Het eerste album van 2022 dat ik voor Zware Metalen kon recenseren, was Change The World van het Duitse WolveSpirit. De band kiest ervoor nogal wat classicrockinvloeden in hun muziek te verwerken, wat in dit geval tot een album heeft geleid dat liefhebbers van degelijke traditionele hardrock met een retrosausje in hun eindejaarslijstje mogen plaatsen. Zangeres Debbie Craft en toetsenist Oliver Wolfheart willen graag hogerop met de band, hadden onze recensie gelezen en staan ons met plezier uitgebreid te woord.
Nadat ik mezelf voorstel als de man die bij Zware Metalen vooral de “rollator rock” behandelt, de “gewone” metal en niet de ruigste varianten van het metalen spectrum, wordt aan de andere kant van de Zoom-sessie hartelijk gelachen en is het ijs gebroken. Ik laat dan maar onmiddellijk de “gevaarlijkste” vraag op hen los. In mijn recensie had ik vermeld dat WolveSpirit gerust Eskimo Callboy zou kunnen vervangen als mogelijke Duitse kandidaat voor het Eurosongfestival mochten de heren van Eskimo Callboy zichzelf een hernia bezorgen door al de fitnessoefeningen in hun video’s. De aanstekelijke muziek van WolveSpirit combineert immers melodie, kracht, attitude en een goede geluidsmix. Zou WolveSpirit dat zien zitten of vinden ze als rockband een deelname aan Eurosong absoluut uitgesloten?
Ha, dat is de eerste keer dat we die vraag krijgen. We zouden dat zeker zien zitten. Het zou zelfs een schitterende ervaring zijn. WolveSpirit probeert continu nieuwe zaken uit en werkt eraan zijn sound bij te spijkeren. We zijn zelfs al flink bezig met een nieuw album dat we komende zomer opnieuw in Nashville zullen opnemen (net als alle eerdere albums).
Hoe komt het eigenlijk dat jullie als gevestigde waarde voor mij toch een onbekende waren tot voor dit album. Ik heb niet het gevoel dat jullie bekendheid in België echt groot is. Hebben jullie bijvoorbeeld op opgetreden in België?
Het klopt dat wij in België niet echt aanwezig geweest zijn. De vorige albums zijn ook niet in België uitgebracht. Maar in 2016 zijn we wel op tournee gegaan met Spiritual Beggars en hebben we in België opgetreden. Maar ik kan me niet onmiddellijk herinneren in welke stad dat was, een vrij grote stad wel, niet zo ver van de zee dacht ik (het was in De Kreun in Kortrijk, red.).
Het nieuwe album wordt verdeeld via Cargo Records, maar ik weet niet of zij echt via fysieke winkels en kanalen verdelen. Sinds corona zijn webshops zo belangrijk geworden, en ook ons album zul je op die manier zeker in Belgische webshops vinden. Het is veel gemakkelijker shoppen en je moet er ook geen mondmasker voor dragen.
De situatie hier in Duitsland is vrij vergelijkbaar met België volgens mij. Al wordt er nu ook wel gepraat over een vaccinatieverplichting zoals in Oostenrijk. En daar sta ik niet achter: vaccinaties helpen maar je zou vrij moeten kunnen blijven kiezen.
Bij de voorbereiding van dit interview heb ik nog een aantal recensies gelezen. Maar nergens kwam daarin aan bod dat de gitaar in een aantal nummers, zoals Time Is Running or Hells Bells are Ringing, behoorlijk wat weg heeft van het geluid van Billy Gibbons van ZZ Top. Worden jullie dan beïnvloed door blues of bluesrock?
ZZ Top is inderdaad een van de favoriete bands, maar ook veel andere bands uit de jaren 70 en 80. Eigenlijk is het gewoon zo dat we muziek maken op basis van wat we zelf graag horen.
En is het dan de producer in de VS die zegt van: “ah, zouden we dit niet een beetje laten klinken zoals ZZ Top” of blijft het toch toeval?
Ja, volgens mij is het inderdaad toeval. Misschien omdat onze muziek ook gewoon verwijst naar die periode, naar die oudere sound. Maar het was dus zeker geen vraag of opdracht van ons om de gitaar als Billy Gibbons te laten klinken.
Dan is het een gelukkig toeval, want het klinkt echt wel goed; ik ben zelf bijzonder fan van het album. Het openingsnummer Don’t You Know is goed op weg om een van mijn favorieten aller tijden te worden.
Oh, dank je, dat is wel heel leuk om te horen.
Oliver valt in: Wel dan heb je geluk want het volgende album, waar ik nu nummers voor aan het schrijven ben, zal een stuk harder zijn. Echt met heavymetalinvloeden. En ook het geluid van de Hammond zal verschuiven en wat meer richting synthesizers gaan. Dat is gewoon wat ik nu zelf leuk vind en het zal het geluid ook frisser maken. Er is ook al een werktitel voor het nieuwe album: Titanium. En zo zou het ook moeten klinken.
Als het dan toch wat steviger en zwaarder zal zijn, hebben jullie er ooit al aan gedacht om aan de blues een scheut “boogie” toe te voegen, zoals Status Quo of George Thorogood, want op basis van hoe Change The World klinkt, zou jullie dat goed afgaan?
Debbie: Ik zou iets willen zeggen over het schrijfproces bij ons. Ik vergelijk het met een kleurrijke tekening maken. Soms start je gewoon zonder te weten waar je wilt of zult eindigen. Je kiest gewoon met je gevoel: je neemt rood, blauw, wit … Je denkt er niet over na, je doet het gewoon. En dat is ook de manier waarop wij muziek maken. Soms heb ik een idee voor de tekst en dan ga ik ermee naar de anderen en zeg: kijk, ik heb deze woorden en dit gevoel … “Voelen” we het om daar een nummer rond te maken? Maar we denken dus nooit vooraf dat we die of die richting uit moeten gaan.
En aangezien Oliver daarnet zei dat het met heavy metal te maken ging hebben, welnu het gevoel van dit jaar is dat het toch gewoon een heel zwaar jaar geweest is. Een pokkejaar waar we allemaal genoeg van hebben. En dat is het gevoel dat we nu in de muziek willen stoppen. Dus ja, het zal heavy worden dit keer. We ventileren het op die manier.
De opgekropte woede moet eruit?
Ja, het wordt een mix van die verschillende kleuren om daarop terug te komen. En misschien kan dat blues bevatten, of boogie maar dan zal dat zo zijn omdat we dat zo aanvoelen. Het zal geen bewuste keuze zijn. Wij willen echt iets uitdrukken via ons gevoel.
Is muziek dan een manier om kunst uit te drukken? Want kunst draait rond gevoel.
Ja, absoluut. Dat, en een verhaal vertellen.
Ik denk dat we mogen zeggen dat jullie moderne muziek maken met een oudere vibe. Dat blijkt vooral in Duitsland een soort hype te zijn: bands met jonge muzikanten die teruggrijpen naar wat men wel eens classic rock noemt? In België hebben we dat veel minder, het blijft meestal bij coverbands in dat geval.
Oliver: Goh dat weet ik zo niet. Wij bestaan zelf toch al tien jaar, dus we zijn niet meer zo jong. Ik weet het niet of dat zo is hier, het zou kunnen dat het een trend is.
Vorig jaar mocht ik een recensie schrijven over een andere Duitse band, Vvlva. Ook gespecialiseerd in classic rock-achtige muziek. Maar zij worden gecatalogeerd bij de krautrock. Is dat dan voor jullie ook het geval?
Nee, zeker niet. We houden niet echt van die term omdat hij denigrerend is. Die werd door de Engelsen aan de Duitse rock gegeven omdat ze het maar niets vonden. Het is echt geen vriendelijke term. Wij hebben ons nooit op de Duitse muziek georiënteerd, eerder op de Amerikaanse. Dat is ook de reden waarom we ieder album al in Nashville opgenomen hebben. We houden van de energie en het gevoel dat de Amerikanen ons bezorgen. Het is trouwens ook een bijzonder leuke plaats om te verblijven.
Debbie: Ja, voor mij is dat thuiskomen. Mijn vader was militair en afwisselend gestationeerd in de Verenigde Staten en Duitsland. Dus we hebben veel heen en weer gereisd. Maar: ik keer alleszins terug naar de VS.
O ja? Speciale reden?
Zeker! Je moet er geen mondmasker dragen; er zijn daar gewoon geen maskers. Je hebt er vrijheid en plezier. En dat is belangrijk voor mij: vrij zijn.
Dus de houding van de mensen in Europa is toch anders dan die in de Verenigde Staten voor jou?
Ja, zeker wel! En dat zal altijd wel zo blijven.
Zelfs als Trump weer op het voorplan zou verschijnen?
Oliver: Het hangt er toch van af waar je woont in de Verenigde Staten. Je hebt staten die vooral links gezind zijn (democratisch), en andere die eerder rechts gezind zijn (republikeins). Dat zal waarschijnlijk nooit veranderen. Die dualiteit zal blijven. En zo’n polariteit kan ook goed zijn. Ben je het niet eens met de politieke situatie in je eigen staat, kun je eenvoudig verhuizen naar een staat die wel beantwoordt aan je politieke overtuiging.
Maar de mensen in de Verenigde Staten zijn niet echt heel erg bezig met politiek. Of ze houden hun mening voor zich. Het is er zeker niet zo erg als de media hier doen uitschijnen. De Amerikanen zijn heel aangename mensen waar we heel goed mee overeenkomen.
Een vriend van mij had grote vooroordelen over Amerika. Maar de laatste keer dat hij met ons meekwam naar Nashville zei hij na een tijdje: “Oliver, ik heb nu precies een totaal andere kijk op de Verenigde Staten. Want in het nieuws hoor je alleen maar berichten over schietincidenten en moordpartijen maar zo is het hier helemaal niet”.
Zo is het waarschijnlijk voor alle landen. In Amerika denken ze ook anders over Europa dan wijzelf over ons denken. Het is maar door in de praktijk zelf ergens te verblijven dat je de realiteit leert kennen. Het zijn de media die zo’n beeld creëren, een illusie eigenlijk.
Foto’s Markus Hauschild
Lees deel 2 van ons gesore met WolveSpirit.
Links: