Ineens was het gerucht daar: Iron Maiden zou een nieuw album hebben! Het gerucht werd steeds luider en luider. Bleek dat de band reeds begin 2019 (!!) een volledig album had opgenomen, ergens in de buurt van Parijs, in dezelfde studio waar The Book Of Souls werd opgenomen. Dit alles vond plaats te midden van de Legacy Tour. De bandleden namen een korte pauze om het album op te nemen en door de tournee zaten ze vol energie en ideeën. Ideale situatie dus. Sterk dat het hierna zo lang werd stilgehouden. Senjutsu is Japans voor ‘tactiek en strategie’. Er was een reden dat men zo geheimzinnig deed en zo lang wachtte met een nieuw album. Tactiek en strategie.
Morgen is het dan eindelijk zo ver. Het zeventiende album van Iron Maiden gaat volledig live. Namens Zware Metalen kon ik het al iets vroeger beluisteren. Het viel me zwaar maar ik heb me opgeofferd. Iemand moest het doen natuurlijk. Arme ik. Oké ja, ik geef toe dat ik jaloerse berichtjes heb gekregen van enkele collega’s. Ja Frank, looking at you. Het werd een lange recensie, maar hey, het gebeurt niet alle dagen dat Iron Maiden met een nieuw album komt aanzetten.
De band zelf worstelt ook met het verwachtingspatroon. Waarom wacht je anders zo lang om een nieuw album uit te brengen? Er zit maar liefst zes jaar tussen dit album en zijn voorganger. En waarom ook die geheimzinnigheid? Dit is ongezien voor de band. Nee, het is duidelijk dat Iron Maiden wilde knallen met deze schijf, dus werd niets aan het toeval overgelaten. Een nieuwe plaat moet nu eenmaal commercieel sterk zijn, zonder te commercieel te klinken. Idealiter bevalt deze de oude fans, maar trekt het ook de jongere generatie(s) aan. Het is een soort evenwichtsoefening waar wel meer (oudere) bands mee worstelen. Iets afbreken is gemakkelijk. Iets creëren dat door jong, oud, nieuw en moeilijk wordt aanvaard is dat niet. Fans van het eerste uur verwachten een bepaalde muziek, fans die – zoals ik – pas vanaf Brave New World inhaakten verwachten weer iets anders en doe zo maar eens goed voor iedereen.
Welke richting gaat deze Senjutsu dan uit? Tijd om tot de kern van de recensie te komen me dunkt. Het album wordt namelijk afgetrapt met de titeltrack zelf en wat mij betreft is deze Senjutsu het muzikaal equivalent van een bal los in de winkelhaak trappen in de eerste minuut van een voetbalwedstrijd. Een beter begin bestaat niet en het publiek gaat door het dak. Brave New World (2000) was de allereerste Maiden-plaat die ik ooit kocht en die werd ook in gang getrapt door een absolute wereldgoal, namelijk The Wicker Man. Als dit een voorteken is voor wat komen zal..
Omdat ik graag vervelend doe, zoek ik naar iets om commentaar op te geven. Ik vind echter compleet niets. Deze Senjutsu kent een volle klank en harmonie, klinkt melodisch en bevat die typische Iron Maiden-ingrediënten: McBrain drumt namelijk zo strak als een atoomklok, powerduo Dave Murray en Adrian Smith zet gezwind de lijnen uit en kapitein Bruce Dickinson vertoont nog steeds evenveel energie als toen hij een jong veulen was. Dit nummer geldt als een duidelijke 1-0 voor de thuisploeg. Ik begrijp waarom de band ervoor koos om de hele plaat ernaar te vernoemen.
Stratego en The Writing On The Wall zijn natuurlijk reeds gekend. De eerste ligt me minder goed dan het tweede. Persoonlijk voorkeur hoor. Het uptempo Stratego is niet alleen voor deze plaat opvallend snel, het zou qua tempo ook op de voorgaande platen in het oor gesprongen zijn. Qua structuur is het dan weer een vrij typisch Iron Maiden-nummer te noemen. Nee, mij ligt het Quentin Tarantino-achtige The Writing On The Wall een stuk beter. Het horen van deze single gaf me het gevoel dat er een sterk album zat aan te komen. Opnieuw, persoonlijke voorkeur. Ik kan perfect begrijpen dat er mensen zijn die deze te klassiek rockachtig of zelfs folkachtig vinden klinken. Het lied kent inderdaad een vrij hoge spaghettiwestern-vibe, maar dit is net wat mij zo aantrekt. Smijt daar dan zo’n heerlijk Adrian Smith-gitaargeluid over als ware het Parmezaanse kaas en ik overeet me weer eens. En maar niet snappen waarom ik blijf verdikken.
Western muziek? Wat zal er nu volgen? De trend is nu echt wel gezet. Lost In A Lost World doet me énorm denken aan Black Sabbath’s Planet Caravan. Ik kan heus niet de enige zijn die dit gevoel heeft, althans voor de eerste twee minuten want na de zweverige intro wordt een versnelling hoger geschakeld en weerklinkt een volledig ander nummer. Deze Lost In A Lost World duurt een indrukwekkende tien minuten en vertoont alle kleuren en geuren van Steve Harris. Mijn kop eraf als hij niet de hoofdschrijver van deze mini-operette is. Na vijf minuten gaat het tempo trouwens nogmaals omhoog. Heel hard gaat Iron Maiden uiteindelijk niet met deze song. Het blijft allemaal betrekkelijk braaf en ergens vind ik dit wel jammer. Zeker bij zo’n marathonnummer verwacht je op het einde slagroom op de taart. Nu zit ik na tien minuten wat op een droge koek te kauwen.
Hierop volgt The Time Machine en dat mag je opnieuw letterlijk nemen. Ik denk dat ik deze al een paar keer gehoord heb op andere Iron Maiden-platen. Versta me niet verkeerd, het is best een goed nummer hoor. Bruce Dickinson zingt het nummer echter alsof het een kinderdeuntje is. De wat atypische manier waarop hij de tekst zingt vergt wat aanpassingsvermogen van mijn kant uit. Wat mij een stuk makkelijker valt is het heerlijke gitaarduet waarmee het doek over dit nummer valt. De tijd vliegt wanneer je je amuseert want het eerste deel van de plaat zit er hierna op. Deze Senjutsu is een dubbelalbum, dus wie de plaat op CD beluistert kan nu van disc wisselen.
Dit tweede luik van de plaat start alvast veelbelovend met een lekker glijdend gitaargeluid, waarna Dickinson als een volleerde operazanger een verhaal afsteekt over het Britse gevecht tijdens de Tweede Wereldoorlog. Tja, een onderwerp waar piloot Dickinson graag over leest én zingt. The Battle of Britain, weet je wel? Dit Darkest Hour kan wel eens een plaats krijgen in de live shows. De band zal die Spitfire nog wel hebben zeker? Dat gevechtsvliegtuig dat op de laatste tournee als pièce de résistance op het podium werd uitgespeeld. Heerlijk nummer trouwens! Zachte intro, theatrale opbouw en een lekker knetterend gitaargeweld naar het einde toe. Classic Maiden! En net wanneer je denkt dat het niet beter kan, wordt ook hier nog wat Adrian Smith-Parmezaanse kaas over gestrooid. Wat mij betreft is dit nummer nu de hoofdschotel van deze plaat.
Klaar voor het dessert zou ik zeggen. En dat wordt opgediend in een driegangenmenu, namelijk drie klappers van ruim tien minuten, waarvan ik nu al vrij zeker ben dat Steve Harris zich weer heeft laten gaan. Death Of The Celts is de eerste van de trilogie en de leiding nemende, galopperende basgitaar bevestigt mijn vermoeden. Chef-kok Harris rides again. Het nummer heeft – niet verrassend gezien de titel – iets zeer Iers over zich. Ik moet uiteraard direct denken aan The Clansman en ik denk jij ook. Voordat iemand het opmerkt: ja, Ieren en Schotten zijn twee verschillende volkeren. Meh, het doet me toch aan dat nummer denken. Ik heb het wel voor het eerste gedeelte van dit nummer, maar minder voor het tweede. Het is me allemaal wat te uitgesponnen en uitgerekt. Iemand mag gerust Harris van tijd tot tijd eens afremmen hoor. Gelukkig zijn er Murray, Gers en Smith om de dag te redden. Wat een smakelijk samenspel aan gitaren volgt er op het einde zeg.
Ook The Parchment begint met Harris’ basgitaar in een prominente hoofdrol. Geheel voorspelbaar, maar bevredigend vallen de gitaren hierna in en wordt het geheel naar een hoger niveau gestuwd. Met Dickinson’s contributie is het feest compleet. Dit is opnieuw een vrij zachtaardig Maiden-nummer, maar aangezien we het einde naderen is dit best oké. Het nummer voelt zowaar proggy aan en ik zit er met een grote glimlach op het gezicht naar te luisteren. Er zijn zo van die nummers die gewoon gemaakt zijn om te blijven gaan. Laat deze dus ook nog maar even doordenderen. Twaalf minuten en veertig seconden duurt deze parel. Alsjeblieft! Briljant nummer, maar misschien niet voor iedereen.
Afsluiten doen Bruce Dickinson en kornuiten met Hell On Earth. Ik verwacht me aan een nummer over aanschuiven in de supermarkt op een zaterdagnamiddag, maar voor de bandleden bestaan er blijkbaar andere hellen. Héél verrassend – niet – begint ook deze met een opvallende baslijn, waarna de gitaren invallen en Iron Maiden geheel voorspelbaar aan zijn afsluitende akte begint. De band hield de beste nummers blijkbaar tot het einde? Er volgt weer zo’n uitputtingsslag waarbij de volumeknop steeds maar hoger wordt gedraaid naarmate het nummer vordert. Ook deze zal uiteindelijk afklokken op een gezonde elf minuten en twintig seconden. We hebben er lang op moeten wachten, maar nu is de nieuwe plaat van Iron Maiden er eindelijk. Het is een bijzonder lang album – en dito recensie – geworden, waarop een paar serieuze langeafstandslopers staan. Het maakt dat dit album een paar keer integraal dient beluisterd te worden. Het is de beste manier om je de nummers eigen te maken.
Ik ben er vrij zeker van de bandleden heel tevreden zijn met het resultaat en terecht! Ze mogen met reden trots zijn op deze Senjutsu. Het album beviel mij ook enorm en zal veel andere fans eveneens hard aanspreken. De onoverkomelijke haters zal het album uiteraard ook kennen. Dat is hun goed recht natuurlijk. Dit is geen Powerslave en al zeker geen Killers of Fear Of The Dark. Die platen gaan bij mij ook altijd hoger in de “hiërarchie” komen te staan. Ik hoorde echter een Iron Maiden dat ouder, rustiger en meer belegen klikt. Er spatte waarachtig zelfs een zweem van progrock vanaf. Deze band heeft alles al gezien en gedaan. Dickinson overleefde zelfs kanker en staat tegenwoordig rond te springen in een fonkelnieuwe heup. Laten we met ons allen nu eens gewoon blij zijn dat de band nog bestaat en dat deze nog de drive, energie en zin heeft om een album als deze Senjutsu af te leveren. Doe ermee wat je wilt, maar ik vond deze absoluut de moeite waard! Ik kijk al uit naar 2022 wanneer ik de band weer eens aan het werk kan zien. Corona is aan het overwaaien. Dat was pas de echte Hell On Earth.
Score:
87/100
Label:
Parlophone Records, 2021
Tracklisting:
1. Senjutsu
2. Stratego
3. The Writing On The Wall
4. Lost In A Lost World
5. Days Of Future Past
6. The Time Machine
7. Darkest Hour
8. Death Of The Celts
9. The Parchment
10. Hell On Earth
Line-up:
- Bruce Dickinson – Zang
- Adrian Smith – Gitaar
- Steve Harris – Basgitaar
- Dave Murray – Gitaar
- Janick Gers – Gitaar
- Nicko McBrain – Drum
Links: