Vorig jaar schreef ik een recensie over Grief de vorige plaat van het Amerikaanse Everson Poe, waarover ik zeker te spreken was. Het bleek een album met een hoog cinematografisch gehalte, waarbij ik aangaf dat dit misschien niet voor iedereen is. Op The Night Country laat Mae Shults wederom haar demonen los. Gedurende de opname werd Mae zelf opgenomen wegens psychische problematiek. De beste muziek komt vaak voort wanneer de musicus zelf een slechte periode doormaakt, hier zijn talloze voorbeelden van. U kent ze ongetwijfeld wel. Als dit een voorbode mag zijn, dan zijn bij mij de verwachtingen alvast hooggespannen.
De gelijkenissen met het vorige album Grief zijn er op het eerste gehoor wel degelijk. Neem nu de talloze cinematografische samples afkomstig uit de film Possession, het overstuurde drumwerk, de verwrongen en gestoorde sfeer (The Chamber Of Blood) en de enorme afwisseling tussen de diverse subgenres. Dit gaat letterlijk van post-black tot doom en van noise tot punk-achtige toestanden. Om dit allemaal een plaats te kunnen geven is een open geest vereist. Als we iets verder luisteren dan het eerste gehoor, dan valt het stemgebruik nog wel het meeste op. Dit is namelijk nog veelzijdiger geworden, er is nu nog meer ruimte voor een zuivere zangstem. Mae heeft hier kennelijk nog meer werk ingestoken, waardoor het album zich niet als één identiteit laat vangen. Er zijn zelfs talloze variaties hoorbaar van deze zang, zoals ook al direct hoorbaar is tijdens het eerste nummer I Am The Maker Of My Own Evil. Het nummer eindigt met een niet al te subtiele variatie van gekrijs en diepe grunts, op een achtergrond van doffe blastbeats. Gelijk aan dit nummer laten de andere nummers zich ook beluisteren als een psychotische identiteitscrisis. Duister, melancholiek, dramatisch en spannend zijn zomaar vier woorden die bij mij opkomen tijdens het beluisteren.
Enkele momenten die ik graag nog even wil uitlichten zijn de gekwelde zang in de slotfase van The Girl With No Hands, voorzien van strak drum -en gitaarwerk. Om tegen het einde een samenspel te creëren tussen zang en vrij indrukwekkend gekrijs. De lamenterende sfeer tijdens de opening van The Chamber Of Blood die plotsklaps overslaat naar pure hysterie zo rond de vijfde minuut. Om daarna vervolgens doodleuk punk -en rock & roll met black te combineren….Het nummer eindigt met een heleboel horror en tergend gegil (Lingua Ignota, iemand?). De hysterie en ademontnemende momenten worden gedurende What A Pretty Bird Am I direct voortgezet. Wat een bak ellende strooit Mae tijdens de eerste zeven minuten door de speakers. Daarna volgt een kort moment van bezinning om vervolgens lak te hebben aan alles wat binnen kaders gegoten kan worden. Puur auditief geweld!
De zevenenveertig minuten die hier worden voorgeschoteld zijn, evenals Grief, een enorme kluif. Zoek hierbij niet naar eenvoudig luisterplezier, want dan kom je echt bedrogen uit. Luister naar de muziek alsof je een emotionele drainage ondergaat, zoiets als een grote schoonmaakbeurt. Een darmflush, maar dan voor je hersenpan. Dit is niet de eenvoudige weg terug naar huis, maar eerder een sinister doolhof van waaruit je de uitgang zelf moet gaan zoeken. Het is mogelijk om dit album in perspectief te plaatsen indien je jezelf voorziet van de juiste bagage en intrinsieke motieven. Met andere woorden, sluit jezelf op en onderga deze ervaring. Hoogstwaarschijnlijk zal een deel van het luisterpubliek dit verafschuwen, mede vanwege een gebrek aan houvast. Maar ga je voor het ongrijpbare, het buiten de kaders kleuren en heb je veel affiniteit met de genoemde subgenres, dan is The Night Country zeker de moeite waard. Ik wens Mae het allerbeste toe, maar als dit album het resultaat is van haar mentale inzinking dan weet ik het niet helemaal zeker…
Score:
87/100
Label:
Trepanation Recordings, 2022
Tracklisting:
1. I Am The Maker of My Own Evil
2. The Girl With No Hands
3. The House of Death
4. The Chamber of Blood
5. What A Pretty Bird Am I
Line-up:
- Mae Shults – Alles
Links: