Headlines

Godsnake werd door mij in 2020 bestempeld als een band waarbij de potentie aanwezig is maar het er net niet uitkomt. Ook viel op dat er tussen de eerste release en het debuutalbum zes jaar zat. Nu, drie jaar later, ligt de opvolger te wachten op een beoordeling. Eens kijken welk advies Godsnake op dit tweede album nog meer ter harte heeft genomen.Lees verder ›

Goed nieuws voor liefhebbers van hardcore uit de Lage Landen. En dit nadat het toch even slikken was toen bekend werd dat oprichters Hawser, Deathtrap en Voidcrawler de pijp aan Maarten gaven. Gelukkig voor Lowlands Hardcore staat jong energiek bloed alweer klaar. Dogma is de naam van ons, hopelijk, nieuwe muzikale exportproduct. Bij het doornemen van de bandinfo kom ik erachter dat er voormalige leden van Run Like Hell in de band zitten. Daarvan gaat mijn Zeeuwse hardcorehart in elk geval direct harder slaan. Hoe tof waren de wilde Zeeland Hardcoreshows die pakweg tien jaar geleden met grote regelmaat werden georganiseerd. Ik heb in elk geval goede herinneringen aan die band en hun liveshows. Dan is het mooi om te lezen dat na zoveel jaar het hardcorebloed toch kruipt waar het niet gaan kan. Face Of Violence is de naam van het eerste album van Dogma dat volledig in eigen beheer uitgebracht is.Lees verder ›

Een mijlpaal in mijn carrière als recensent bij Zware Metalen. Dit is namelijk mijn honderdvijftigste albumrecensie en speciaal daarvoor heb ik een plaatje gekozen dat voor de volle 100% mijn muzikale voorkeuren belichaamt, of dat volgens de promo toch zou moeten doen. The Ravening kondigt zich namelijk aan als een symbiose tussen persoonlijke favorieten als Bal-Sagoth (en bij uitbreiding Kull), Limbonic Art en Dimmu Borgir. Een bloemlezing doorheen een kleine dertig jaar symfonische black metal, een ode aan de oude goden van die tijd, aan fantasy, aan magie en epische grandeur in overdaad. Maar met een eigen twist.Lees verder ›

Een split met twee Amerikaanse blackmetalbands die zich in eigen stijl presenteren. Dat staat er voor vandaag op het programma. Onderverdeeld in een drietal nummers per band en met een totale lengte van achtentwintig minuten. Sôlt lijkt zich qua thema meer te richten op nihilisme, het menselijk falen en persoonlijke moeilijkheden. Obsidian Shrine is dan weer wat traditioneler van aard. Anti-religieuze Satansaanbidding en haat staan op de voorgrond.Lees verder ›

Zozo, ruim veertien jaar na het allereerste album Miserere Luminis komt dit gelijknamige project met opvolger Ordalie. Het zijn de heren Neptune (Gris), Icare (Gris) en Annatar (Sombres Forêts) die de handen opnieuw in elkaar steken. Dit Canadese drietal wist op die vorige plaat dissonante en atmosferische gitaarthema's te integreren in eerder complexe songstructuren. De getormenteerde vocalen zouden ook nu weer omnipresent zijn en kunnen alzo een dramatische laag leggen over de donkere muziek van Miserere Luminis. Het blijft toch een boeiende scene die Canadese blackmetalscene.Lees verder ›

Als reactie op de moderniseringsslag die veel bands tegenwoordig doorvoeren in hun geluidsmix, ontstaan er uiteraard ook tegenpolen die juist het tegenovergestelde doen. In plaats van alles compleet dicht te plamuren, ieder minuscuul foutje systeemtechnisch weg te poetsen en feitelijk het complete geluid daarmee op te blazen, kiest het Australische Geld ervoor om een recht voor zijn raap aanpak te hanteren. Luister het derde album Currency // Castration een keer en je weet dat het live exact zo zal klinken.Lees verder ›

Goh, het moet denk ik ergens in 2007 zijn geweest, vroeg in het jaar, dat ik de vierde langspeler van het Finse Before The Dawn, Deadlight, in mijn tien tengels gestopt kreeg. Een meesterlijk melodisch black/deathmetalwerkstuk gemaakt door bandbrein Tuomas Saukkonen en toen nog bassist/zanger Lars Eikind. Een nummer als Deadsong passeert nog geregeld door mijn boxen. Intussen is de heer Saukkonen uitgegroeid tot een man waaraan een hele geschiedenis vasthangt. Denk alleen al maar aan de vele releases van zijn band Wolfheart. In de line-up van Before The Dawn vinden we al lang geen Lars Eikind meer terug. Zijn karakteristieke cleane stemgeluid ga ik toch missen. Zijn plaats wordt ingenomen door Paavo Laapotti. Een talent dat werd ontdekt tijdens één of andere veel bekeken TV show, The Voice Of Finland.Lees verder ›

Een plaat beluisteren en reviewen mag je gerust interpreteren als een soort van reis. Een reis doorheen de muziek, een reis doorheen de teksten, een reis doorheen de achtergrond van een band, een reis vaak ook door verschillende werelddelen. Het was nu weer een hele poos geleden dat ik een muzikale reis ondernam naar Canada. We verplaatsen ons op dit hoogst eigenste moment naar de regio Quebec. Dit Sacrenoir bracht eerder al een split uit met Ende en een EP. Dit Comme Des Revenants Parmi Les Ruines is dus een eerste volwaardige release.Lees verder ›

Trage zware muziek, ofwel doom metal. Cavern Deep doet een poging om het met een tweede album, toepasselijk Part II - Breach getiteld, aan de man (en vrouw) te brengen. Het debuutalbum is ons ontgaan, dus doen we het maar met deze volgens de promo logische verderzetting. Subterranean fiction, ofwel ondergrondse fictie is het thema, wat met een uitgebreide beschrijving per nummer (!) meegezonden wordt. Deze beschrijvingen zijn hoofdzakelijk apocalyptisch van aard en zo hebben we al enige richting meekregen. Het Zweedse drietal deinst er niet voor terug om het experiment aan te gaan. Zo lezen we onder andere dat er voor ieder nummer een muziekvideo wordt geproduceerd, maar ook voor het album in zijn geheel. De interesse neemt alleen maar toe, waarbij de albumhoes uw redacteur van dienst dan weer niet direct tot luisteren (laat staan een recensie) zou nopen.Lees verder ›

Is er ergens een dreiging? Dreigt er misschien één of ander onheil over ons als mensen uitgegoten te worden? Misschien heeft één ieder de hel wel al eens gezien en beseffen we zo maar al te goed dat hoop wel snel kan vervliegen of gewoon doodgaat. In ieder geval is het zo dat de melodisch black/death metal met een vleugje thrash van de Nederlandse vrienden van Onheil als een vlijmscherp scheermes door je huid klieft.Lees verder ›

Alternatieve metalact Vexed uit Engeland veroverde in 2021 de wereld met zijn debuut Culling Culture. Op 23 juni 2023 verschijnt alweer het vervolg met een nog brutere sound en een lading negativiteit die de band kwijt moet. Sinds de release van het debuutalbum hebben de bandleden nogal wat nare ervaringen en ontberingen moeten doorstaan. Om dit allemaal te verwerken, hebben ze al hun negatieve energie van zich af weten te schrijven in de muziek die hoorbaar is op, hoe anders kun je de nieuwe plaat noemen, Negative Energy.Lees verder ›

Effe lekker creperen met deze monsterlijke uitbarsting van onstuimige voorbarigheid! Lijkt het nu alsof we wartaal uitslaan? Mooi zo, want dat is exact de bedoeling. Niet dat we pogen om hier een onbegrijpelijke recensie neer te pennen. Neen, integendeel! Maar als we zo eens een blik werpen op de tracklist van dit Monstrous Eruption of Impetuous Preposterosity, dan hoeft niemand zich ervoor te schamen om toe te geven dat we hier geen snars van begrijpen. En dat komt dan nog niet eens door een gebrek aan kennis over de Engelse taal.Lees verder ›

Toen ik Endeavour een paar jaar terug voor het eerst hoorde, stond ik ervan te kijken dat deze steengoede band gewoon uit ons koude kikkerlandje komt. Op dat moment had de band slechts enkele singles op zijn naam staan, maar vanaf 16 juni is daar dan eindelijk het eerste volwaardige album. For the Time Being telt naast de vier singles die ze in de afgelopen paar jaar hebben uitgebracht nog vijf compleet nieuwe nummers die net zo goed, zo niet beter, zijn dan hun vorige releases.Lees verder ›

Brute harde black metal, dat is mooi, maar niet wat het Mexicaanse Nostalghia heeft te bieden. Deze Mexicaanse eenmansband van bezieler Alex Becerra moet het hebben van uitgesponnen atmosferische blackmetaltapijten. Een indicatie daarvoor op dit zevende album is de lengte van de nummers. Zo duurt het eerste nummer Prelude to the Passing of Humankind / The Unveilings zelfs als tweeluik maar liefst een dikke zestien minuten. En het vierde nummer, niet toevallig ook een tweeluik, Efflorescence / Dirge for Nameless Graves doet daar zelfs met zijn bijna zeventien minuten nog een schepje bovenop. We hebben hier dan ook te maken met een conceptuele uiting in muzikale vorm, waarbij Bijbelse mythologie ter inspiratie dient evenals de destructie van de mensheid. Dit alles in de vorm van zeven nummers, waarvan twee nummers als tweeluik en hoofdmoot dienen. Welgeteld zijn dit dus zeven dagen van destructie tegengesteld aan de zeven scheppingsdagen vanuit het eeuwenoude sprookjesboek.Lees verder ›