Headlines

Furia - het Poolse, niet het Belgische - is echt bizar. Deze band bestaat uit leden van Massemord (het Poolse, Massemord), een brutaal black metal bandje dat met gemak mijn jaarlijst haalde in 2008 (kijk even mee op de oude Zwaremetalen-website). Furia zelf is een stuk eigenzinniger, progressiever, experimenteler ... zo noemde ik het na een paar glazen teveel als een mix van Lunar Aurora en Urfaust, terwijl ik ongeremd seksueel fantaseerde over mensen connecteren met mensen die er ook zo over dachten.Lees verder ›

Een mooie zwarte digipak lag deze week in mijn brievenbus. Black Sigma (zonder -t- inderdaad), een Belgische band, bezeten door Jeroen van Gorp blijkt de maker er van te zijn. Jeroen ook bekend als Occulta kennen we nog van Avatar, dat in het Belgische blackmetalmilieu vooral met de plaat ...Memoriam Draconis naam maakte. Occulta doet het nu alleen en maakt melodische "extreme metal", atmosferisch van aard, melancholisch qua gemoedsgesteldheid. Machteloosheid, vernedering, afwijzing, bewustwording ... de beste man vertelt op een heel pijnlijke manier een verhaal van iemand die geluk afgenomen werd nog voor hij het mocht beleven.Lees verder ›

Het zesde album van Imperia zou het meest epische uit het oeuvre van de band moeten zijn, althans dat is volgens de platenmaatschappij het geval. Om deze reden is ervoor gekozen om het album als dubbel-cd uit te brengen. Het is gelijk het eerste met de Nederlander Merijn Mol (Satyrian en The Dreamside) op drums.Lees verder ›

Heeft VEXED de ingrediënten om het te maken? Dit Engelse viertal komt na twee losstaande singles - waarvan één met CJ McMahon (Thy Art Is Murder) als gastzanger - met Culling Culture als debuutalbum. De band laat zich duidelijk pinnen in het straatje van Jinjer en Spiritbox, maar elleboogt zich gemakkelijk een eigen plek tussen deze -ondertussen- zwaargewichten. De zang van Megan Targett is brutaal en wordt met een 'swag' gebracht alsof ze met Rage Against The Machine arena's platspeelt. Die arena's zouden trouwens al snel werkelijkheid kunnen worden want de band heeft het echt wel op een rijtje en  zit in de populaire en nog steeds groeiende niche van brutale 'female-fronted' progressieve metalcore.Lees verder ›

Als er iets is waar we Heavy Psych Sounds Records niet van kunnen beschuldigen, is het stilzitten. Dit label lijkt aan de lopende band gave albums te produceren. Zo verschenen er in korte tijd vijf delen van de serie Doom Sessions. Dit is een reeks albums waarop er steeds twee stoner- of doombands te horen zijn. Deel een, deel twee en deel drie hebben we al van een recensie voorzien. Deel vier is ons helaas ontglipt, maar de gretige luisteraar kan dat album hier beluisteren. Vandaag dus deel vijf in deze reeks. Op de presentielijst staan de Amerikaanse bands High Reeper (jawel, met dubbel ‘e’) en Hippie Death Cult.Lees verder ›

Strychnine is een witte, reukloze, zeer bittere giftige stof die behoort tot de alkaloïden. Naast een aantal andere planten wordt deze substantie voornamelijk gewonnen uit de braaknoot. Het is tevens zeer dodelijk en is in de volksmond ook wel bekend onder de naam rattengif. Strych:9 is dan weer iets heel anders (hoewel de uitspraak in het Engels wel hetzelfde is). Dat is namelijk een metalband uit Estland. Op het debuutalbum Parasiit brengt dit vijftal een mix aan nu-, death en industrial metal. Net als strychnine heeft dit Baltische gezelschap ook de mogelijke bijwerking om de werking van het zenuwstelsel te beïnvloeden. De impulsoverdracht van zenuwcellen naar spiercellen kan daarbij dusdanig verstoord worden dat de nekspieren ongecontroleerd heen en weer gaan bewegen.Lees verder ›

Drie jaar geleden maakt Myles Kennedy indruk met zijn eerste soloplaat The Year Of The Tiger, een ingetogen en stemmig album waarin het overlijden van zijn vader op jonge leeftijd centraal stond.Lees verder ›

Griekse black metal, daar lust ik sinds de begindagen van Rotting Christ wel pap van. Hoewel het geografische zwaartepunt van het genre natuurlijk veel noordelijker ligt, is er in Griekenland om de een of andere reden altijd een interessante scene geweest. Human Serpent loopt daarin vanaf 2013 mee. De band bracht een reeks splits en EP's uit. Heirlooms Eternal is het vierde volledige album. Uit de geleverde informatie blijkt dat Tom Kvålsvoll (Sarkom, ex-Dodheimsgard) voor de mix tekende. Dat deed mijn oren nog meer spitsen.Lees verder ›

In deze onzekere tijden is reizen een hele uitdaging geworden en ik moet toegeven dat ik persoonlijk enorm uitkijk naar het moment dat we weer de wijde wereld kunnen intrekken. Sri Lanka staat al enkele jaren bovenaan mijn lijstje van favoriete reisbestemmingen. De reis is zelfs al volledig uitgestippeld, maar jammer genoeg gooiden de terroristische aanslag van 2019 en COVID-19 vorig jaar roet in de curry. Ik heb er mij ondertussen al bij neergelegd dat we er in 2021 ook niet zullen geraken. Maar, zo dacht ik, in tussentijd is er gelukkig nog Luciferianometh om mij al een beetje in de juiste stemming te brengen.Lees verder ›

Water is nat, gras is groen, een cirkel is rond en we gaan maar een keer dood. Deze dooddoener (pun intended) is de titel van het derde album van Septagon. Hierop is de nieuwe drummer Daniel Buld voor het eerst te horen en kiest de band voor een meer bandgerichte aanpak waar het het schrijfproces aangaat. En wat moet dit dan opleveren?Lees verder ›

Is Eskimo Callboy de verpersoonlijking van een 'guilty pleasure'? 'Sicher, sicher' moest de Duitse metalcore/electropopformatie anno 2010 gedacht hebben. Wat begon als een parodie van crabcore - zie Attack Attack! met Stick Stickly in 2009 en later Of Mice & Men, Asking Alexandria, Black Veil Brides, We Came As Romans en meer - met extreem 'voude' synthesizers, overmatige autotune en vunzige teksten evolueerde het tot een extreem succesvol project. Eskimo Callboy won met elk opeenvolgend album - vijf ondertussen - aan populariteit en transformeerde van een parodiërende crabcoreband naar plezant 'voude' partymetal met grootse allures. Dat iedereen op Graspop 2018 met een onesie bij Eskimo Callboy te vinden was spreekt voor zich over hoe loyaal de fans zijn en hoe groot desbetreffende feestjes wel niet zijn geworden.Lees verder ›

Uit de bossen rond de duizend Finse meren komt op regelmatige basis een blackmetalplaat tot aan onze redactietafel. Vaak staan op deze platen rauwe, ongepolijste blackmetalnummers, voorzien van een Fins opschrift dat maar moeilijk te doorgronden is. Denk maar aan platen van grootmeesters als daar zijn Horna, Sargeist of ook Korgonthurus. Lord Of  Pagathorn, labelgenoten van deze laatste band, komt met Age Of Curse via Woodcut Records. Het is nog maar de derde plaat voor een band die sinds 1992 bestaat. Het zijn dus niet echt veelschrijvers, deze kerels. We moeten wel in rekening brengen dat de band een poosje heeft stilgelegen, maar toch.Lees verder ›

Het onderwerp van vandaag, het nieuwe album van een dynamisch punkrockkwintet uit North Carolina, is dan ook typisch zo’n geval dat ook door het zojuist genoemde ‘punkrock’-label eigenlijk te kort gedaan wordt. Het is goed mogelijk dat "Student Loan-core", hoe de band zichzelf graag categoriseert, de essentie van de muziek wel het beste samenvat. Dollar Signs maakt sinds hun debuut-LP in 2015, getiteld ‘Yikes’, humorvolle muziek met komedie als middel om de zware tragedie van het leven aan de kaak te stellen.Lees verder ›