Het Britse Zebadiah Crowe brengt aan het begin van 2021 een EP waarop een drietal nummers staat die door de band ontmanteld, opnieuw in elkaar gezet en vervolgens opnieuw zijn opgenomen. Volgens de bijgeleverde bio verbleekt alle ellende van rampjaar 2020 bij het beluisteren van Lych Milk.
Opener Gallow’s Wood begint met een traag intro waarop, middels een door een gasmasker vervormde stem, opsomt waar deze heer allemaal een hekel aan heeft. Wanneer het nummer dan feitelijk losbarst valt het doffe geluid, en het feit dat de vocalen ver in de mix staan, op. Het past ergens wel bij de licht elektronisch aandoende sfeer die deze EP oproept. Warm of koud word ik er overigens niet van en het is de vraag of de overige twee nummers alle ellende van vorig jaar weg kunnen spoelen. (Spoiler alert: dat lukt niet.)
Feit is wel dat de drie nummers goed in elkaar zitten. De overgangen zijn lekker abrupt en de zanglijnen zeker niet standaard. Collega Al Foet vergeleek eerder werk met Anaal Nathrakh en Godflesh. Echter, eerstgenoemde band heeft zich met name compositorisch ontwikkeld sinds deze recensie uit 2009. Zebadiah Crowe komt bij mij niet verder dan een mix van Ministry en Hellhammer. Geprogrammeerde drums met soms wat raggen-om-het-raggen en obscuur doen omdat het kvlt is. Een leuk zoethoudertje en teken van leven, maar het feit dat dit slechts drie nummers weet te boeien baart toch zorgen voor een aanstaand album. En dan nog iets: dat artwork doet pijn aan de ogen.
Label:
Imperative, 2021
Tracklisting:
- Gallow’s Wood
- Sabbaticus
- Footprints
Line-up:
- The Horrid – Zang, basgitaar, drumprogrammering
- Forrrthen – Gitaar
Links: