Sideburn – Fired Up

Geschreven door op 22-09-2022 om 19:02.

Sideburn. Alweer een bandnaam die geen belletje doet rinkelen. Een korte YouTube-zoekopdracht levert echter leuke resultaten op. Met plezier offer ik me op om Fired Up, het achtste album van dit Zwitserse vijftal (actief sinds 1997) van een recensie te voorzien. Fired Up bleek een soort nieuwe start want er werden twee nieuwe bandleden ingepast: Thierry Nydegger op bas en Sickyy Lyo als gitarist.

Tijd om op Play te duwen. En onmiddellijk het voorhoofd te fronsen. Ben ik nu naar een remix van Givin The Dog A Bone van AC/DC aan het luisteren of is dit toch Feel The Heat van Sideburn? Het is dus wel degelijk Feel The Heat. En dan weet je al onmiddellijk in welk straatje je beland bent: potige, feestelijke rock ‘n’ roll vol catchy riffs en melodieën, aanstekelijke ritmes, schurende zang en een onbedwingbare neiging om met de voeten mee te trappelen. “Onweerstaanbare dwang”, noemen gerechtspsychiaters dat. Beweren dat het geheel zwaar de sfeer van AC/DC uitademt, is nog een understatement. Maar wel met een nuance: de verwijzing gaat vooral naar de “oude” AC/DC, de bluesy Bon Scott versie van AC/DC, zij het dan zonder het rauwe van de analoge sound van toen. Fired Up klinkt heel droog wat productie betreft, alle instrumenten mooi gescheiden. En daar mis ik wel wat dat “vettige” van vroeger.

Misschien was het wel een bewuste keuze om die link met AC/DC niet tè groot te maken. Want een van de beste nummers van dit album, Bad Side Of Town, is een trage bluesy sleper gedragen door huilende slidegitaar en scheurende mondharmonica waarbij je eerder aan George Thorogood of Rory Gallagher zou denken. Ook Heading Down The Road 69 kiest voor slidegitaar en bluesakkoorden, vermengd met een snuif southern rock waarbij de gitaarsound van ZZ Top niet ver weg is. Een meezinger van formaat trouwens, dat refreintje!

Restless Call gooit er wat rockabilly tegenaan, tunet de gitaar met een lichte countryzweem en laat zanger Roland Pierrehumbert lekker loos gaan. Net als beide gitaristen die hier mooi in duel kunnen treden (ook op andere nummers trouwens). Een pluim trouwens voor die zanger die er het hele album door in slaagt om met een beperkt stemgeluid de perfecte match bij de muziek te vinden.

Gas terugnemen doet Sideburn op Mystical Lady al blijft het wel swingen als de spreekwoordelijke tiet. Ergens moet ik denken aan Dude (Looks Like A Lady) van Aerosmith. Afsluiter Tired Of The Road wijkt wat af van al de rest van het album. Luister zeker ook eens naar Devil In Me: hardrock zoals hard rock hoort te zijn, met alle nodige ingrediënten!

Maar goed, nu ben ik hier aan het aantonen dat de AC/DC invloed toch niet zo zwaar aanwezig zou zijn. Maar dat is hij zeker wel hoor. Die A Million Time daar hoor ik Ain’t No Fun (Waiting Round To Be A MIllionnaire) in. De achtergrondkoortjes op het hele album: totaal AC/DC. Of neem nu de intro van Standing In The Headlines, dat is gewoon een intro die AC/DC zelf vergeten op te nemen is.

Nu, als liefhebber van classic rock, oude hard rock, drie akkoorden blues, boogie, melodie, Bon Scott, gitaarsolo’s en verstaanbare zang is Fired Up van Sideburn natuurlijk gesneden koek voor mij. Met zo albums kan ik me ontzettend amuseren. De buren ook …
Geef die mannen een analoge opnamestudio of een producer die beseft dat de sound van zo’n band niet clean mag zijn en dan wordt het in mijn ogen nog beter. Naar originaliteit toe kun je hen niet veel punten geven. Maar wat ze doen, doen ze goed. En dat deden anderen hen al voor, denk maar aan hun landgenoten van Krokus, maar evengoed Rhino Bucket, Airbourne, Nashville Pussy of Rose Tattoo, al lijken de heren van Sideburn eerder brave koorknapen in vergelijking daarmee. Is hun AC/DC-inspiratievat leeggetapt, dan kunnen ze zeker richting stomende bluesrock evolueren want dat lijkt me hen zelfs nog wat beter te liggen.

Score:

83/100

Label:

Massacre Records, 2022

Tracklisting:

  1. Feel the Heat
  2. Free Ride
  3. Sweet Obsession (Ride On)
  4. Bad Side of Town
  5. Standing in The Headlines
  6. Heading Down the Road 69
  7. Devil in Me
  8. Restless Call
  9. Mystical Lady
  10. Die A Million Times
  11. Paid My Dues
  12. Tired of The Road

Line-up:

  • Roland Pierrehumbert – Vocalen, harmonica
  • Mikael Riffart – Gitaar
  • Sickyy Lyo – Gitaar, achtergrondvocalen
  • Thierry Nydegger – Bas, achtergrondvocalen
  • Lionel Blanc – Drums, achtergrondvocalen

Links: