Sirenia – Riddles, Ruins & Revelations

Geschreven door op 13-02-2021 om 23:13.

Riddles, Ruins, Revelations en een review. De band Sirenia wist enige aandacht op te eisen met het vrij goede album Perils of the Deep Blue. Deze symfonische gothic band is niet erg ver van zijn bed geweken. Er werd wel eens licht geëxperimenteerd, maar de kern bleef toch echt erg gothic metal. Op Riddles, Ruins & Revelations is dat ook het geval, hoewel er ditmaal allerlei electro-toevoegingen hoorbaar zijn. Toch een lichte knieval voor een wat populairder geluid dan de band eerder trachtte te doen.

De liedjes zelf zijn vrij standaard, maar opener Addiction No1. laat horen dat de band zijn hoekigheid niet kwijt is. De speelwijze is strakker dan de broek van de zangeres in bovenstaande video. Française Emmanuelle Zoldan is een klassiek geschoolde mezzosopraan. Op Into Infinity hoor je echter dat ze het hogere bereik ook prima haalt. Het geeft een goede afwisseling. De grunts zijn verstopt in de mix, alsof er een hond op de achtergrond gromt. Zware jubels zijn te vinden op Passing Seasons. Downwards Spiral geeft een vraag-antwoordzang, die prima naar voren komt. De keyboards zijn symfonisch en de drums zijn uitstekend gemixt in het geheel. Beneath the Midnight Sun is het meest heftige nummer. De gitaren gaan wat lager en de grunts koppen de voorzet in. Toch is het refrein een soort Disneyvariatie, die er niet thuis lijkt te horen. Alsof synthpop en ABBA zijn gemixt met gothic metal.

Dat is wel het nadeel van deze plaat: de keyboards steken er nogal eens wat te GTST-nep bovenuit. De band lijkt dan heel overdreven op je platte emotie te willen inspelen. Jammer, want zodra we solo’s horen, merk je pas wat deze muzikanten eigenlijk in hun mars hebben. Dat kan best een tandje minder plat, en een tandje technischer. Het lijkt soms alsof er is geschrapt ten koste van details, en daarmee zoveel mogelijk de melodie wordt gevolgd. Een gebrek aan interessante licks lijkt een bewuste keuze, maar daardoor komt het wat plat over. Het ‘I’m so fucking high on your desire’ op Addiction No1 is een treffend voorbeeld van hoe het ‘gemaakt’ klinkt, in plaats van ‘echt’. Helaas is de afsluiter het Franstalige Voyage Voyage. Niet alleen een klerenummer, maar ook nog eens heel vlak uitgevoerd.

Fans van Epica en dergelijke kunnen deze onbeschaamd aanschaffen wanneer ze niet al te hoge eisen stellen aan hun muziek. Het is een pre als je ook van 80’s synth pop houdt. Die lijn is namelijk door heel het album verwerkt. Op een track als December Snow zelfs op een overdreven manier. Het is professionele muziek, met prima hooks, die een album lang uit te houden is. Voorspelbaar en catchy, alleen wat oppervlakkiger dan een Nightwish. Het was een leuke mix, maar doe mij de volgende keer maar wat minder schreeuwende synths, en wat meer pianoriedeltjes en experiment. Niet het beste album van Sirenia.

Score:

70/100

Label:

Napalm Records, 2020

Tracklisting:

  1. Addiction No. 1
  2. Towards An Early Grave
  3. Into Infinity
  4. Passing Seasons
  5. We Come To Ruins
  6. Downwards Spiral
  7. Beneath The Midnight Sun
  8. The Timeless Waning
  9. December Snow
  10. Voyage Voyage
  11. This Curse Of Mine

Line-up:

  • Morten Veland – Gitaar, basgitaar, vocalen, keyboards, programmering
  • Nils Courbaron – Gitaar
  • Emmanuelle Zoldan – Vocalen
  • Michael Brush – Drums

Links: