Headlines

Je moet het maar durven: een van de meest indrukwekkende albums van de jaren ’90 nummer voor nummer opnieuw maken. Nog steeds staat Dirt van Alice in Chains, want daar hebben we het over, hoog in mijn lijst van beste platen aller tijden. Dat betekent niet dat ik de plaat elke week draai. Daarvoor is de muziek geworden maalstroom naar beneden te claustrofobisch en donker. De plaat is magistraal, maar niet om vrolijk van te worden. En juist deze plaat, die voor een groot deel gedragen wordt door de stem van Staley die de gave had om zijn wanhoop direct je eeltige ziel in te zingen, probeert het label Magnetic Eye Records een nieuw leven te geven in zijn Redux Series.Lees verder ›

Onze oprechte excuses voor het te laat verschijnen van deze review. Het Amerikaanse Skeletal Remains maakt het de luisteraars op zijn nieuwste langspeler The Entombment Of Chaos met zijn overmatig technische spel ook dermate moeilijk, dat tijdsdruk geen rol mocht spelen. Fans van de band weten het al, maar uiteraard mag je dat met een korreltje zout nemen. Of maak er maar gerust een dieplader vol met zout van. Op een originele noot hebben we het vijftal nog nooit kunnen betrappen, maar tegelijkertijd staat de band al vanaf 2011 garant voor oerdegelijke old school death metal die zo hard is dat het in hardheidsschaal tien van de Mohs-tabel valt.Lees verder ›

Toen ik in 2003 naar mijn allereerste Graspop Metal Meeting trok, stond er één naam met stip aangeduid op mijn verlanglijstje: Finntroll. Ik had de band pas ontdekt, maar die wat curieuze mix van Finse humppa en meedogenloze black metal (een genre dat ik op dat moment volop aan het ontdekken was) lag bij mij onmiddellijk zeer goed in het gehoor. Ondertussen zijn we zeventien jaar later, maar de essentie van Finntroll is nog steeds dezelfde: de strijd aanbinden met het mensdom en de wereld in zijn oude, onbezoedelde glorie herstellen.Lees verder ›

Is Marilyn Manson vandaag nog relevant? De shock rocker uit Florida gaat reeds mee sinds 1989 en zal altijd wel ergens behoren tot het nostalgisch tijdperk van de jaren '90 en de vroege jaren 2000. De laatste jaren ligt de Amerikaanse ster wat onder vuur aangezien zijn laatste platen niet nostalgisch genoeg meer klinken. Zo waren er wat vreemde hersenkronkels bij de laatste plaat Heaven Upside Down uit 2017 en duurde het wat bij mij voor ik die kon plaatsen achter The Pale Emperor, waar best wel wat goede nummers op stonden. Met de elfde studioplaat gooit Manson de middelvinger in de lucht, want de man wijkt nog verder af van zijn originele stijl en gaat aardig experimenteren, met zijn befaamde 'feel good'-plaat. Fijn dat het mensen zo pisnijdig gaat maken: ik vind het zelf geweldig.Lees verder ›

Toen niemand oplette openden ergens in Eindhoven de deuren naar de hel en spuwde Satan zelve er een nieuw blackmetalorkest uit. De Gevreesde Ziekte is de naam, Ω de titel van de EP en verder is er louter duisternis wat betreft de bandleden. Er is alleen muziek: twee nummers lang en uitgebracht als digitaal product en op gelimiteerde, handgenummerde tape via de specialisten van Zwaertgevegt. En mensen… mensen… dit is goed hoor.Lees verder ›

Last van levenslust? Die verdrijf je zo met het vierde album van Marche Funèbre. Einderlicht is gemakkelijk het zwaarmoedigste dat de Mechelse doomformatie de mensheid heeft aangedaan. Alleen al het centrale thema is genoeg om je goed humeur in de schoenen te voelen zakken: zelfmoord. Want wat je zelf doet, doe je meestal beter.Lees verder ›

Recent zag ik een reclamebericht voor het nieuwe album van LIK met de boodschap dat dit het beste is wat death metal in 2020 te bieden heeft. Daaronder stond een reactie met de volgende strekking: ‘dus om het beste deathmetalalbum van 2020 uit te brengen hoef je niets meer te doen dan te klinken als de vroege Entombed?’. Wel als dat waar zou zijn, hebben we hier de beste deathmetal-EP van 2020 te pakken. Want jongens (en meisjes uiteraard!), wat worden wij hier teruggeworpen naar Stockholm rond 1990.Lees verder ›

Hoe bespreek je in godsnaam een verzamelaar met maar liefst achttien bands? Het belooft een helse klus te worden, doch misschien wel de moeite om doen daar het hier gaat om een verzamelaar met enkel maar Belgische en Nederlandse bands. En zoals zo vaak kom je bands tegen die je al wel kent, maar ook een hele hoop waarvan je nog nooit hebt gehoord. Daarnaast treed ik behoorlijk buiten mijn eigen comfortzone gezien op deze verzamelaar uitgebracht door de mensen achter rock, metal en new wave bar Hell Awaits in Diest, ook wat subgenres binnen de metal staan, die ik bijna nooit beluister. Je kan het op ze minst bijzonder noemen. Voor ik de muziek fileer, toch even duidelijk maken dat de CD erg professioneel is uitgegeven en vergezeld wordt door een extra mooi boekje waarin je alle bandinfo kan terugvinden. Handig!Lees verder ›

Het zevende studio-album van deze Oekraïners handelt over de periode eind 1920, in hun geboortestad Kharkiv. Blijkbaar stond er in die tijd in deze stad een huis gebouwd in de vorm van een C. Deze letter staat voor “Слово” of "Slovo" wat "Woorden" zou betekenen. Dit gebouw huisvestte toen een hele verzameling kunstenaars alleraard. Deze mensen werden ergens in 1933 opgejaagd wild en werden verbannen, gevangengenomen of zelfs gedood. Je kreeg dus ergens een "Renaissance" binnen de Oekraïnse cultuur. Dit hele gebeuren is het vat van inspiratie voor het album Where The World Acquires Eternity.Lees verder ›

Misschien dat er wat fans schrokken toen bruller Mark ‘Barney’ Greenway eind 2019 aankondigde dat op het nieuwe Napalm Death-album noiserock zou staan. Dat wil zeggen, de Napalm Death-versie ervan. Groter is echter de kans dat de aankondiging niemand echt verontrustte. De grindcorepionier is immers nooit een band geweest die lang stil blijft staan (zelfs niet in de bezetting). Vrijwel moeiteloos werd de stap gemaakt van oergrind naar de ultrastrakke death metal van het door de toen onvermijdelijke Scott Burns geproduceerde Harmony Corruption. Na een kleine pas op de plaats met het grindy Utopia Banished werden met platen als Diatribes alternatievere paden verkend. Die albums waren omstreden, maar ook zij komen nog steeds regelmatig langs in Huize Hoogkamer. Sterker nog, met de jaren ben ik ze alleen maar meer gaan waarderen. Het is echter alweer twintig jaar geleden dat Napalm Death met Enemy Of The Music Business besloot weer vol de grindkaart te spelen. In een veel moderner jasje, dat dan weer wel.Lees verder ›

Sinds in 2019 het derde solo-album van Ace Frehley, Anomaly, verscheen weet de originele KISS-gitarist vriend en vijand met enige regelmaat te verbazen door een nieuw album uit te brengen. Space Invader werd door voormalig collega Dirk maar matig ontvangen terwijl ikzelf over Spaceman juist erg goed te spreken was. Het eerste deel van Origins is onbesproken gebleven op onze site. Hoog tijd om dat goed te maken met het tweede deel van het eerbetoon aan de (jeugd-)idolen van de heer Frehley.Lees verder ›

Zoals vele vakantieplannen in dit onstuimige jaar zijn verpulverd, zo worden ook ziel en zaligheid door deze nieuwe uitspatting van Sumac tot stof verbrijzeld. Pak een gin tonic en zet je schrap. Sumac is een band die de afgelopen tijd niet bepaald stil heeft gezeten. Met dit nieuwe album meegerekend, zijn er in de afgelopen vijf jaar maar liefst zes langspelers verschenen. Als we het onszelf even toelaten om interessant over te willen komen, dan kunnen we beginnen met het namedroppen van enkele bands die aan dit genootschap gelieerd zijn. En dat zijn niet de minste: Isis, Old Man Gloom en Russian Circles. Maar laten we ons alstublieft niet verzuipen in de zeeën van naampjes en wie-is-wie’s, maar ons focussen op het album dat voor ons ligt.Lees verder ›