Regelmatig verschijnen echt grote namen in onze lijst van te recenseren albums en dan weet je: ok, hier moet ik al geen grote inleiding meer voor schrijven. Behalve als die grote naam dan toch eens met een speciaal verhaal naar buiten komt, wat bij Vai/Gash van Steve Vai toch het geval is.
Steve Vai dus. Al tientallen jaren (hij is ook al de 60 voorbij ondertussen) bekend als gitaarvirtuoos met een eigen “spacy” geluid, zowel solo als als gitarist in een groep. Zo speelde hij in de solo-band van David Lee Roth (ex-Van Halen). En hij heeft iets met speciale gitaren (ofwel is het zijn marketingtruc om in de aandacht te blijven). Denk maar aan zijn recente Hydra, een monsterachtige gitaar met drie nekken en 2 koppen, goed voor zeven- en twaalfsnarig gitaargeweld maar ook een viersnarige bas. En heel recent werd zijn 36 jaar geleden verdwenen/gestolen Swiss Cheese gitaar teruggevonden in een kelder in Mexico. Tja …
Maar dat staat allemaal totaal los van dit nieuwe album Vai/Gash. Nou ja, het is maar wat je nieuw noemt natuurlijk, want de muziek en opnames dateren van 1991. Sindsdien bleven ze ongebruikt tussen de mottenballen liggen. Steve Vai had in die periode als motorliefhebber kennisgemaakt met een Harley Davidson-fanaat, Johnny “Gash” Sombretto. Bovendien blijkt Vai fan te zijn van de 70s rock, de motormuziek. En hij wou een eerbetoon aan die muziek, die periode en de “bikers” maken. Hij overtuigde Gash om de zang voor zijn rekening te nemen.
Dat was niet zijn eerste motorongeval trouwens. In 1977 ontsnapte hij al aan de dood, maar hield er wel zware littekens en brandwonden aan over. Getuige daarvan de hoesfoto van Vai/Gash.
Muziek uit 1991 dus, die op zich al een flashback was richting de “oudere” hardrock. Liefhebbers van moderne, meer extreme metalvormen laten dit album best aan zich voorbijgaan. Maar wie zoals ik al sinds eind jaren 70 het zwaardere genre een warm hart toedraagt, zal dit best kunnen smaken. Zou het in die tijd een topalbum zijn geweest? Nee, dat vermoed ik niet. Maar het vloeit aangenaam vlot uit je luidsprekers.
Meerstemmige koortjes troef bijvoorbeeld in openingsnummer In The Wind, waar ook een honkytonkpiano toedraagt aan het uptempogevoel. Yep, echt een nummer om in je cabrio met je lange haren “in de wind” te cruisen. De intro van het echt heel uptempo Busted is vintage Steve Vai, en heel het nummer ademt een hele zware Van Halen / David Lee Roth invloed uit. Al zal het baslijntje de rockliefhebbers van de lage landen ook wel laten denken aan Radar Love van Golden Earring.
Woman Fever springt er een beetje uit door de stevige boogie en bluesakkoorden. Maar het is tegelijk een nummer dat vooral in het tweede deel bewijst dat Vai wel gelijk had om Gash als zanger voor dit album in te lijven.
Ik vermeld ook nog Danger Zone omdat dat zowat het hardste nummer van het album is. Skid Row is niet veraf. Het omvat zowat alles wat in een degelijke hardrocksong moet zitten: een goede riff, een vlot refrein, passende zang, woohoohoohoo-meebrulkoortjes en een correcte opbouw. Eigenlijk mochten er meer van dit soort nummers op Vai/Gash hebben gestaan.
Met Vai/Gash gaat Steve Vai geen nieuwe zieltjes winnen, maar het is wel een leuke flashback voor de liefhebbers. Vrij kort wel, met maar acht nummers van om en bij de drie minuten. Dat is zelfs weinig voor het LP-formaat dat toen toch nog niet uit de mode was. Wie hoopt op ellenlang Vai-gesoleer is er ook aan voor de moeite. Meer dan goed genoeg om een paar keer te beluisteren maar geen jaarlijstjesmateriaal.
Score:
78/100
Label:
Favored Nations / Mascot Label Group, 2023
Tracklisting:
- In the Wind
- Busted
- Let’s Jam
- Woman Fever
- She Saved My Life Tonight
- Danger Zone
- New Generation
- Flowers of Life
Line-up:
- Steve Vai – Gitaar
- Johnny “Gash” Sombretto – Vocalen
Links: