Headlines

Het is al weer een tijdje geleden dat ik nog iets te pakken kreeg van het Chileense Australis Records. Nu verschijnt er een split-album op mijn bureau van twee Chileense blackmetalbands met de illustere bandnamen Nocturn en Suicidal Forest. Beiden mij totaal onbekend. Maar onbekend wil niet noodzakelijk zeggen onbemind. Beide bands rijden op hetzelfde spoor, ze nemen de blackmetaltrein en hangen daar vervolgens naar eigen goesting een aantal wagons aan. Voor Suicidal Forest is dat de symfonische- en folk- wagon. Voor Nocturn de pagan-wagon.Lees verder ›

Mensen die mij enigszins kennen (of mijn reviews vaker lezen) weten dat ik voornamelijk naar vrolijke, ietwat opbeurende deuntjes luister. Doom bijvoorbeeld is een genre dat ik graag links laat liggen. Zo af en toe moet je echter wat dingen proberen die in eerste instantie buiten je comfortzone lijken te liggen. Aangezien ik wel een portie lekkere rock & roll, zoals Danko Jones of Thundermother kan waarderen was ik wel nieuwsgierig naar hetgeen Bloody Hammers te bieden heeft.Lees verder ›

Schemer Heer is een 'nieuw' project van Mories, de alleskunner uit Drachten die vaker een album uitbrengt dan dat hij een onderbroek verwisselt. Alleen al in 2020 bracht hij met Dodenbezweerder, Gnaw Their Tongues, Golden Ashes, Hagetisse, The Sombre en nu dus Schemer Heer een album uit. En Mories doet alles zelf hè! Nou is het bij Schemer Heer allemaal niet zo heel lastig, we krijgen namelijk een portie ernstig ongemakkelijke dungeon synth in de oren geduwd en dat is in dit geval een positief iets. Geen simpel keyboardgeneuzel met een superslecht geluid, maar op oude horrorfilms geïnspireerde klanken, die bovenal heel dreigend uit de verf komen. De muziek is opgenomen met een gitaar/synth pedaal en opgesierd met orkestrale percussie. Of zoals mijn zoon van acht zei: 'Wow, dit klinkt als Halloween'.Lees verder ›

Fantasie hebben ze wel, de vijf Canadezen van Alpha Boötis. Stowaway Ants vertelt het verhaal van een mierenkolonie die als verstekelingen meereist op een ruimteschip en op een exoplaneet belandt. Deze tweede ep kwam half december 2020 uit, maar de drie songs dateren al van enkele jaren eerder. Alleen pasten die niet in het concept van het toenmalige debuutalbum. Die hebben we gemist, dus maken we samen met jou kennis met deze zogenoemde space disco synth metal.Lees verder ›

Volgens de overlevering is Screams of Misery het beste muziekstuk ooit opgenomen in ons universum (met uitzondering van Mercurius), en is het in staat om kanker en blindheid te genezen. Het Estse Kuritvarvitaja maakt crust/punk in eigen beheer. De tracklisting op Screams of Misery volgt in chronologische volgorde het songwritingproces van de band.Lees verder ›

Ik heb het me al eens afgevraagd, toen ik de eerste in deze serie ontving, Sounds Of Hell Series Volume I: hoe bespreek je in godsnaam een plaat met heel wat bands en dito nummers? Op de eerste verzamelaar stonden er achttien bands, gelukkig op deze "maar " vijftien. Ook nu is het weer een hutsepot aan stijlen, afkomstig van bands die hun oorsprong vinden op Belgisch, dan wel Nederlands, grondgebied. De CD wordt opnieuw voorzien van deftig artwork en een begeleidend boekje. Dit hebbeding kan ook gewoon aan een schappelijke prijs bekomen worden bij de mensen van Hell Diest. Gewoon even opzoeken, zeker de moeite.Lees verder ›

Swartadauþuz is een actief baasje. Niet alleen heeft hij twee labels onder zich (Ancient Records en Mysticism Productions), hij is ook de bezieler van Digerdöden, Bekëth Nexëhmü en actief in black metal bands als Azelisassath, Musmahhu en Tyranni. Om er een paar op te noemen. Hij mocht in 2019 ook meedoen op één van de beste platen van dat jaar: het debuut van Gardsghastr. Swartadauþuz wordt hier en daar aanzien als een underground halfgod, iets wat ik niet meteen onderschrijf. Dat de beste man een dosis schelle black metal kan brengen met een authentieke sfeer en de nodige oldschool stofzuigergeluiden, dat staat echter buiten kijf.Lees verder ›

De urban woordenschat definieert een ‘shytehawke’ als een idiote loser die veel noten op zijn zang heeft, maar eigenlijk zever in pakjes verkopt. In Vlaanderen noemen we dat een politieker, maar we denken dat The SchytëHawkës uit Birmingham het eerder op het fenomeen tooggeleerden heeft. Streets Of Rage is hun twee release en er zijn heel veel redenen waarom dat gerust hun laatste mag zijn.Lees verder ›

Zo, even weg van het primordiale moet Nemtheanga gedacht hebben. Niet voor het eerst overigens, want nog los van zijn uitstapjes met Bathory-vereerders Twilight Of The Gods is dit Dread Sovereign met Alchemical Warfare ietwat ongemerkt toch al weer aan het derde volledige album toe. Een blijvertje dus, deze uitlaatklep die de Primordial-zanger een achttal jaar geleden in het leven riep om zijn voorliefde voor occulte doom te belijden voor een altaar van black en heavy metal.Lees verder ›

De slamcorekoningen van Ingested hebben dit jaar een goede reden om de slingers op te hangen. Het Britse sloopbedrijf viert namelijk zijn vijftienjarig bestaan. Fans zullen dan ook erg blij zijn met de release van Stinking Cesspool Of Liquefied Human Remnants aangezien het schijfje met daarop vijf tracks die zijn opgenomen in 2006, nooit officieel is uitgebracht als losse EP. Wel stonden al deze nummers op de split-EP met Crepitation en Kastrated uit 2007.Lees verder ›

Twee heren uit Denemarken, die elkaar kennen van de band Vanir, besluiten een nieuwe band op te richten onder de naam Leviathan, nee beter, Lotan. En ze besluiten een golf aan EP's te lanceren waarvan deze Nihil Sacrum de eerste moet zijn. De black metal die deze heren brengen zou een mix moeten zijn van Taake, Satyricon, Rotting Christ en Marduk.Lees verder ›

De bandnaam Bhleg is ideaal als dit een waardeloze plaat was geweest, met een score van onder de 50. Zo erg is het gelukkig allemaal niet, maar dit Zweedse duo zit met zijn derde langspeler wel stevig vast in de onderkant van de middenmoot.Lees verder ›

IC Records weet als geen ander de ondergesneeuwde ruwe diamanten uit de rotzooi te halen en met een verbeterde mastering opnieuw uit te brengen. Nu ook weer. Sacramantum was - en is (want ze zijn weer samen) - een sublieme band in zijn genre. Jammer genoeg stopte de band vroegtijdig. Ze verdien(d)en in ieder geval een plaats tussen de Naglfar's, Lord Belial's, Dark Funeral's, Defleshed's en Necrophobic's van deze wereld. Het was geen Dissection, maar ze mogen wel in de eerstlijnssubtoppers vernoemd worden.Lees verder ›

Een ferme cadeau kregen we op kerst van Osmose Productions. Na vijftien jaar nog een langspeler van Hate Forest. In 2013 kwam er al een split uit met Hate Forest op, via Osmose, maar dat waren heropgenomen nummers. Roman Saenko, meesterbrein van Hate Forest en tevens stichtend lid van Drudkh, blies enige tijd geleden Hate Forest weer leven in, maar wie me begin 2020 zou verteld hebben dat er nieuw werk zat aan te komen, die had ik niet geloofd. Het is echter wel zo. Hour of the Centaur is de naam. Wie er snel bij was kreeg ook de EP Celestial Wanderer mee als dessert, ofwel hebben ze zich vergist, kan ook. Het kan niet op.Lees verder ›