Niets om cynisch over te doen, deze derde plaat van Consecration. En al helemaal niet om te lachen want Cinis brengt ons, naast een paar intermezzo’s en kortere nummers, maar liefst vijf death-/doomknallers die elk statig de zeven minuten overschrijden. Nog even vermelden dat de band uit Norwich, Engeland komt en de administratie is weer op orde. En we administreren niet eens om het administreren. De vestigingsplaats zegt in dit geval iets over de muziek die de groep – in ieder geval volgens platenlabel Redefining Darkness Records – beoogt te spelen: duistere symfonieën zoals het eveneens Engelse Paradise Lost die in de vroege jaren bracht.
Om die koe van een vergelijking maar gelijk bij de hoorns te vatten: ik hoor het én ik hoor het niet. Het genre is ontegenzeggelijk deftig voortstappende deathdoom. Tegelijkertijd komen de songs in een veel voller geluid je boxen uitgedropen dan eind jaren ’80, begin jaren ’90 gebruikelijk was. Maar veel belangrijker is dat de riffs veel meer naar de “gewoon metalen” doom van een band als Candlemass neigen dan naar death. Je kent dat wel, van die traag aangeslagen, maar gluiperig melodieuze gitaren die uitnodigen tot een licht neuriën. In die zin snijdt die andere vergelijking van de baas van de band, die met Hooded Menace, meer hout. Temeer omdat hier net als bij die band bij eerste beluistering de heavymetalmelodieën niet eens opvallen door de loodzware grunt die er overheen wordt geplaveid. Alsof Daniel Bollans sappige grunt nog niet genoeg is, worden zijn stembanden in tweede track Ground to Ashes (A Cremulation) nog eens met die van Benediction’s Dave Ingram (daar is die Engelse connectie weer) in een vijzel gegooid en tot een walmende prutpesto gestampt voor een extra smerig effect. Alvast een mooie manier om in beeld te komen bij talrijke fans van Ingram.
Het sterkst is Consecration echter in de meer verstilde momenten zoals in de intro van derde track Embrace Of Perpetual Mourning. Het is daar waar we onze oren spitsen en ons mee laten voeren in de mooi lopende bas- en gitaarlijnen. Hadden we nooit moeten doen natuurlijk, want ongemerkt werkt de band stapje voor stapje (men neemt er elf minuten de tijd voor) toe naar het in de titel genoemde gevoel van eeuwigdurende rouw. Een zuigende praatstem geeft het verdriet trouwens een naargeestig randje. Alsof de protagonist van dit lugubere hoorspel niet heeft gevonden wat hij zocht maar de eens zo gekende ziel van zijn verloren geliefde toch teveel tegemoet is gegaan om nog terug te keren naar het aardse. De leegte die de band af en toe achter de gitaren laat vallen versterkt het gevoel van desolaatheid alleen maar. Moeiteloos houdt de band hier de luisteraar in de greep totdat naar het einde diverse gitaarsolo’s het bandgeluid terugbrengen naar wat binnen het genre gebruikelijk is.
Cinis is een meer dan aardige plaat die wat moeite heeft om over de volle 58 minuten de aandacht vast te houden. In het doomdeathgenre zijn er natuurlijk wel meer albums die dat hebben. Op die platen heeft de nieuwe van Consecration voor dat er met Embrace Of Perpetual Mourning een track op staat die een gewillige luisteraar moeiteloos het gevoel geeft dat er aan de randen van wat wij weten een ondenkbare duisternis wacht … en loert.
Score:
75/100
Label:
Redefining Darkness Records, 2022
Tracklisting:
- The Dweller In The Tumulus
- Ground To Ashes (A Cremulation)
- Embrace Of Perpetual Mourning
- A Dying Wish
- These Fleeting Memories
- The Charnel House
- A Sentient Haunting
- Unto The Earth Bethralled
- In Loving Abandonment
Line-up:
- Daniel Bollans – Zang
- Shane Amies – Basgitaar
- Liam Houseago – Gitaar
- Andy Matthews – Gitaar
- Jorge Figueiredo – Drums
Links: