Recent zag ik een reclamebericht voor het nieuwe album van LIK met de boodschap dat dit het beste is wat death metal in 2020 te bieden heeft. Daaronder stond een reactie met de volgende strekking: ‘dus om het beste deathmetalalbum van 2020 uit te brengen hoef je niets meer te doen dan te klinken als de vroege Entombed?’. Wel als dat waar zou zijn, hebben we hier de beste deathmetal-EP van 2020 te pakken. Want jongens (en meisjes uiteraard!), wat worden wij hier teruggeworpen naar Stockholm rond 1990.
Verrassen doet dat niet. Alweer negen jaar geleden staken we immers – aangemoedigd door een zeer positieve recensie in een van de bladen – in een platenzaak in Leuven het tweede album van Bastard Priest in onze knuisten en rekenden af. Dit Ghouls Of The Endless Night komt bij tijd en wijle nog wel eens uit de kast om er vervolgens weer langere tijd in te verdwijnen. Waarom? Eruit omdat de plaat dat lekkere old school Zweedse kettingzaaggitaargeluid heeft, er weer in omdat ik je nog steeds niet kan vertellen welk mijn favoriete nummer van de plaat is. Er springt er namelijk niet een boven uit en dat komt vooral omdat de brille van de vroege bewoners van deze geluidsregionen – Entombed, Dismember en Grave en consorten – nèt ontbreekt.
Dat ligt misschien een heel klein beetje aan de productie en mix. Pak bijvoorbeeld het – na een doomy intro rap galopperende – March into Obliteration er eens bij en hoor dat geknetter en die ultra droge drums. Niet voor fans van een lekker modern geluid in hun metal, zullen we maar zeggen. Ook zijn niet alle refreinen even spannend. Het diverse malen uitstoten van de titel is natuurlijk wel effectief op een met alcohol doordrenkt festijn, maar in je eentje op de bank zoek je vermoedelijk toch wat meer. Stap je daaroverheen, dan is het totaalplaatje het sterke punt van de band. IJl wegkwijnende krijsen, zwaarmoedige intro’s (in slottrack Into The Endless Dark) en de huilende wind die de laatste tonen van het album wegblaast voegen een fraaie snuif horror toe.
Lekker natuurlijk, maar niet genoeg om van een echt eigen geluid te spreken. Opener Eyes Of The Possessed is ontegenzeggelijk een sterke deathmetalsong. Het venijn van deze recht-door-zee rammer, de break met een riff die de tand des tijds gemakkelijk doorstaat, de solo die lekker vloeit en de verstaanbare zang met licht hardcorerandje… alles klopt. En tegelijkertijd lijkt voor delen van de song toch even een blauwdrukje van Left Hand Path erbij gepakt te zijn. Dat is misschien nog wel meer het geval in Vengeance Of The Damned, waarin de melodie van de gitaar een echo lijkt van wat de Zweedse meesters met het thema van horrorfilm Phantasm deden.
Niets nieuws onder de zon dus, maar dat is ook helemaal niet waar deze band op uit is. Lekker wegluisteren doet het wel en dat is ook wat, of misschien wel veel, waard. Liefhebbers kunnen sowieso zonder aarzelen toeslaan want Bastard Priest klinkt op Vengeance… Of The Damned alsof de band nooit weg is geweest.
Label:
Dying Victims Productions, 2020
Tracklisting:
- Eyes Of The Possessed
- March Into Obliteration
- Vengeance Of The Damned
- Into The Endless Dark
Line-up:
- Inventor – Gitaar, basgitaar
- Matt Mendoza – Drums, vocalen, gitaar
Links: