Zoals vele vakantieplannen in dit onstuimige jaar zijn verpulverd, zo worden ook ziel en zaligheid door deze nieuwe uitspatting van Sumac tot stof verbrijzeld. Pak een gin tonic en zet je schrap.
Sumac is een band die de afgelopen tijd niet bepaald stil heeft gezeten. Met dit nieuwe album meegerekend, zijn er in de afgelopen vijf jaar maar liefst zes langspelers verschenen. Als we het onszelf even toelaten om interessant over te willen komen, dan kunnen we beginnen met het namedroppen van enkele bands die aan dit genootschap gelieerd zijn. En dat zijn niet de minste: Isis, Old Man Gloom en Russian Circles. Maar laten we ons alstublieft niet verzuipen in de zeeën van naampjes en wie-is-wie’s, maar ons focussen op het album dat voor ons ligt.
May You Be Held begint met een vijf minuten durende sessie feedbackloopgeluiden die zijn vergezeld door wat gekerm op de achtergrond. Het zet goed de sfeer, maar het is wel een nummer dat ik bij toekomstige luisterbeurten zal skippen. Het daaropvolgende May You Be Held (dat is tevens een songtitel) is een negentien minuten durende knaller. Je zou het zelfs een oerknaller kunnen noemen. Je innerlijke Neanderthaler beukt zich uit je onderbewuste naar de voorgrond en ramt zichzelf door je mentale porcelijnkast. In een drone-achtig intermezzo lijkt hij in het niets op te lossen. Maar net zoals de mens zich niet kan ontdoen van zijn beestachtige drijfveren, zo is ook de Neanderthaler nooit helemaal weg. Hoewel het logge drumwerk redelijk repetitief is, blijft Sumac continu nieuwe elementen toevoegen waardoor je aandacht niet verslapt. Een prima nummer dus.
Gelukkig heeft iedereen een mening. Hierop ben ik geen uitzondering. Ik ben slechts een random gast, dus mijn zienswijze is niet verheven boven die van een ander. Maar omdat ik nu eenmaal deze review schrijf, is het wel zo netjes om eerlijk te zijn over wat ik er écht van vind. Dat gezegd hebbende, vind ik het nummer The Iron Chair een ongelofelijk irritante verzameling van snerpend gitaargepingel en geschreeuw. Ik kan er geen touw aan vastknopen, en op de naargeestige sfeer die het nummer oproept na kan ik er eigenlijk weinig goeds over zeggen. Wellicht dat dit live beter uit de verf komt, maar op plaat had ik dit liever aan me voorbij laten gaan.
De heren herpakken zich enigszins in het daaropvolgende Consumed. Een lekker logge, hoekige riff, diepe grunts en een goede afwisseling van herhaling en vernieuwing. Rammende knisperende klanken worden opgevolgd door lichtelijk psychedelische gitaarloopjes. De track heeft een gave opbouw, en de climax is een chaotische wall of sound. Helemaal prima.
Sumac eindigt zijn album met een rustige noot. Waar The Iron Chair nog een beetje rauw klonk, zo klinkt Laughter and Silence erg soft. Wederom horen we wat willekeurig gitaargepingel dat wordt begeleid door wat synthesizerklanken. Mij kan het niet echt bekoren, maar dat hoeft ook helemaal niet.
Zware kost, dit album. Heb je zin in een moeilijk glas met wrange gin en stroeve tonic? Dan is dit album daarvoor de ideale begeleidingsmuziek. Maar ook zonder drankje is May You Be Held een pittige zit. Ik denk dat ik hem voorlopig in de kast laat staan.
Score:
70/100
Label:
Thrill Jockey Records, 2020
Tracklisting:
- A Prayer For Your Path
- May You Be Held
- The Iron Chair
- Consumed
- Laughter and Silence
Line-up:
- Aaron Turner – Vocalen, gitaar
- Brian Cook – Basgitaar
- Nick Yacyshyn – Drums
Links: