Headlines

Zuidoost-Azië is niet alleen een broeihaard voor vieze ziektes, het is ook een plaats waar brutal death gore bands ontstaan vanuit hun voorliefde voor vieze ziektes. Chancroid bijvoorbeeld. Ik doe even een uiterst makkelijke copy/paste: 'Het ulcus molle (synoniemen: chancroid, weke sjanker, zachte sjanker) is een seksueel overdraagbare infectie veroorzaakt door de Gram-negatieve streptobacillus Haemophilus ducreyi. De infectie begint na een incubatie periode van 1-14 dagen als een erythemateuze pijnlijke papel, overgaand in een pustel, daarna ontstaat binnen een dag een pijnlijk, geïndureerd en gemakkelijk bloedend ulcus, variërend in grootte van 3 mm tot 5 cm (meestal 1-2 cm groot).' En dan hebben we het alleen nog maar gehad over de bandnaam... Bestial Perverse Of The Anomalies Psychoneurotic, een vies beestje, zet u even schrap voor een tsunami aan infecties.Lees verder ›

In het leven verliest iedereen weleens mensen die dierbaar zijn. Op zulke momenten troost muziek, of helpt het om de deur naar emotie open te sleutelen. Het IJslandse Sólstafir is zo'n band die bewezen heeft zo'n sleutel in de kast te hebben liggen. Ik zal vast niet de enige zijn wanneer ik zeg dat Necrologue van het album Köld mij menigmaal tot tranen heeft gedwongen in mindere tijden.Lees verder ›

Drie nummers telt dit debuut van Åskog, of nog beter gezegd: twee. Het derde nummer zal alleen verschijnen op de tape-versie van het album Varg. Nu, album is op zich dan weer een groot en beladen woord, je kan het moeilijk een album noemen. Het telt amper veertien minuten muziek. De twee heren Lars en Adam worden bijgestaan door drummer Rod B en bij een eerste luisterbeurt is het me toch nog niet helemaal duidelijk in welke richting de heren willen verdergaan. De eerder mid-tempo riffs hebben veelal een blackmetalondertoon, nu en dan is er een wat thrashy gevoel dat komt bovendrijven. Wat ook opvalt bij die eerste luisterbeurt, het is me toch een rommelig zootje riffs achter elkaar.Lees verder ›

Op het moment dat ik deze recensie schrijf, krijg ik via Bandcamp de melding dat Zombi vandaag nog een nieuwe release heeft uitgebracht: de EP Evans City. Niet geheel vreemd met Halloween voor de deur natuurlijk. Bovendien ben ik in nieuw materiaal van deze band altijd wel geïnteresseerd. Ik wil het echter hebben over de meest recente langspeler van het elektronische duo uit Pittsburgh (Pennsylvania), dat in juli het album 2020 uitbracht, die naar mijn mening een uitstekende instrumentale, elektronische soundtrack voor de pandemie is geworden. Nu komt u als lezer niet naar Zware Metalen voor recensies in dat genre, maar Zombi heeft toch aardig wat lijntjes met de metalscene: het gezelschap zit op Relapse Records, heeft getoerd met verscheidene metalbands en mocht jaren geleden nog openen voor Ghost in Amsterdam. Maar vooral heeft het met 2020 zijn meest metalen plaat ooit gemaakt, dat vooral klink als doom in een synthjasje, als een speciale regenjas die bestemd is voor zure regen.Lees verder ›

Als kind knipte je twee gaten in een tafellaken, trok je dat ding over je kop en huppelde je door het huis terwijl je 'Boooeeeh!' riep naar alle oprecht geschrokken levenden die thuis ronddwaalden. Als je dan ietsje ouder bent pak je er een gitaar bij en ga je deathcore maken om mensen de stuipen op het lijf te jagen. Distant doet dit. Het album Dawn of Corruption is djenty deathcore in de vorm van één grote, gore, vieze breakdown opgeknipt in zes etappes. De mannen komen uit Rotterdam en Bratislava.Lees verder ›

Ik besprak reeds eerder het meest recente werk van het Deense duo Ildskær, het bleek een aangename kennismaking. Nu blijkt dat de heer Skóggangr of beter nog gewoon J. ook in Genfærd speelt. En laat nu net deze band hun tweede langspeler aan ons voorstellen. Waar Ildskaer hun verhaal vertelde vanuit cultuur-historisch perspectief en alzo het Britse bombardement op Kopenhagen - decennia geleden intussen al wel weer - onder de loep nam, doet Genfærd het toch anders. Hier gaat het gewoon om keiharde bloedwraak, zo simpel als het maar kan zijn. Mooi ook hoe deze gedachte direct terugkomt in het artwork. De Franse kunstenaar Maxime Taccardi schilderde dit met zijn eigen bloed, gekke man toch. Ook gek wel dat het album al verscheen in zijn volledigheid ergens begin van het jaar en dat deze pas nu tot op de redactie geraakt is. Misschien heeft de release op tape, via Nebula Aeterna Productions, hier iets mee te maken.Lees verder ›

Niet de eerste keer dat we Hulder reviewen, collega Dypfrys deed het me al voor in 2019 met de beschouwing van De Oproeping van Middeleeuwse Duisternis. Nu is het mijn beurt, met de demo genaamd Promo 2020. Er staan twee nummers op, een Engelstalig en een Nederlandstalig. De dame die deze band bevolkt is blijkbaar afkomstig van Mechelen, maar zou in Amerika wonen. Ze laat zich The Inquisitor noemen, vaak ook gewoon Hulder. Ik vroeg me af of de naam van het Vlaamse dialect afkomstig is, waar hulder zoveel betekent (in sommige streken) als "jullie". Waarschijnlijk is dat niet het geval en verwijst het naar een mythisch wezen dat voorkomt in de folklore in Scandinavië. De naam betekent daar "bedekt" of "geheim".Lees verder ›

We zijn inmiddels alweer één jaar verder sinds Walk The Sky verscheen, het meest recente album van Alter Bridge. Diehard bezoekers van deze site zullen mijn naam vooral associëren met reviews in de corige hoek. De reden dat ik de nieuwste EP van dit rockende gezelschap bespreek is vrij simpel: ik ken weinig bands die met zoveel aanstekelijke energie en spelvreugde spelen. De ongewijzigde bezetting vanaf de start is daar eveneens een uitstekend bewijs van. Niet alleen live leidt dat tot geweldige optredens, ook de vijf voorgaande albums hebben ervoor gezorgd dat de naam Alter Bridge in beton gegoten staat. Walk The Sky 2.0 bevat naast één nieuw nummer nog zes live-uitvoeringen van nummers die op Walk The Sky staan.Lees verder ›

Event Horizon is de titel van het debuut van The Myopia Condition. Deze Canadese band heeft zijn thuisbasis in Red Deer, Alberta. Het label dat ze zichzelf opplakken is progressive djentcore. Persoonlijk heb ik met dit label nogal wat moeite, want ik ben nog steeds van mening dat djent geen genre is, maar een bepaalde manier van stemmen en bespelen van de elektrische gitaar. Je speelt per slot van rekening ook geen shred metal. De invloed van bands als Meshuggah is wel duidelijk te horen. Ook raakvlakken met Gojira, Obscura en landgenoten Beyond Creation zijn aanwezig en zelf hoor ik ook nog iets van Biomechanical terug. Een betonmixer vol met progressieve bands, dus ik hou het op progressive deathcore/death metal.Lees verder ›

Black metal, avant-garde, post-hardcore of zoals ze op hun eigen Facebook-pagina zeggen: “Untrve French black metal”. Verwarrend, n'est-ce pas? Maakt niet uit. We hebben het hier over de Fransmannen  van Déluge, dat na vijf jaar radiostilte terugkeert met het nieuwe album, Ægo Templo. Verwacht een muzikaal spectrum dat niet per definitie binnen de lijntjes kleurt. Een plaat om echt even voor te gaan zitten en dat is exact wat ik heb gedaan.Lees verder ›

Achter deze band met de ietwat curieuze naam schuilt het duo Johan Lindstedt (Astral Doors) en Chrille Wahlgren die vooral in zijn eigen land (Zweden) bekend is. Ergens in 2017 zaten beide heren in hetzelfde studiocomplex en werd het plan opgevat samen een band te beginnen. Gesar en Lagerström (beiden Astral Doors) werden eveneens ingelijfd. Elite is het tweede album. Het zelf getitelde debuut ging blijkbaar aan Zware Metalen voorbij.Lees verder ›

Hoewel Omega Diatribe met Metanoia zijn derde volle plaat en best wat adelbrieven voorlegt, berouwen we het te moeten toegeven dat de Hongaren vooralsnog onder onze radar gebleven zijn. Misschien omdat ze met Ektomorf en bekendere land- en genregenoot hebben. In ieder geval, het berouw is op zijn plaats, want het is zo dat de liefhebbers van Griekse woorden dit stuk extreme groove metal genoemd hebben.Lees verder ›

Zelden was het schrijven van een review zo makkelijk. Hanging Fortress brengt met Darkness Devours zijn debuut op de markt en de blauwdruk die het vijftal gebruikt is zo eenvoudig als het maar kan zijn. Ook niet heel gek als we bedenken dat de formatie pas twee jaar actief is. Liefhebbers van lompe hardcore en trage death metal gaan hier beslist gading in vinden. Op de een of andere manier heb ik altijd wel een zwak voor een debuut van bands, zo ook bij Hanging Fortress. Van de twee EP's die eerder verschenen, is het materiaal van het meest recente Blood Mountain ook meegenomen naar dit album.Lees verder ›

Het regent of toch niet? In ieder geval start zo de nieuwe en ook meteen de debuutplaat van het Italiaanse Invernoir. Deze heren komen uit Rome. De Italiaans hoofdstad kent ook wel zijn diepdroevige en druilerige plekken, als ik me goed kan herinneren. De vier heren spelen immers geen al te vrolijke noten op deze plaat, The Void And The Unbearable Loss. Hun stijl wordt omschreven als melodische death/doom metal. De eerste thema's voelen meer doom dan death aan, dat kan ik je alvast verklappen.Lees verder ›