Birth – Birth

Geschreven door op 01-09-2021 om 18:26.

Sloebers zijn het, de jongens van Birth. Sturen de snoodaards een demo op naar onze redactie en beweren ze dat hun EP eind juli 2021 zal worden uitgebracht. Blijkt deze na een uiterst korte google search reeds in 2019 op Spotify te zijn uitgebracht. Hm oké dan. Ik ben echter heel blij dat ze het zo aanpakten want anders was ik hoogstwaarschijnlijk nooit op dit pareltje uitgekomen. Wat een uiterst leuke debuut-EP is me dit zeg!

Birth speelt progressieve rockmuziek. Een muziekgenre waar ik al sinds mijn jeugd natte dromen van krijg. Pink Floyd, Jethro Tull en vooral King Crimson.. heerlijke bands toch? Ik ben zo een vervelend ventje dat wel eens durft klagen over het feit dat er “zo geen muziek meer wordt gemaakt”. Iedereen kent wel zo iemand. Wel, ik ben die persoon. Aangenaam. 

Het klagen zal ik nu wel even laten want deze EP doet me werkelijk verdwalen in de vroege jaren ‘70. Is deze EP echt gemaakt in de 21e eeuw? Is het nu 2019 dan wel 2021, dat interesseert me nu werkelijk geen fluit. Birth is erin geslaagd de sfeer, het gevoel en de finesse van de oude meesters tot leven te wekken. Dit is een compliment dat ik niet zomaar uitdeel en al zeker niet nuchter.

Leg gerust eens deze EP op en je zal gauw begrijpen wat ik bedoel. Het allereerste nummer is al direct een schot in de roos. Wat mij betreft het beste proglied van de hele plaat. Descending Us is niets minder dan een progsymfonie. Ik kan het niet anders omschrijven. Het nummer begint zweverig als een lucide droom en meandert lekker door tot Brian Ellis zijn gitaar aan het werk zet en hij gretig solo’s begint te lanceren. De keyboards, de zang.. werkelijk alles valt perfect in elkaar. Dit nummer is meer jaren ‘70 dan olifantenpijpen of Gloria Gaynor. De hele ervaring duurt zeven minuten en dertig seconden, maar smeekt om herhaald te worden.

De andere twee nummers van de EP zijn eveneens sterk uitgewerkt hoor. Cosmic Wind voelt als psychedelische freestyle aan, chaotisch en toch telegeleid. Technisch perfect uitgewerkt en licht jazzy aan de randjes. Long Way Down is dan weer enorm bluesy. Het heeft zelfs iets weg van stonerrock avant la lettre. Alsof stoner in de jaren ‘70 al had bestaan. Conor Riley concentreert zich voor dit nummer meer op zijn ritmegitaar dan op zijn keyboard, getalenteerde jongen hoor. Laat hier Ellis zijn sologitaar nog eens op los gaan en je krijgt een muzikaal orgasme te horen.

Ja, de jaren ‘70 hebben gebeld en ze willen weten of Birth geen tips kan geven aan Rush of Genesis. Kwestie van die 70’s sound extra in de verf te kunnen zetten. Puike prestatie van deze band uit het Californische San Diego. Dit is een EP en EP’s geven wij standaard geen punten op Zware Metalen, maar indien we dit wel deden kreeg deze van mij een sterke 95 op 100. Deze EP is een meesterwerk en ik hoop, nee ik EIS dat deze band zo snel mogelijk met een langspeelplaat op de proppen komt. Dit is progrock zoals progrock hoort te klinken. Bedolven onder een dikke laag jaren ‘70, maar toch fris en modern genoeg voor het oor. Heerlijk!

Label:

Bad Omen Records, 2021

Tracklisting:

  1. Decending Us
  2. Cosmic Wind
  3. Long Way Down

Line-up:

  • Conor Riley – Zang, Keyboard en Ritmegitaar
  • Brian Ellis – Keyboard en Sologitaar
  • Trevor Mast – Basgitaar
  • Paul Marrone – Drum (enkel studio-opname)

Links: