Sylvaine – Nova

Geschreven door op 03-03-2022 om 19:00 uur.

Nee, ik draag geen geitenwollen sokken, zit niet uren in kleermakerszit om te mediteren en brand ook geen wierook in huis. Ik herken mezelf niet in de omschrijving ‘een zweverig type’ en snoep daarnaast ook niet van één of meerdere geestverruimende goedjes. En toch… Het nieuwe album Nova van de in Parijs wonende, uit Noorwegen afkomstige, Kathrine Shepard – beter bekend als Sylvaine – knalt zo intens naar binnen en raakt me zo diep dat ik bijna zou zeggen dat het iets spiritueels en zalvends over zich heeft.

Op haar vierde album pakt Sylvaine je hand en neemt ze je mee op een haast spirituele reis, waarin ze je mee laat genieten van haar emotionele kwetsbaarheid. Een broosheid die extra tot uitdrukking wordt gebracht door naakt op de cover van het album te verschijnen. Titeltrack Nova, dat qua tekst bestaat uit een gefingeerd taaltje, portretteert deze kwetsbaarheid des te meer: het bestaat enkel uit zang. Een heel bewuste keus: “… the most personal instrument you have is yourself, your voice. I wanted to really show who I am this time around.” zegt Sylvaine hierover. Een gewaagde zet om ook je album ermee te openen? Misschien wel, maar het pakt beeldschoon uit.

Op Mono No Aware, dat iets minder dan tien minuten duurt, schakelt Sylvaine voortdurend tussen een diepe schreeuw, die altijd gepaard gaat met haar mysterieuze galm er overheen, en fraai gezongen stukken, tussen krachtig en fragiel, tussen wanorde en sereniteit. Deze dualiteit van engelachtige vocalen en blackmetalelementen zijn ook nu weer de basis voor het album. Compositorisch vernuft, orkestrale arrangementen en tekstuele diepgang maken het plaatje compleet. Nowhere, Still Somewhere vervolgt het album; een dromerig nummer waarvan duidelijk is waarom er voor deze als eerste single gekozen is. Haar mysterieuze galm versterkt de sfeer in het stuk.

Ook op het machtige, twaalf minuten durende Fortapt, wat geheel in het Noors wordt gezongen, en het excellente I Close My Eyes So I Can See wordt er voortdurend naar het contrast tussen intensiteit en breekbaarheid gezocht. Blackgazepareltjes van jewelste. Op afsluiter Everything Must Come To An End is het weer de eenvoud die siert. Met enkel haar vocalen, een relatief bescheiden riff en orkestrale arrangementen vindt Sylvaine in al haar eenvoud haar ultieme kracht. Om het lied geheel af te ronden, vergezellen Lambert Segura van Saor en Nostarion (Patrick Urban) haar tegen het einde op respectievelijk viool en cello. Dat maakt ook meteen duidelijk dat Nova niet enkel en alleen door Sylvaine is ingespeeld. Naast deze twee gastmuzikanten heeft Dorian Mansiaux de drums op zich genomen. Dissolution, een bonus track, is een fraaie, frêle, mijmerende bonus, dat prima past binnen het geheel aan de ons gegunde blik aan fijnbesnaarde zeilenroerselen op Nova.

Nova is een prachtig album geworden, dat me – en dat is positief bedoeld – de rillingen bezorgt. Nummers als Nova, Fortapt, I Close My Eyes So I Can See en Everything Must Come To An End klinken mythisch, fascinerend en zorgen voor een hartverwarmende verkwikking. Het maken van haar vierde album stond voor Sylvaine in het teken van het verwerken van een persoonlijk verlies, in een tijd dat de wereld een collectief verlies leed. Een boodschap van wedergeboorte, van de tijdelijkheid van het leven, maar ook van vooruitkijken omdat er altijd nieuwe deuren opengaan. Ze had het niet op een meeslependere, treffendere manier als Nova kunnen uitdrukken.

Score:

90/100

Label:

Season of Mist, 2022

Tracklisting:

  1. Nova
  2. Mono No Aware
  3. Nowhere, Still Somewhere
  4. Fortapt
  5. I Close My Eyes So I Can See
  6. Everything Must Come To An End
  7. Dissolution

Line-up:

  • Kathrine Shepard – Vocalen, gitaren, basgitaar, synthesizers, arrangementen
  • Dorian Mansiaux – Drums

Links: