het natuurlijk over de vele witte kapelletjes die er te vinden zijn. Whitechapel weet zichzelf net als een Grieks heiligdom te onderscheiden van de grijze middenmoot in het deathcoregenre. Dit doet de band door zichzelf met ieder album een stukje verder te ontwikkelen. Met Kin zijn we inmiddels alweer toe aan de achtste langspeler van deze veteranen in het genre.Lees verder ›

Vengeful 187 is een project van drie muzikanten. War Neurosis is het album, beatdown hardcore het genre. De bekendste speler in dit project is Mats Funderud van Kraanium. De onderwerpen op deze crabcore-cd gaan van PTSS tot loopgravenoorlog. Vengeful 187 is overigens ook maar een wat kinderachtige naam. 187 is een term die je in de hip-hop veel tegenkomt en die staat voor moord.Lees verder ›

Sinds het debuutalbum in 2014 is Monolord snel een gevestigde naam geworden als het gaat om stoner/doom metal. Nieuwe albums, singles en EP’s komen ook nog eens met enige regelmaat uit. Verbazingwekkend dus dat de eerste en enige albumrecensie van Zware Metalen alweer uit 2014 stamt. Het eerste en bekendste album Empress Rising werd toen al een overdonderend debuut genoemd. Ondertussen zijn we na enkele albums die we al dan niet onterecht over het hoofd hebben gezien uitgekomen bij Your Time To Shine. Is het nog steeds zo overdonderend als toen?Lees verder ›

Denkend aan Duitse heavy metal zie ik brede headbangers traag voor oneindige podia gaan. Rijen ondenkbaar ijle Marshalls als hoge pluimen aan den einder staan. Deze vrije associatie op een gedicht van Marsman schoot me te binnen toen de zoveelste cd van een Duitse band in fysieke vorm op de deurmat viel.Lees verder ›

Eén van de meest onderschatte songwriters van de jaren negentig komt nog eens aanzetten met een soloalbum. Jerry Fulton Cantrell Jr brengt het album Brighten zelfs uit op zijn eigen platenlabel, dat de egocentrische, maar duidelijke naam Jerry Cantrell meekreeg. Fans van 90’s rockmuziek weten direct over wie ik het heb, maar voor wie nog niet geboren was toen de WTC-torens naar beneden kwamen, geef ik graag een korte inleiding.Lees verder ›

Fraught was het eerste nummer wat ik te horen kreeg van deze Australische, melodische doch ook wel progressieve deathmetalband, Be'Lakor. Het nummer stond op het Of Breath And Bone album dat net als zijn opvolger Vessels behoorlijk wat indruk op me maakte. Kosmas en vrienden bleken erin te slagen gevoelige melodielijnen te slijpen in groovende gitaarpartijen en tegelijk toch stevig en progressief uit de hoek te komen. Ik ben dan gaan teruggrijpen naar eerder werk, bijvoorbeeld het debuutalbum The Frail Tide of Stone's Reach uit 2009, doch op geen enkele andere plaat stond er een nummer, als Fraught, dat zo'n indruk maakte. Slagen de heren van Be'lakor er nu wel in?Lees verder ›

In de wereld van de traditionele doom metal is de naam Count Raven geen onbekende. Sterker nog, de band behoort tot de eerste golf van het subgenre dat traditionele doom genoemd wordt. Toch grenst de muziek van deze heren op het randje van de stoner doom en de epic doom.Lees verder ›

Op de redactie kwam onlangs een EP binnen met de genreaanduiding 'blackened screamo/emoviolence'. Doe mij die maar eens, dacht ik. Enfin, hier is de recensie die uiteindelijk meer tijd in beslag neemt dan de speelduur van de totale EP. Dat is één, maar als tweede en belangrijker punt vind ik dat je op basis van ongeveer 10 minuten muziek ook zo weinig kunt zeggen. Vooruit, we gaan uiteraard toch een poging doen voor jullie lezers: Demersal brengt met Death Routines vijf nummers uit en laat de mensheid kennis maken met zijn Deense screamo.Lees verder ›