Thrash metal gerijpt op zwartmetalen vaten. Dat is wat het Oostenrijkse Irdorath ons vol overgave serveert. De vier heren vieren dit jaar hun vijftiende verjaardag en dat doen ze met hun sterkste album tot nog toe. Van de originele line-up is enkel zanger Markus over en dat vind ik dan meestal jammer. Maar voor Irdorath maak ik graag een uitzondering, want het is duidelijk dat deze zwarte thrashers met elke release een stukje beter worden. Vooral op voorganger Denial of Creation (2017) begon de maturatie van deze band stilaan vorm te krijgen. Meer transparante songstructuren, meer afwisseling in gitaarhantering, ritme en tempo, meer afwisseling in vocalen ook. Op de albums daarvoor was de agressie vrij onafgebroken en dat werd na een tijdje best wel vermoeiend. Het Irdorath van het vorige én het huidige album heeft echter een fijne drive, is niet meer zo vermoeiend in zijn kwaadheid én schrijft krachtige, pakkende riffs.Lees verder ›