Twee Portugese heren verenigen zich onder de naam Oak en met Disintegrate brengen ze hun tweede album uit en dit met behulp van het meer dan gekende Season Of Mist-label. Wie zijn die twee heren? Zijn het nobele onbekenden? Wat drijft hen? In ieder geval is het antwoord op deze laatste vraag: hun muziek als uitingsvorm gebruiken voor diep gewortelde gevoelens die als een reus, alle lasten van de wereld torsend, plotsklaps lijkt te verdwijnen. En verder? Nobele onbekenden zijn deze twee Portugese heren niet. Ze maken immers deel uit van de blackmetalsensatie Gaerea. Met Oak hebben ze hun eigen uitlaatklep gevonden. En hoe.
Het geheel start in ieder geval erg rustig, een tokkelende gitaarlijn, op gepaste momenten een dreunend drumspel dat wat vervormd wordt. Vervolgens ontplooit het geheel zich met behulp van een treurende gitaarlijn en een wat avontuurlijkere baspartij. De gruntende vocalen die in dialoog gaan met de lekker eenvoudige drumdynamieken zijn zo doorleefd. Het lijkt wel alsof de reus waarvan al eerder sprake, het geen 44 minuten zal uithouden en omwille van de ondraaglijke last al eerder door de knieën zal kunnen zakken. Maar voor je dat beseft komt het voorzichtige, bijna spookachtige beginthema weer terug. En schakelen de heren kortstondig een versnelling hoger. Nochtans, enkele seconden na een rollend dubbele basgebeuren vindt OAK het weer tijd om al sleurend en trekkend doorheen de vochtige aarde te laveren. En dan te bedenken dat we nog maar aan minuut tien zitten van de plaat.
De heren spelen met heel wat dynamieken, met gezapige tempo’s. Soms versnellen ze en wordt een kortstondige blastpartij je deel. Telkens wordt dit alles ondersteund door een erg gevoelig, sterk dreunend maar altijd wel melodieus gitaargebeuren. De vocalen zijn eveneens zo doorleefd, doorzeefd van alle emoties dat het merendeel van de zanglijnen de haren op je onderarmen doen rijzen. Die karakteristieken zijn natuurlijk niet vreemd voor deze Portugezen. Bij momenten hoor je in de verte wel wat Gaerea-achtige escapades. Neem nu het afwisselende gitaarspel die hand in hand lijken te wandelen met de rollende drums in minuut zestien. En dan valt alles weer stil. De heren hebben deze stiltes wel nodig. Telkenmale gebruiken ze deze rustpunten als een soort van brug naar een nieuw gedeelte van het nummer. In de helft van de plaat laten de heren dit rustpunt wel langer duren.
Het vervolg is daarom niet minder krachtig. Het geleverde basspel doet me ook wat denken aan het basspel dat we gewoon zijn te horen bij Gaerea. Het zou met niet verbazen dat de heer Lucas Ferrand, als sessiemuzikant toegevoegd aan dit duo, ook deel uitmaakt van het Portugese blackmetalcollectief dat zich eerst als een stel onbekenden door het leven liet slepen. Wat eenvoudig zoekwerk bevestigt het initiële vermoeden.
Het laatste kwartier van het album wordt ingezet met een razend blastbeatgebeuren. Dat wordt natuurlijk niet al te lang aangehouden. Op een bepaald moment lijkt alles zelfs wat te verzanden in een afwisseling van gitaar- en drumgeluiden maar zijn het toch de heren Ferrand en Enriques die het geheel weer uit de vochtige, drassige aarde trekken.
Bijzondere plaat deze Disintegrate van de reuzen van Oak. Hiervoor neem je best echt je tijd. Er gebeurt zo veel op dit album, zo veel om op te noemen. Voor zij die de tijd hebben genomen zal het duidelijk zijn. De reus die we Oak noemen staat bijzonder stevig in de korst van Moeder Aarde.
Score:
85/100
Label:
Season Of Mist, 2022
Tracklisting:
- Disintegrate
Line-up:
- Pedro Soares – Drum
- Guilherme Enriques – Zang, gitaar
Links: