Nostalghia – The Last Path

Geschreven door op 21-06-2023 om 23:28.

Brute harde black metal, dat is mooi, maar niet wat het Mexicaanse Nostalghia heeft te bieden. Deze Mexicaanse eenmansband van bezieler Alex Becerra moet het hebben van uitgesponnen atmosferische blackmetaltapijten. Een indicatie daarvoor op dit zevende album is de lengte van de nummers. Zo duurt het eerste nummer Prelude to the Passing of Humankind / The Unveilings zelfs als tweeluik maar liefst een dikke zestien minuten. En het vierde nummer, niet toevallig ook een tweeluik, Efflorescence / Dirge for Nameless Graves doet daar zelfs met zijn bijna zeventien minuten nog een schepje bovenop. We hebben hier dan ook te maken met een conceptuele uiting in muzikale vorm, waarbij Bijbelse mythologie ter inspiratie dient evenals de destructie van de mensheid. Dit alles in de vorm van zeven nummers, waarvan twee nummers als tweeluik en hoofdmoot dienen. Welgeteld zijn dit dus zeven dagen van destructie tegengesteld aan de zeven scheppingsdagen vanuit het eeuwenoude sprookjesboek.

In eerste aanzet opent het album met rustige muziek, trompetgeschal, gitaargetokkel en uiterst getemporiseerd drumwerk. Een basgitaar is nauwelijks hoorbaar en het stemgeluid is dan nog het meest verwante element aan het blackgenre. Het is evident dat we hier te maken hebben met iets wat past bij post-black en blackgaze of een categorisering in het verlengde daarvan. Heel veel maakt het niet uit, want in de kern moet dit soort muziek of herrie vooral genietbaar zijn. Dankzij diverse toevoegingen zoals de blaasinstrumenten, waaronder ook een klarinet (of hobo?) en de vrouwelijke vocalen blijft er ruim voldoende afwisseling in stand. Na een dergelijke passage trekt de band dan ook even alle registers open om het leed der aarde van zich af te schreeuwen en te spelen. Dit in combinatie met de eerder genoemde elementen zorgt ervoor dat Prelude to the Passing of Humankind / The Unveilings de depressieve blackmetalkant opgaat. Een uiting van neerslachtige gevoelens die dan aan het eind weer wat neutraal van aard klinkt door geluiden van fluitende vogels en ondersteunend gitaargetokkel. Of Chaos Is Born the Night laat na een korte bezwerende passage een spoor van vernieling achter, door polyritmische drumritmes in combinatie met een portie intens geschreeuw. Nadien tracht hij dan wat progressieve en technische metal te laten horen, iets wat dan net weer wat minder past binnen het geheel. Daarentegen zijn de zinderende solo’s en vocale uitbarstingen wel weer goed uitgevoerd. Meermaals komt dan een naam als George Clarke (Deafheaven) bij mij op. De Mexicaan doet in dat opzicht een dappere poging om te schitteren, daarin slaagt hij grotendeels. En dat maakt dan ook dat we wat sneller vergevingsgezind zijn indien niet alle overgangen en twisten even interessant klinken.

Zo kan ik bijvoorbeeld maar weinig met het te uitgedachte overgangsnummer Aftermath. De zuivere zang onder begeleiding van pianotoetsen en het ruisende geheel is maar van weinig toegevoegde waarde, al is deze wel conceptueel verantwoord. Gelukkig kunnen we snel doorschakelen naar Efflorescence / Dirge for Nameless Graves, wat in de basis opstart als een simpel rocknummer. Het gitaarwerk maakt wat uitstapjes naar een band als Alcest en wanneer de vrouwelijke vocalen worden toegevoegd wordt het bijkans nog wat kwijlerig. Een versterkte gitaarriff neemt het nummer tezamen met een stevige gitaarlead dan weer volledig over. We horen ter variatie wat tremolo, waarbij ook weer de haatvolle blackmetalschreeuw ten gehore wordt gebracht. Pfffff, dat werd wel tijd hoor.

Nostalghia moet het echt meer hebben van de stevige passages op The Last Path, zoveel is nu wel duidelijk. Hoe langer Efflorescence / Dirge for Nameless Graves duurt, hoe meer dit nummer in de smaak valt bij uw redacteur van dienst. Dat gezegd hebbende komen we tot de conclusie dat Nostalghia een album uitbreng wat niet over de gehele linie weet te overtuigen, doch tijdens de twee langer durende nummers Prelude to the Passing of Humankind / The Unveilings en Efflorescence / Dirge for Nameless Graves een aantal smaakvolle passages laat horen. Omdat The Last Path een (te) lang uitgesponnen album is, ontstaat er dan al snel een drempel om dit werk iedere keer in zijn geheel opnieuw te beluisteren. En laat dat nou net de bedoeling zijn in het geval van een conceptalbum.

Dankzij de eerder genoemde positieve zaken branden we dit album niet in zijn geheel af, maar een topscore zit er in dit geval gewoonweg niet in. Het korte outro Requiem Aeternam (Silencio) met de kerkelijke gezangen kan daar ook geen verandering meer in brengen en legt ons voor nu dan ook even letterlijk het zwijgen op.

Score:

72/100

Label:

Flowing Downward, 2023

Tracklisting:

1. Prelude to the Passing of Humankind / The Unveilings
2. Of Chaos Is Born the Night
3. Aftermath
4. Efflorescence / Dirge for Nameless Graves
5. Requiem Aeternam (Silencio)

Line-up:

  • Alex Becerra – Alles

Links: