In het ruim dertig (!!) jarige bestaan van de Amerikaanse deathmetalband Immolation wisten de heren het ene na het andere succesvolle album af te leveren. Ontegenzeggelijk is de grote doorbraak toch wel het in 2000 verschenen album Close To A World Below, waarbij ik persoonlijk meer de voorkeur geef aan het daaropvolgende Unholy Cult (2002). Het bijzondere aan Immolation is dat de band in staat is om met de wortels verankerd te blijven in het old-school gebeuren, terwijl hij wel degelijk inventief genoeg is om ook de jongere doelgroep aan te spreken. Immolation heeft immers in de afgelopen dertig jaar een brede schare aan fans vergaard. Fans van diverse pluimage en achtergrond, waarbij de gemene deler is dat deze metaalhoofden graag naar uiterst spannende muziek luisteren.
Een ander opvallend gegeven wat als een rode draad door nagenoeg alle albums heen loopt zijn de tekstuele verhandelingen. Dit is niet je meest simpele God-hatende of anti-religieuze band. De teksten gaan echt over een God als personificatie van alles wat slecht is in de wereld. God en religie brengen onheil in de wereld en beroven de mensheid van het licht en de vrijheid om zelf te blijven nadenken. Een interessante invalshoek wat mij betreft, en één die ook tot uiting komt op de albumhoezen en de merchandise. Kruisen met boosaardige karakteristieken, gevallen engelen en demonische voorstellingen zijn terugkerende thema’s op albumcovers. Op het elfde album Acts Of God zien we ook weer een voorstelling van engelen in nood, ditmaal van de hand van Eliran Kantor. Hij maakte onder andere ook de albumhoes voor de laatste Venom Prison (Erebos) en die van Bloodbath (The Arrow Of Satan Is Drawn). Wat je ziet sluit vaak naadloos aan bij de muziek. Dit verdorven tafereel op de hoes van Acts Of God is alvast een goede indicatie.
Op Acts Of God laat Immolation doordachte, afwisselende en brute death metal horen. Eigenlijk zoals we hadden verwacht. Toch kan ik deze plaat niet direct een logisch vervolg noemen op Atonement (2017). Het drumwerk voelt veel organischer aan, alsof Steve Shalaty zijn blastbeats extra in de verf heeft gezet, voordat hij ze als spervuur lanceert over de donkere bastonen van bandgenoot Ross Dolan. Diezelfde Ross Dolan, (één van de meest sympathieke voormannen uit de deathmetalwereld, maar dat even terzijde) klinkt nog altijd als een bezeten grizzlybeer die alles en iedereen omver brult. Voor mij (en ik vermoed vele andere), nog altijd een enorme tegenstelling als je weet dat Ross een zeer vriendelijke man is. Zijn vocalen hebben op ieder album zoveel overtuigingskracht dat zelfs de grootste religieuze fanaat niets anders kan dan hem gedwee te geloven op zijn woorden. Ondanks de zeer lage en soms ietwat monotone grunt blijft hij in de meeste gevallen prima verstaanbaar. Hierdoor heeft hij eigenlijk weinig afwisseling in timbre nodig om interessant te blijven, zelfs op de ruim vijftig minuten durende plaat! Gedurende de vijftien nummers die per stuk om en nabij een ruime drie minuten klokken, weet de man zijn vocalen op de juiste momenten effectief te plaatsen. Zo blijft de muziek lekker om naar te blijven luisteren, zonder dat het continu een volgepropte bende wordt. En als hij dan al eens wat meer tekst heeft, zoals bijvoorbeeld op het doomy Noose of Thorns dan is de eerder genoemde overtuigingskracht hetgene wat het meeste indruk achter laat.
Nu kunnen een drummer, bassist/zanger samen tot grote hoogte stijgen, maar wat moet Immolation zonder gitaristen Robert Vigna en Alex Bouks? Robert is gitarist van het eerste uur en liet al eerder horen dat hij over een zeer kenmerkende stijl beschikt. Hij heeft de gave om de potentiele inkakmomenten te voorkomen. Als je net denkt dat je alles al hebt gehoord, dan komt die kale heer Vigna even meedoen en tovert hij de ene na de andere magische solo of spannende variatie uit zijn schreeuwende gitaar. Wat enorm helpt is dat het voornamelijk ultrasnelle gitaarfratsen zijn die ondersteund worden door de eerder genoemde blastbeats van drummer Shalaty. Dit geeft het geheel een opgefokt, maar ook zeer melodieus karakter. En het zijn juist telkens die intervallen (zoals tijdens Blooded) waarop Immolation zich als geheel weet te onderscheiden van andere deathmetalbands. Extreem scherp en effectief, maar tegelijkertijd ook voldoende gedoseerd weten de Amerikanen de aandacht tot het einde vast te houden. Het mag duidelijk zijn dat Alex Bouks (Goreaphobia / ex-Incantation) met al zijn ervaring prima op zijn plaats is. Dat liet hij al horen op Atonement, maar ook nu blijft hij samen met Vigna coherent zijn ding doen. En ondanks dat ik eerder zei dat Acts Of God niet het meest logische gevolg is na Atonement zijn er wel degelijk gelijkenissen. Beide albums klokken om en nabij de vijftig minuten, etaleren de kundigheid van de muzikanten maximaal en de mix blijft dat zware en logge geluid houden.
Qua opbouw en structuur van de nummers vinden we juist weer meer gelijkenissen met albums uit het verleden. Zo zitten sommige gitaarpassages en sfeerelementen heel dicht tegen de capriolen op Unholy Cult aan. Als je goed hebt gelezen, dan weet je nu dat dit voor mij als redacteur goed nieuws is. Alle nummers zijn overigens direct herkenbaar als Immolation. De liefhebber hoeft dus geen extreme verrassingen of rariteiten te verwachten, die er eerder ook niet waren. Of je moet de gedecideerde mid-tempo inleidingen van een nummer als Incineration Procession vernieuwend vinden. De gehele uitvoering doet dan weer meer denken aan Harnessing Ruin (2005), zwaar en duister, met desondanks veel ruimte voor groove (luister maar eens naar Derelict of Spirit).
Je zou erover kunnen discussiëren of het allemaal niet wat veel is om in de bovenkamer te verwerken, deze vijftig minuten aan krachtige riffs, duistere muziek en brullende vocalen. Had het effectief gezien niet in dertig minuten gekund? Misschien wel, maar welke nummers of gedeeltes zou de band dan hebben opgeofferd? Hoogstens hadden de intro Abandoned en het intermezzo And the Flames Wept geschrapt kunnen worden, maar daar verliezen we slechts een dikke twee minuten aan tijd mee. Bovendien komt er naarmate Acts Of God zijn einde nadert wat meer swung en groove in het spel. Iets wat ik wel kan waarderen. Het zou zonde zijn geweest om hier afstand van te doen. Er zit dus niets anders op dan keer op keer dit geweldige album opnieuw te beleven in de wetenschap dat er na verloop van tijd heel veel blijft hangen in de bovenkamer. Wel ten koste van de aartsengelen, dat dan weer wel.
Score:
90/100
Label:
Nuclear Blast Records, 2022
Tracklisting:
1. Abandoned
2. An Act of God
3. The Age of No Light
4. Noose of Thorns
5. Shed the Light
6. Blooded
7. Overtures of the Wicked
8. Immoral Stain
9. Incineration Procession
10. Broken Prey
11. Derelict of Spirit
12. When Halos Burn
13. Let the Darkness In
14. And the Flames Wept
15. Apostle
Line-up:
- Ross Dolan – Bas, zang
- Robert Vigna – Gitaar
- Steve Shalaty – Drums
- Alex Bouks – Gitaar
Links: