In de eindejaarspodcast van zware metalen werd een prijs toebedeeld aan muziek die je bij je schoonouders opzet. Mocht deze prijs dit jaar weer uitgedeeld worden, mag deze subiet naar het Duitse SETYØURSAILS. De manier waarop ze hun moderne metal met dit nieuwe album (Nightfall getiteld) presenteren is namelijk uitermate geschikt voor een ongelooflijk breed publiek.
In het kort: SETYØURSAILS is een moderne metalband in de letterlijke betekenis van het woord. Archetypisch. Ze mengen nu-metal, alternatieve muziek, metalcore en pop tot een glad geheel. De nadruk bij dit soort muziek ligt vaak op catchy refreinen of een uitstekende zanger, en dat is ook precies wat de band voorschotelt.
Ik kan bij deze plaat niet anders dan te beginnen over de productie. De band uit Keulen klinkt namelijk om door een ringetje te halen. Deze is goed. Erg goed. Belachelijk goed. Alles klinkt volvet en is dusdanig te onderscheiden dat ik bijna het idee krijg dat Devin Townsend achter de knoppen zat. Dat is niet zo, het is gedaan door Christop Wiezcorek die sommigen misschien zullen kennen als gitarist van Annisokay. Hij levert met Nightfall een ongekende prestatie af, al is het persoonlijk niet mijn ding.
Alles is gladgestreken, missers zul je niet vinden. Er zitten geen ruwheid of ongepolijste stukken in. Alles klinkt als een klok. En dat is voor het beoogde publiek natuurlijk prima. Want deze band zet hoog in: op een mainstream publiek. En die zullen SETYØURSAILS ongetwijfeld in de armen sluiten. Sterker nog, ik denk dat liefhebbers van deze stijl muziek een voorlopige jaarfavoriet in handen hebben.
Dat komt niet alleen door de productie. Er is namelijk best veel goeds aan dit album. Waar collegabands in dit genre vaak verzanden in clichématige akkoordenschema’s en te makkelijk leunen op een goede zanger , zorgt SETYØURSAILS ervoor dat elk nummer interessant blijft om te luisteren, omdat er in elk nummer wel wat gebeurd. En dat varieert van refreinen die vragen om door een vol stadion meegebrult te worden (Secrets is hier een goed voorbeeld van) tot aan subtiele gitaarloopjes die als brug fungeren naar een explosie (zoals bijvoorbeeld in Mirror).
Ik zou overigens de rest van de band tekortdoen om alleen Jules te loven. Want ook trommelaar Dizzee verdient een pluim om de manier waarop hij een ontzettend soepele drumstijl er op na houdt, die zorgt dat er continu wel een groove in de nummers zit. Zeker bij een nummer als Ghosts, waar hij precies de juiste accenten trommelt.
De band beukt redelijk door (al moet je dat wel in perspectief zien). Er zijn echter ook minder geschikte arrangementen en ideeën. Her en der duikt er elektronica op die niet altijd even geschikt is (in Mirror doet dit wat ongepast aan). Ook valt op dat, hoe verder het album vordert, zanger Jules zich bedient van steeds dezelfde trucjes, soms geleund op de nu-metal benadering (fluisteren, pratend overgaan naar schreeuwen).
De Duitsers sluiten overigens af met een cover van Lady Gaga en Bradley Cooper, Shallow. Ze maken er een soort jaren tachtig pompeuze versie van. Het origineel vond ik een quasi sentimenteel zeiknummer en een kutnummer blijft uiteindelijk een kutnummer. Of je het nu in een metaljasje giet of niet.
Het is een plaat die bij mij persoonlijk hinkt op twee gedachten. Er wordt wel erg nadrukkelijk naar de herkenbaarheid gezocht, zowel qua productie als de popbenadering van de songs. Aan de andere kant kan ik me voorstellen dat liefhebbers van het genre dit een fantastisch album zullen vinden. Zoals in de opening aangehaald; het is muziek die je gerust overal en bij elk publiek kan draaien, zelfs je schoonouders. Het is aan jou om te beoordelen of dat iets goeds of iets slechts is. Ik ben er nog niet over uit.
Score:
75/100
Label:
Napalm Records, 2022
Tracklisting:
- Ghosts
- Nightfall
- Secrets
- Why
- Mirror
- Into the Storm
- Anchor
- Forgive Me
- Deadline
- What’s Wrong
- Reason
- Fckoff
- Shallow
Line-up:
- Jules Mitch – Zang
- Andre Alves – Gitaar
- Dizzee Pascal – Drums
- Dominic Ludwig – Basgitaar
Links: