Ellimist – Ellimist

Geschreven door op 03-09-2021 om 18:50.

Deze band haalde zijn naam uit de Ellimist Chronicles van K.A. Applegate. Dit zijn sciencefictionboeken voor kinderen. Het geeft al een beetje aan waar de muziek van dit trio uit Massachusetts rond draait. Het scifi-gehalte ligt hoger dan bij de gemiddelde aflevering van de X-Files. Het verhaal dat doorheen het album wordt verteld is dat van een zekere Toomin (tevens de naam van de derde track). Deze Toomin is een figuur uit de boekenreeks. Ik hou wel van een bende nerds die zich op metal muziek smijten. Laat maar komen dit album!

Wat al snel opvalt aan dit album is dat het onvoorspelbaar en vrij eclectisch is. Je hoort een nummer en denkt de bands muziek nu te kennen, maar dan begint het volgende nummer en zit je in een compleet andere wereld. Ellimist speelt met de genres en wisselt af tussen progrock, instrumentale muziek, death metal en zelfs popmuziek. Het is me zelfs iets te eclectisch en normaal houd ik wel van verrassende afwisselingen.

Het probleem ligt een beetje in het feit dat ik niet alle muziek even goed vind klinken. De band is op zijn best wanneer hij niet-vernieuwende, hardere melodieuze death brengt, maar verliest me als luisteraar wanneer er weer eens wordt overgeschakeld naar zeer 80’s klinkende arcade-muziek. Mones is hier een uitstekend voorbeeld. Wat is dit nu weer? Dit nummer leent zich uitstekend om een aflevering van Miami Vices mee aan te vangen, maar op dit album vind ik het nogal misplaatst. Zo heb ik bij wel meer nummers mijn bedenkingen. Iedere keer wanneer de band probeert innoverend uit de hoek te komen, lijk ik af te haken. Second Life is nog zo’n voorbeeld. 80’s happy synthpop waar Harold Faltermeyer en Jan Hammer hun eerstgeboren zoon voor zouden inruilen.

Deep Worms schiet hierop de volledig andere kant op. Opnieuw is de 80’s vibe zo hard dat je haarspray en een walkman nodig hebt. Het is een soort horrornummer, maar het soort dat je in kinderhorrorfilms als Labyrinth of Neverending Story terug hoort. Op zich wel leuk, maar het past op een metal plaat zoals een koe in een skaterspark wordt verwacht.

Nee, geef mij maar nummers als Crayak of Father. Compromisloze metal met een licht nostalgische inslag. Ellimist kan er wat van als de band het wil hoor. Vooral Crayak is het vermelden waard. Het langste nummer op de plaat begint met een gesproken boodschap en ontvlamt vervolgens in hevige blast beats. Onverwacht, maar welgekomen want ik was een beetje in slaap aan het vallen.

Op zich is dit geen slecht album. Het is maar waar je voorkeur ligt natuurlijk. De ene wordt heet en vochtig van death metal, terwijl een ander liever naar een musical met zingende katten kijkt. Mensen met een brede muzieksmaak kunnen dit album dus misschien wel pruimen. Voor mij was het net iets te eclectisch of zelfs ronduit flauw bij momenten.

Score:

60/100

Label:

Eigen Beheer, 2021

Tracklisting:

  1. The Equatorial High Crystal
  2. Alien Civilizations
  3. Toomin
  4. The Brilliant Loser
  5. Mones
  6. Menno’s Hubris
  7. Second Life
  8. Deep Worms
  9. The Blue Moon
  10. Father
  11. Ellimist
  12. Crayak
  13. The Final Game

Line-up:

  • Matthew Goorahoo – Gitaar en Zang
  • Mike Fitts – Gitaar
  • Tyler Montaquila – Drum

Link: