De vrijdag op Graspop Metal Meeting is volgens mij de meest verzengende en gruwelijk hete dag van het festival. Het is de hele dag uitkijken naar de verkoeling na zonsondergang en het bijhorende optreden van Gojira, voor de eerste keer als hoofdact. Hoe brengen de Fransen het er vanaf en wat valt er de rest van de dag nog te ontdekken? Een heleboel sludge en stoner in de Metal Dome alvast. Vandaag gaan we weer op ontdekkingsreis in de line-up en word ik opnieuw bijgestaan door Lara van Sundert. Veel plezier met lezen! Hier vindt u de verslagen van dag 1, dag 3 en dag 4.
Loathe 14:00 – 14:40 (Jupiler Stage, MichielJ)
De heren van Loathe betreden de Jupiler Stage zeer bescheiden, bijgestaan door een atmosferische intro. Met rustige bedankjes, een buiging en volledige focus op goed spelen gaat de set van start. Voor wie Loathe nog niet kent, de band uit Liverpool combineert progressieve metalcore met shoegaze en is door mij met stip aangeduid als één van dé bands om te zien deze editie. Zonder verrassing wordt bijna de volledige setlist gepuurd uit het doorbraakalbum I Let It In And It Took Everything. Opener Agressive Evolution doet progressieve metalcore door de speakers knallen en dit valt meer dan in de smaak. Het nummer klinkt exact zoals de titel doet vermoeden en de drie screamers, waarvan er twee ook nog clean zingen, doen machtig aan. De band trakteert ons verder nog op het mooi gebalanceerde Screaming en het met blackgaze overstelpte Heavy Is The Head That Falls With The Weight Of A Thousand Thoughts. Wanneer de band in het midden wat gas terug neemt met Two Way Mirror en Is It Really You? stort het geheel net niet in, maar ik had dat toch niet aangedurfd op Graspop Metal Meeting om twee chille shoegazenummers achter elkaar te spelen. Het is wel genieten en even verpozen tussen al het brutale geweld van de andere bands door. Voor het laatste nummer wordt er, een beetje plastisch, terug aangezwengeld, maar die plasticiteit is Loathe zo vergeven. Zo een ander geluid durven brengen, geweldig spelen en bescheiden blijven maken dit voor mij een zeer geslaagde opener.
BLACKGOLD 15:20 – 16:00 (Jupiler Stage, MichielJ)
Meteen na Loathe gaat BLACKGOLD ons terugvoeren naar de nineties. De band, volledig in thema met zwart en gouden kledij en zelfs maskers komen zo uit een poppencatalogus. Het zou me niet verbazen als de band ook echt poppen zou verkopen aan de merchandisestand. Het mag er dan soms belachelijk uitzien, maar de drummer met zwartgouden gasmasker en gele beanie gaat op Graspop Metal Meeting in een houthakkershemd in de volle zon drummen? Daar had ik toch twee keer over nagedacht. Maar goed, de band met DJ voert ons meteen terug naar de hoogdagen van Limp Bizkit, Rage Against The Machine en Body Count. Daarbij mogen samples van Cypress Hill en Wu-Tang Clan niet ontbreken natuurlijk. Alles om het zo clichémogelijk te maken en de nu-metal met rapstukken overheen komt binnen als zoete koek. Als er dan nog gerijmd wordt met ‘get the fuck up Graspup’ kan ik mijn lach toch echt niet meer bedwingen.
Planet of Zeus 16:10 – 17:00 (Metal Dome, MichielJ)
De Grieken van Planet of Zeus doen de broeierige Metal Dome aardig vollopen. De vintage rock met de occasionele sludgeriff komt heel zelfverzekerd over op de bühne. En zeker met de backdrop van de Metal Dome die het geheel nog omhoog duwt. De band is vurig en heeft zoveel zin om die Dome aan stukken te spelen. Ik zie een hoofdpodiumband hier vandaag. Dit zal niet de laatste keer zijn dat Planet Of Zeus op Graspop Metal Meeting de ronde doet.
Airbourne 16:45 – 17:35 (South Stage, Lara)
Wie dacht even rustig de warmste uurtjes van de dag uit te kunnen zitten had het mis: de
aanstekelijke energie van Airbourne maakt het namelijk wel heel lastig om jezelf rustig in het gras te parkeren. De warmte lijkt de vier mannen in ieder geval niet te deren en vanaf het moment dat ze met Ready to Rock de set openen lijken de heren van Airbourne er een wedstrijd van te maken wie de meeste kilometers af kan leggen op het podium. De bandleden rennen om beurten van de ene naar de andere kant, waardoor ook het publiek aan weerszijden van de podia de kans krijgt om de bandleden van dichtbij te bewonderen. Dat Airbourne zijn inspiratie haalt uit bands als AC/DC en Judas Priest is vrij duidelijk. Hoewel de band pas in 2003 is opgericht voelt het tijdens dit optreden echt alsof je naar een rockband uit de jaren ’80 staat te luisteren, alleen dan met twintig keer zoveel energie! Er worden flink wat bekers met bier het publiek in gegooid, op de grond wordt er door fans geroeid en aan crowdsurfers geen gebrek. Wanneer frontman O’ Keeffe vervolgens gitaarspelend de pit in wordt getild is het feest compleet. Een bijzonder of vernieuwend optreden is het niet, maar Airbourne weet wel een lekker feestje te bouwen en heeft ondanks de warmte veel festivalgangers aan het dansen gekregen!
The Amity Affliction 19:30 – 20:20 (Jupiler Stage, MichielJ)
Op weg naar Orange Goblin staat The Amity Affliction voor een uitpuilend drukke Jupilerweide te spelen. De zang van de screamer is iets dat we dit weekend al een keer of tien hebben gehoord, maar de vocalen van de de bassist zijn zo verrassend zuiver en poppy dat ik toch halt moet houden. De stoere metalcore wordt afgewisseld met vrij poppy refreintjes en rondom me kent iedereen de teksten, ook achteraan. Heb ik al die jaren wat gemist, want ik ken de band totaal niet? Bij het derde nummer valt het doek dan toch wel en onthult de band zichzelf als een echte popgroep verkleed als metalcore. Dit is de kristalsuiker van de Jupiler Stage. Mierzoet, maar wel een smaakmaker met mate. Op het einde legt de zanger de show nog even stil om een fan zijn gezondheid te checken en een typische speech te geven over hoe we zorg dragen voor iedereen in de pit.
Delain 20:35 – 21:25 (Marquee, Lara)
Symfonische metalband Delain mag inmiddels al voor de vijfde keer zijn lyrische teksten en muzikale riffs met een mengeling van pop en metal op de festivalweide ten gehore komen brengen. Ditmaal luidt men op het podium van de Marquee de avond in, met alleen nog toetsenist Martijn Westerholt uit de oorspronkelijke bezetting van bandleden. Het is dus eigenlijk een vrijwel volledig andere band geworden en daarom is het nog even de vraag hoe goed de nieuwe bandleden op elkaar ingespeeld zullen zijn en hoeveel van de oude nummers er in dit optreden terug gaan komen. De nieuwe bezetting is namelijk nog geen jaar geleden gevormd, maar heeft wel al het album Dark Waters uitgebracht. Grote kans dus dat er flink wat nummers van dit nieuwe album ten gehore gebracht gaan worden. De band gaat inderdaad van start met The Cold van het laatste album, maar hierna is de band echt gegaan voor een festivalset: veel van de populairste nummers uit het verleden, met slechts een paar van de betere nummers van de laatste. Helaas is zangeres Diana Leah vanaf het tweede nummer Burning Bridges slecht te horen. Zeker in de hogere registers komt ze bijna niet boven het instrumentale geweld van haar bandleden uit. Dit wordt gelukkig naarmate het optreden vordert iets beter en daardoor mag het zeker de pret niet drukken. Delain lijkt er zin in te hebben vandaag en staat vol energie op het podium! Zeker de gitaristen hebben er duidelijk plezier in en zoeken continu contact met het publiek. Ze maken regelmatig oogcontact met de fans om vervolgens lekker met ze mee te dansen, waardoor het vlak voor het podium echt voelt alsof je een feestje met de band aan het vieren bent. Voor nummers Queen of Shadow, Your Body Is a Battleground en The Gathering heeft Delain de zanger Paolo Ribaldini meegenomen, die ook op Dark Waters te horen is. Tijdens het laatste nummer komen er ook enorme ballonnen de Marquee in gevlogen. Deze worden door het publiek de tent door geslagen en moeten ook door de band zelf nog een paar keer, tussen het spelen door, gauw weg geketst worden. Ondanks de nieuwe opstelling weet Delain dus een heel fijn, energiek optreden neer te zetten. Ze lijken er zelf in ieder geval veel plezier in te hebben!
Clutch 20:45 – 21:45 (Metal Dome, MichielJ)
Clutch zet meteen de Metal Dome in de fik door een rock ‘n roll-klassieker door de speakers te laten galmen. De band komt op zijn dooie gemakje het podium op gewandeld voor wat een slachtpartij zal worden. Tik, tik en de eerste stonerriff is een feit. Slaughter Beach is meteen raak. De stem van Neil Fallon blijft onverslagen en ligt glashelder bovenop de instrumenten in de mix. Daarbij klinken de drums ook nog eens extreem strak. Voor de gelegenheid is de bassist van Fu Manchu mee op het podium vandaag. Bij het derde nummer, mijn favoriet Burning Beard, is het duidelijk dat de band hier een overwinningsrondje aan het maken is. De Metal Dome stuift terwijl Clutch door de catalogus speelt. X-ray vision, Electric Worry en The Face zijn nog zo hoogtepunten. De hele show is een feest en de nummers volgen elkaar op aan een moordend tempo, of zoals Neil Fallon zegt: ‘all aboard the fuck yeah express’, waarop een mondharmonica en koebel worden aangehaald. Even, heel even was de Metal Dome in gevaar om in een coolheidssingulariteit gezogen te worden. Bruine suiker. Geraffineerd.
Gojira 22:40 – 23:55 (North Stage, MichielJ)
Gojira vindt een aftelklok van een minuut maar niks. We krijgen in de plaats 180 seconden. Daarbij zien we op de backdrop een aanzwellende zon verschijnen terwijl de onze bijna helemaal onder was. Het podium heeft terecht een hoge drumriser met daarachter een tweede platform met projectieschermen. Joe Duplantier komt grotesk het podium op met een Cat Sabbath-shirt en de band vliegt verwacht in Born For One Thing. Daarna volgt het slopende Backbone waar ik iets meer zang in bespeur dan het origineel. Gaan we die kant echt op? Het is niet storend, maar de woestheid van Backbone wordt zo minder gevat. Bij Flying Whales is de eerste pit een feit. Op de schermen zien we vermoedelijk walvisvinnen om de toon te zetten tijdens de intro, maar doorheen de hele show is band schuldig aan goedkope effectjes over hun live-beeld te stoppen. Hebben ze de trialversie van After Effects en de stockopties maar toegepast? Gelukkig is de muziek van een ander kaliber. The Art of Dying komt na een geweldige drumintro even furieus en slopend aan de gang zoals het hoort. In het staartje krijgen we nog het vreselijke The Chant waar het publiek los op gaat. Ik vind het sloom, repetitief en veruit het zwakste nummer van de band. Afsluiten doen we met The Gift of Guilt dat thematisch toch wel één van de hardste nummers van de band is. Een terechte afsluiter. Gojira is de laatste jaren zo gegroeid en de muziek is goed gekend hier op Graspop Metal Meeting door alle leeftijdsgroepen.
Datum en locatie
16 juni 2023, Graspop, Dessel, Mol
Foto's:
Graspop Metal Meeting
Link: