Je moet het maar durven: een van de meest indrukwekkende albums van de jaren ’90 nummer voor nummer opnieuw maken. Nog steeds staat Dirt van Alice in Chains, want daar hebben we het over, hoog in mijn lijst van beste platen aller tijden. Dat betekent niet dat ik de plaat elke week draai. Daarvoor is de muziek geworden maalstroom naar beneden te claustrofobisch en donker. Over de melancholische riffs van Jerry Cantrell hoor je het levenslicht van Layne Staley als het ware imploderen, zeker met de kennis van hoe het afliep. De plaat is magistraal, maar niet om vrolijk van te worden. En juist deze plaat, die voor een groot deel gedragen wordt door de stem van Staley die de gave had om zijn wanhoop direct je eeltige ziel in te zingen, probeert het label Magnetic Eye Records een nieuw leven te geven in zijn Redux Series.
Andere songs – zoals Rain When I Die uitgevoerd door High Priest (met een zanger die eerder richting Dave Grohl) klinkt, Sickman in de schreeuwerige uitvoering van de These Beasts en Godsmack als gebracht door Backwoods Payback – zijn echter een aardig alternatief als je eens een muzikaal zwaardere versie wilt horen die paradoxaal genoeg meer ruimte laat om te ontsnappen. Het zijn uitvoeringen waarin de zang van Staley uiteraard niet geëvenaard wordt. Daar spelen genoemde bands echter slim omheen door meer ruimte te geven aan het muzikale. Daarmee komen de riffs van Cantrell en ook het baswerk meer dan op Dirt zelf in het spotlicht te staan hetgeen toch wat anders doet luisteren.
De bewerking van Hate To Feel door -(16)- lijkt eerst wat aan bloedarmoede te lijden, maar wordt gered door woeste uitbarstingen en een warme gitaarsolo. Ronduit sterk is Down In A Hole. Khemmis laat de muziek veel ruimte om te ademen en voegt een berg (extra) gitaarleads toe die lekker warm klinken. Minstens zo goed, nee beter, klinkt de stonerrock/gitaarheldversie van Rooster. Al bij de wervelende fuzzy stonerlead aan het begin is duidelijk dat Howling Giant zich heeft voorgenomen de song even stevig naar eigen hand te zetten en daarin slaagt de band met glans. Vooral het losjes klinkende, maar o zo ingenieuze gitaarwerk doet recht aan het werk van Cantrell én brengt het zelfs iets verder. The Otolith bestaande uit vier van de vijf leden van het in 2019 gesplitte SubRosa houdt Would? dicht bij zich. Traag en bezwerend sleept de track voort (deze versie duurt bijna zes minuten waar het origineel na drieënhalve minuut afklokt). Daarbij geven de violen de song iets spookachtigs mee. Misschien gaat de experimenteerdrift van The Otholith een stapje te ver voor ieder die het origineel aan het hart draagt maar mooi gedaan is het zeker.
En zo komen we tot een plaat die niet over de gehele linie overtuigt maar toch de moeite loont om eens te luisteren, al was het maar om Dirt eens te kunnen horen zonder direct in een inktzwarte depressie te storten.
Label:
Magnetic Eye Records, 2020, 2020
Tracklisting:
- Thou – Them Bones
- Low Flying Hawks – Dam That River
- High Priest – Rain When I Die
- Khemmis – Down In A Hole
- These Beasts – Sickman
- Howling Giant – Rooster
- Forming The Void – Junkhead
- Somnuri – Dirt
- Backwoods Payback – God Smack
- Black Electric – Iron Gland
- -(16)- – Hate To Feel
- Vokonis – Angry Chair
- The Otolith – Would?
Link: