Headlines

Toen vorig jaar Akuma Kin uitkwam, het debuut van de Australische band Lucifungus, werd ik letterlijk van mijn sokken geblazen. Zware riffs, spaarzaam met vocalen, lomp en hoekig. Even had ik het gevoel dat mijn favoriete band The Melvins zichzelf had gekloond én gehuisvest in Australië. Na navraag bij onder meer de band zelf, bleek dit niet zo te zijn. Ik hoefde er ook geen tel over na te denken om Akuma Kin op mijn jaarlijst van 2019 te zetten.Lees verder ›

Het Duitse Darkness werd opgericht in 1984 en was actief tot 1991. Daarna werd er, eerst onder een andere naam, in 2013 een doorstart gemaakt. Het duurde echter tot 2018 voor de band weer met een volledig album (First Class Violence) kwam. Op papier had de band in de beginjaren alles mee als thrashmetalband in Duitsland. Kwestie van op het juiste moment op de juiste plek zijn. De grote doorbraak bleef tot nog toe echter uit.Lees verder ›

Dat de Finnen een neus hebben voor muzikaal drama zal voor niemand een verassing zijn. Dit gegeven wordt nog eens benadrukt door het debuutalbum van blackgazende hardcorejongens Surut. Het debuutalbum van deze band draagt de toepasselijke titel Surut, wat overigens eb betekent in het Indonesisch.Lees verder ›

Het Amerikaanse Cultus Profano heeft alles om het te maken in de underground blackmetalwereld. Eerst en vooral is er uiteraard de opvallende zwart-en-witte-vlakken-corpsepaint, waardoor je onwillekeurig de link gaat leggen met een grootmacht als Immortal, maar vooral met Inquisition (waar het stilistisch én geografisch dichter bij aanleunt). Het zegt absoluut niets over de muziek die dit duo uit Los Angeles maakt overigens, want Immortal en Inquisition zijn niet direct de belangrijkste inspiratiebronnen hier. Wanneer je het debuut Sacramentum Obscurus uit 2018 beluistert, hoor je namelijk vooral Darkthrone met sporadisch een streepje Emperor. Misschien moet ik dit toch iets sterker formuleren. Wanneer je het debuut Sacramentum Obscurus uit 2018 beluistert, hoor je een regelrechte Darkthrone­-kloon aan het werk, met héél sporadisch een streepje Emperor.Lees verder ›

In 2016 bracht Razend een alleraardigste debuutplaat uit. White Goat II stond vol weinig originele maar wel lekkere thrash. Nu ligt er opvolger Let’s Goat en moest ik even dubbelchecken of het hier wel om dezelfde band ging. Want hoewel de thrashinvloeden nog steeds duidelijk hoorbaar zijn, heeft Razend de muzikale horizon flink verbreed.Lees verder ›

Het is al weer een tijdje geleden dat ik nog iets te pakken kreeg van het Chileense Australis Records. Nu verschijnt er een split-album op mijn bureau van twee Chileense blackmetalbands met de illustere bandnamen Nocturn en Suicidal Forest. Beiden mij totaal onbekend. Maar onbekend wil niet noodzakelijk zeggen onbemind. Beide bands rijden op hetzelfde spoor, ze nemen de blackmetaltrein en hangen daar vervolgens naar eigen goesting een aantal wagons aan. Voor Suicidal Forest is dat de symfonische- en folk- wagon. Voor Nocturn de pagan-wagon.Lees verder ›

Mensen die mij enigszins kennen (of mijn reviews vaker lezen) weten dat ik voornamelijk naar vrolijke, ietwat opbeurende deuntjes luister. Doom bijvoorbeeld is een genre dat ik graag links laat liggen. Zo af en toe moet je echter wat dingen proberen die in eerste instantie buiten je comfortzone lijken te liggen. Aangezien ik wel een portie lekkere rock & roll, zoals Danko Jones of Thundermother kan waarderen was ik wel nieuwsgierig naar hetgeen Bloody Hammers te bieden heeft.Lees verder ›

Schemer Heer is een 'nieuw' project van Mories, de alleskunner uit Drachten die vaker een album uitbrengt dan dat hij een onderbroek verwisselt. Alleen al in 2020 bracht hij met Dodenbezweerder, Gnaw Their Tongues, Golden Ashes, Hagetisse, The Sombre en nu dus Schemer Heer een album uit. En Mories doet alles zelf hè! Nou is het bij Schemer Heer allemaal niet zo heel lastig, we krijgen namelijk een portie ernstig ongemakkelijke dungeon synth in de oren geduwd en dat is in dit geval een positief iets. Geen simpel keyboardgeneuzel met een superslecht geluid, maar op oude horrorfilms geïnspireerde klanken, die bovenal heel dreigend uit de verf komen. De muziek is opgenomen met een gitaar/synth pedaal en opgesierd met orkestrale percussie. Of zoals mijn zoon van acht zei: 'Wow, dit klinkt als Halloween'.Lees verder ›

Fantasie hebben ze wel, de vijf Canadezen van Alpha Boötis. Stowaway Ants vertelt het verhaal van een mierenkolonie die als verstekelingen meereist op een ruimteschip en op een exoplaneet belandt. Deze tweede ep kwam half december 2020 uit, maar de drie songs dateren al van enkele jaren eerder. Alleen pasten die niet in het concept van het toenmalige debuutalbum. Die hebben we gemist, dus maken we samen met jou kennis met deze zogenoemde space disco synth metal.Lees verder ›

Volgens de overlevering is Screams of Misery het beste muziekstuk ooit opgenomen in ons universum (met uitzondering van Mercurius), en is het in staat om kanker en blindheid te genezen. Het Estse Kuritvarvitaja maakt crust/punk in eigen beheer. De tracklisting op Screams of Misery volgt in chronologische volgorde het songwritingproces van de band.Lees verder ›

Ik heb het me al eens afgevraagd, toen ik de eerste in deze serie ontving, Sounds Of Hell Series Volume I: hoe bespreek je in godsnaam een plaat met heel wat bands en dito nummers? Op de eerste verzamelaar stonden er achttien bands, gelukkig op deze "maar " vijftien. Ook nu is het weer een hutsepot aan stijlen, afkomstig van bands die hun oorsprong vinden op Belgisch, dan wel Nederlands, grondgebied. De CD wordt opnieuw voorzien van deftig artwork en een begeleidend boekje. Dit hebbeding kan ook gewoon aan een schappelijke prijs bekomen worden bij de mensen van Hell Diest. Gewoon even opzoeken, zeker de moeite.Lees verder ›

Swartadauþuz is een actief baasje. Niet alleen heeft hij twee labels onder zich (Ancient Records en Mysticism Productions), hij is ook de bezieler van Digerdöden, Bekëth Nexëhmü en actief in black metal bands als Azelisassath, Musmahhu en Tyranni. Om er een paar op te noemen. Hij mocht in 2019 ook meedoen op één van de beste platen van dat jaar: het debuut van Gardsghastr. Swartadauþuz wordt hier en daar aanzien als een underground halfgod, iets wat ik niet meteen onderschrijf. Dat de beste man een dosis schelle black metal kan brengen met een authentieke sfeer en de nodige oldschool stofzuigergeluiden, dat staat echter buiten kijf.Lees verder ›

De urban woordenschat definieert een ‘shytehawke’ als een idiote loser die veel noten op zijn zang heeft, maar eigenlijk zever in pakjes verkopt. In Vlaanderen noemen we dat een politieker, maar we denken dat The SchytëHawkës uit Birmingham het eerder op het fenomeen tooggeleerden heeft. Streets Of Rage is hun twee release en er zijn heel veel redenen waarom dat gerust hun laatste mag zijn.Lees verder ›

Zo, even weg van het primordiale moet Nemtheanga gedacht hebben. Niet voor het eerst overigens, want nog los van zijn uitstapjes met Bathory-vereerders Twilight Of The Gods is dit Dread Sovereign met Alchemical Warfare ietwat ongemerkt toch al weer aan het derde volledige album toe. Een blijvertje dus, deze uitlaatklep die de Primordial-zanger een achttal jaar geleden in het leven riep om zijn voorliefde voor occulte doom te belijden voor een altaar van black en heavy metal.Lees verder ›