Het is toch ook een rare en bizarre tijd waar wij allen in leven. Het ene is nog niet voorbij (pandemie) of het andere staat al voor onze deur (de oorlog in Oekraïne). Gelukkig hebben we nog steeds muziek, iets wat mensen wereldwijd nog steeds doet verenigen, dus tijd voor een nieuwe recensie. En laat ik voorop stellen dat ik het nieuwe album van het Duitse Warpath geheel random heb uitgekozen en nog vóór de hele Russische invasie begon. Maar nu toepasselijker en herkenbaarder dan ooit luister ik naar de plaat, getiteld Disharmonic Revelations.
Voordat ik in de teksten duik en uitleg wat ik met mijn schrijven hierboven bedoel, even een klein geschiedenislesje over de band. Opgericht in 1991, één demo en vier albums uitgebracht tot in 1998 de stekker er uit ging, in 2015 weer bij elkaar gekomen met een lading nieuwe leden en sindsdien twee albums en een compilatiealbum uitgebracht. Het genre is thrash metal met lyrische thema’s over haat, oorlog en misantropie. Het zevende album, Disharmonic Revelations, doet zich omschrijven als een eigentijdse, meer verfijnde versie van Warpath’s magnum opus, het uit 1994 afkomstige Against Everyone.
Muzikaal gezien is het brute en vooral rauwe thrash dat we voorgeschoteld krijgen. De eigentijdsheid en verfijning dat ik eerder noemde, hoor je vooral terug in het weer hebben van twee gitaristen, de strak ingespeelde drums en de veelzijdige zang. Qua composities zijn er ook de nodige afwisselingen te noteren. Met The Last One is het vol gas er tegenaan en ook met de titeltrack en met Parasite blijft het tempo en beukgehalte hoog. Van vol gas gaan we naar bruut en lomp met A Part of My Identity, doet Scars een beetje old-school thrash aanvoelen (met een heerlijke gitaarsolo overigens!) en gaan we met Egos Aspire van lichtelijk chaotische lompheid naar snel en sneller. De track MMXX klinkt vooral eigentijds om hele andere redenen, maar valt toch het beste te omschrijven als een stoomwals dat van geen stoppen af weet. Stiekem zat ik er al op te wachten wanneer het zou gebeuren en ja hoor, de eerste blastbeat is een feit: Decisions Fall. Een beetje post-hardcore met deathmetalinvloeden in een algehele mix van thrash metal. Digitized World pakt het wat dissonanter aan dan zijn voorgangers en dan volgt het (naar verhouding) wel heel rustige The Unpredictable Past. Als bonus krijgen we het in 2020 uitgegeven Innocence Lost en een alternatieve versie van MMXX.
Aan het einde van de rit hebben we gewoon weer een lekkere, rauwe beukplaat van Warpath te pakken. Niet geheel vernieuwend, ondanks de experimenten hier en daar, maar zeker één van de betere platen (zo al niet de beste) van deze Duitse thrashformatie. Het thema en de teksten zijn helaas nog véél meer van deze tijd dan menigeen van ons ooit had kunnen (en willen) geloven. Warpath vertelt ons in zekere zin met Disharmonic Revelations wat er loos is in (en wat er mis is met) deze wereld. Zeker het luisteren waard.
Score:
77/100
Label:
Massacre Records, 2022
Tracklisting:
- The Last One
- Disharmonic Revelations
- Parasite
- A Part of My Identity
- Visions and Reality
- Scars
- Egos Aspire
- MMXX
- Resurrection
- Decisions Fall
- Digitized World
- The Unpredictable Past
- Innocence Lost (bonus track)
- MMXX (alternative version) (bonus track)
Line-up:
- Dirk “Digger” Weiß – Zang
- Roman Spinka – Gitaar
- Claudio Illanes – Gitaar
- Sören Meyer – Basgitaar
- Norman Rieck – Drums
Links: